10 juni 2011: Een gehad, vijf te gaan
Eerste kuur goed doorstaan. Met enig argwaan over het tot op heden uitblijven van heftige reacties zie ik de komende uren tegemoet….
12 minuten later dan verwacht zie ik een taxi onze straat inrijden. De chauffeuse had zich verslapen, zo excuseerde ze zich. Ach ja, menselijke trekjes is niemand vreemd. We rijden naar Zwolle en ik hoor hoe normaal gesproken de procedure ongeveer is. Dit bedrijf zit aan de Centuurbaan en rijdt voor de centrale waarmee Menzis een contract heeft. Zodra ik klaar ben kan ik (of de secretaresse van de dagbehandeling) bellen en dan is er heel snel een auto voor de terugreis… Klinkt goed. In principe is de terugreis ook al aangemeld, ze wachten alleen nog op de exacte tijd. Dat wil nog wel eens per patient en per keer verschillen, of er complicaties zijn ofzo bijvoorbeeld.
Bij het ziekenhuis aangekomen neem ik de trap naar de vijfde etage. Ik neem me voor dit zo lang mogelijk vol te houden, ook al zal het dan in een lager tempo moeten. Ik meld me 20 minuten te vroeg bij de dagbehandeling. Ik noem mijn naam en geboortedatum en krijg een badge. Die moet ik op. Dat is ook om persoonsverwisseling te voorkomen denk ik. Er wordt meteen een volgende afspraak vastgelegd. Het kaartje waarop dat wordt geschreven komt in een bakje op de balie. Als ik weer weg ga mag ik mijn badge inleveren en het kaartje meenemen. Praktisch systeem! Ik mag naar kamer 3. Daar staan 3 gemakkelijke ‘elektrisch bediende’ stoelen. Ik kies er eentje uit en zet mijn spulletjes erbij neer. Bij binnenkomst had ik in de gang een koffiemachine gezien en ik loop terug om een kopje koffie te halen. Ik ben immers te vroeg…. Nog voor ik mijn koffie op heb komt al een verpleegkundige binnen en noemt mijn naam. Ik geef de voorkeur aan de linkerhand, om het infuus te krijgen. Het mag geen verschil maken, maar ik ben nu eenmaal rechtshandig, dus voor mijn gevoel heb ik liever geprik aan de linkerkant. Helaas blijkt meteen na de prik dat de naald niet goed zit. Er loopt geen bloed in de naald en er ontstaat een bult. Ook doet het pijn. Er is door de ader heen geprikt. Dat kan gebeuren. Ze geeft tegendruk en haalt de naald eruit. De pijn is behoorlijk, maar goed te behappen. Ik baal wel een beetje, want hierdoor maakt het de dame in kwestie wat onzekerder. Ze gaat op zoek naar een betere ader, of iets verderop in de arm, besluit om dan maar toch de rechterhand te pakken. Maar ook daar durft ze het niet aan. Ze vraagt haar collega. Een vriendelijke jonge blonde dame komt erbij. Het lukt haar om in mijn rechterhand het infuus aan te leggen. Ze geeft meteen praktische informatie m.b.t. een eventueel infuus na de operatie, die dan niet meer links mag. Dat heeft ermee te maken dat ze links lymfevaten gaan weghalen, waardoor het risico op infectie aan die kant toeneemt. Ik knoop het in mijn oren!
