Uit de dip, op naar nieuwe energie!
De energiedip na de tweede kuur is mij 100% meegevallen!! Ik ben niet echt buiten adem geweest, heb me niet uitgeput gevoeld en had zelfs de moed om met de hond te wandelen….
Het weekend stond een beetje in het teken van mijn verjaardag. Dat is ook wel logisch natuurlijk. Hoewel we geen officiële verjaardagsvisite hielden, had ik voor de familie wel de mogelijkheid open gelaten om ons (op afspraak) te bezoeken. Op die manier spreek je elkaar weer even persoonlijk terwijl het niet te druk wordt doordat iedereen tegelijk komt.
Boodschappen doen is daarbij, vooral nu, altijd weer een heel gedoe. Want soms kom je ook mensen tegen in de supermarkt, waarvan je weet dat ze in ‘het roddelcircuit’ zitten en daar al de vreemdste verhalen over je hebben verteld. Mensen die op die manier hun eigen invulling geven aan de ’narigheid’ van anderen. Je kunt het niet voorkomen, helaas. Hoe je daar op dat moment dan mee omgaat? Je kunt natuurlijk zeggen dat je even geen zin hebt om over je ziekte te praten….. maar ja, dat is natuurlijk olie op het vuur! Want voor je het weet word je dan ‘depressief’ verklaart! Dus, je houdt het kort en bondig en vertelt dat het heel goed met je gaat, terwijl je met je kar doorloopt! In mijn geval was dit bovendien de waarheid. Want, naar omstandigheden, gaat het ook heel goed met me!! Als ik niet wist dat ik ziek was, zou ik het niet geloven. En ook mijn omgeving is die mening toegedaan. OK, mijn hoofd is kaal en ik heb momenteel een totaal andere dagindeling, waarbij niet het uiterste van mijn lijf en hersenen wordt gevergd waardoor ik ook veel energie over heb om te doen wat ik moet doen, maar toch!! Met een pruik op mijn hoofd en goede wandelschoenen aan mijn voeten, maak ik een behoorlijk vitale indruk! En dat op mijn 42e ;-)
Maar goed, de boodschappen waren natuurlijk bedoeld voor mijn verjaardag. Niet veel poeha, maar gezien het beloofde zonnetje hadden we het idee om de barbecue maar weer eens aan te steken. Dit keer geen speklappen, karbonades en bbq-worstjes, maar zelfgemaakte kipsaté (een aanrader!!), kipworstjes voor op de barbecue en vega-burgers. (En natuurlijk voor de visite en andere huisgenoten ook gewone hamburgers en frikandellen). Serveer daarbij salades, stokbrood en veel satésaus en succes is gegarandeerd! Zo hadden we een lekker, relaxed samenzijn met ons gezin en de beide moeders, onder onze druivenstruik op ons terras achter.
’s Middags zijn we richting Opende (Groningen) gereden. Manon zou met haar vriendin mee een weekje kamperen, maar vanwege mijn verjaardag een dagje later nakomen. De tomtom bracht ons richting Heerenveen, om vervolgens via Drachten naar Groningen af te buigen. Ze zitten daar in een soort ‘3 provincies’ punt, met Drachten op fietsafstand. Een mooie camping met prima accommodaties!! Maar ja, het blijft kamperen in ons wisselvallige Nederland!! Na daar even wat gedronken te hebben keerden we gedrieën huiswaarts. Daar hebben we nog twee spelletjes gedaan (Da Vinci Code en woordmastermind) waarna Vincent lekker ging slapen en mijn 42e verjaardag ten einde liep. Had ik gemengde gevoelens over deze verjaardag? Vooraf misschien wel, maar achteraf was het gewoon ‘een rustige verjaardag’. Ik ben er niet mee bezig geweest dat ik ziek was, los van mijn aangepaste voeding en het vermijden van drukte! Ik denk dat ‘de omgeving’ hier eerder met gemengde gevoelens naar kijkt dan ik zelf.
Na die eerste schrik, in die eerste week van de diagnose ben ik sowieso niet echt bezig met ‘ziek zijn’. Het heeft een plek gekregen in mijn dagelijkse levensritme. Niet dat ik borstkanker heb, maar het aanpassen van je dagelijkse leven aan de chemokuren. In feite leef je een beetje van kuur naar kuur. Je maakt ‘principe-afspraken’ ervan uitgaande dat je op bepaalde dagen denkt weer wat dingen te kunnen doen. Je laat je agenda open op de dagen dat je denkt niet veel te kunnen en je houdt steeds rekening met (zet je schrap voor) de gevreesde bijwerkingen. Als het dan meevalt, is het mooi meegenomen! Achteraf gezien had je dus die dagen wel anders kunnen invullen, maar dat is altijd achteraf bekeken!
De stroom kaarten is weer op gang gekomen. Heel veel mensen die je sterkte wensen. Mensen die zich voorstellen hoe zij zich zouden voelen als hun zoiets zou treffen. Vanuit dat gevoel, een intens gevoel van ‘meeleven’ wordt met zorg een kaartje uitgezocht, eventueel een bijbeltekst gekozen en wordt zorgvuldig nagedacht over wat er op de kaart wordt geschreven. Een enkeling weet niet goed wat te zeggen en volstaat met een welgemeende groet, een ander weet precies de juiste woorden te vinden om dat medeleven tot uitdrukking te brengen. Hoe vaak stond ik zelf al niet voor het rek met kaarten? Afgelopen weekend in Hoogeveen nog! En toch, als het je zelf treft is het heel anders dan je je van tevoren had voorgesteld! Tenminste, dat is bij mij zo! Natuurlijk schudt je wereld op z’n grondvesten en krijg je een tsunami van gevoelens over je heen…. Maar daarna komt die allesomvattende rust, de acceptatie en de kracht om te leven! Als uit het niets! Vooraf niet voor te stellen en heel bijzonder om persoonlijk te ervaren! En ik weet van enkele lotgenoten dat zij dat ook zo ervaren. Dat neemt niet weg dat er ook moeilijke momenten zijn. En dan is het fijn om te weten dat er zoveel mensen om ons heen zijn die ons kracht toebidden, door ons sterkte te wensen op een kaartje.
Wat een rijkdom!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 13-07-2011 13:20