Het is net zo’n beetje half negen als de eerste zoutoplossing door mijn aderen vloeit. Ik kan het tot mijn schouder volgen, daarna niet meer. Ik krijg dus een FEC kuur. Klik hier voor meer informatie. De fluorouracil is een rode substantie die vlot moet inlopen. De verpleegkundige, haar naam is Lenny, praat ondertussen wat met me en vult mijn kaart in. Ik voel me nog steeds goed, al begint mijn maag wel wat gespannen aan te voelen. Het losmaken van mijn knopen, stoel iets verder achterover brengt voldoende ruimte. Ze adviseert om toch, als ik een weeig gevoel in mijn maag krijg, een zetpil te nemen, die ik mag nemen bij aanhoudende misselijkheid. Omdat het anders ‘doorpakt’ is de ervaring, laat ze weten. Zo, zak 1 zit er om 09:00 uur in. Na weer 10 minuten spoelen met een zoutoplossing wordt de volgende zak eraan gehangen en krijg ik gezelschap op de kamer. Een vrolijke dame en dito man net voorbij de middelbare leeftijd installeren zich in een van de andere stoelen. Ditmaal heeft Lenny moeite om bij de dame in kwestie te prikken en roept zij de hulp in van een andere collega. (Op deze afdeling hebben ze de afspraak dat ze na 2 pogingen altijd een collega laten overnemen). Ze voelt zich wel vervelend dat het niet gelukt is, maar ook dat hoort bij haar vak. Om de tijd wat te doden kijk ik met mijn telefoon even op de webmail of er nog wat reacties zijn binnengekomen. Inderdaad; 2 stuks, waaronder eentje van mijn nicht. Treffend is dat ze haar mail begint met de stelling dat ze me ertoe in staat ziet om mijn mail te checken terwijl ik aan het infuus lig!! Ha ha ha, na al die jaren dat we geen contact hebben gehad, heeft ze me via mijn blog toch wel wat beter leren kennen!! Ik hoop dat ik straks fit genoeg ben om haar mail te beantwoorden! Als ook de derde zak eraan hangt krijgen we gezelschap van een bekende. Iemand die ik in het verleden vaak aan de kanaalkant zag vissen krijgt extra bloed. Hij heeft te weinig bloedplaatjes. Extra bloed moet zijn energiepeil weer wat oppeppen! Ja, dat kan ook nog! Ik besef op dat moment nog eens extra 2 belangrijke factoren in mijn strijd:
1) ik heb mijn leeftijd en lichamelijke conditie mee om het percentage overlevingskans gunstig te beïnvloeden
2) er kan onderweg ook van alles mis gaan en mijn conditie kan hard achteruit hollen als mijn bloed niet meewerkt
Ik neem me voor om me voornamelijk op die eerste te concentreren en hoop dat mijn lichaam goed blijft reageren op de cytostatica. Dan klinkt wederom de pieper van mijn infuus. Het is klaar. Ik mag naar huis. Eerste ronde is geweest, vijf te gaan!
Ik ga op de afdeling nog even naar het toilet en zie dat de rode kleur van de fluorouracil zich al in mijn blaas bevindt. Een goed teken, want dan is het ook al in mijn cellen aan het werken! Op de terugweg in de taxi worden ook mijn ogen wat droger onder invloed van de airco. Nog een goed teken, want dat is een bijwerking van Epirubicine! Thuis aangekomen voel ik me nog steeds behoorlijk goed. Ik plaats even snel een berichtje op mijn blog en ga dan met wat volkorenbiscuitjes en een flesje water op de bank National Geografic kijken, het enige zinnige dat op dit tijdstip op TV is.
Als dit toch wat zwaar op mijn maag valt, besluit ik dan maar even een uurtje naar bed te gaan, in de hoop dat het zware gevoel in mijn benen ook wat minder wordt. Ik heb namelijk met mijn schoonzusje een principe afspraak staan dat we met hun hond gaan wandelen, onder voorbehoud dat ik me goed genoeg voel. Terwijl ik dit schrijf (15:00 uur) voel ik me soms wat licht in m’n hoofd, af en toe wat misselijk maar verder behoorlijk OK. Alsof je een beetje tegen een buikgriepje aan zit te hangen eigenlijk. Niet kiplekker, maar ook niet echt ziek! Autorijden lijkt me nu niet raadzaam, maar een stukje lopen moet tot de mogelijkheden behoren denk ik! Maar goed, ik weet nog niet hoe ik me over een paar uur zal voelen….
We houden moed!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-06-2011 11:57