Volleyballen…
Prikkelende tenen, tintelende vingers, leuke gesprekken, gezellig samenzijn en weer die wisselbeker!
Mijn keel heeft zich tot op heden nog steeds rustig gehouden. Natuurlijk voel ik wel dat het iets anders aanvoelt met slikken maar het is in geen enkel opzicht te vergelijken met de ellende na de vorige kuur. Het leek de afgelopen dagen inderdaad ook wel goed te gaan, maar ik bleef enigszins argwanend omdat de vorige keer het omslagpunt vooral op die vrijdagavond leek te zijn…..
Gisteravond was ik voor het eerst in lange tijd weer in sportoutfit te vinden in de sporthal. De aftrap van het startweekend van onze kerk gebeurt altijd met een volleybaltoernooi. Jeugd, kerkenraad, schoonmaakvrijwilligers, wijken, in diverse samenstellingen worden teams gevormd die het deze avond tegen elkaar opnemen. Vorig jaar zaten Manon en ik in het team van onze eigen wijk, dit jaar waren wij toegevoegd aan het team ‘over de bult’. Een van onze leden uit Oldebroek was gevraagd zelf een team samen te stellen en had dus diverse gastspelers meegenomen. Met hun lengte en sportieve aanleg bleek dit voor mij een ideaal team, want ik kon ‘rustig’ op mijn plaats blijven om de bal te spelen en hoefde niet steeds het hele veld door te rennen. Daardoor hield ik het gelukkig alle 5 partijen vol!!
Bij de eerste partij dacht ik wel even met schrik aan mijn vingers en hoe ik dit zou ervaren, gezien de prikkelingen…. Maar gelukkig leken ze na het eerste balcontact niet gevoelig meer te zijn. Naarmate de avond vorderde werden mijn tenen en voeten wel steeds ‘onrustiger’. Na een hele week voornamelijk zonder schoenen en de voetjes omhoog, waren ze nu in sportschoenen samengeperst en kregen ze de nodige belasting. Het ‘dove’ gevoel van eerder deze week is nu eerder wat pijnlijk geworden, met ook pijn onder de nagels, net als bij de vingers. Ook zijn mijn vingers vanochtend weer ‘normaal’ pijnlijk rond de vingertoppen…. Maar ik heb toch geen spijt van mijn actie!!
Toen we gisteravond laat thuiskwamen, voelde ik me ‘moe maar voldaan’. En dat is zeker niet alleen omdat we wonnen en nu voor het tweede jaar de wisselbeker mee naar huis mochten nemen. Ik heb vooral ook mezelf weer een stukje overwonnen! Want wie had vooraf gedacht dat ik een week na kuur 5 zou kunnen volleyballen?? Ik zeker niet!!! Het voelde heerlijk om weer samen met Manon in het veld te staan, het was erg prettig om weer even functioneel uit het huis te zijn en om me fysiek in te spannen op een ontspannen manier. Het was gewoon een gezellig samenzijn. Veel terloopse gesprekjes gevoerd. Omdat (bijna) iedereen mijn blog leest, hoefde ik verder niet in detail te treden….. ook wel heel prettig!! Je kunt meteen inhoudelijk gaan als men dat wil, of je houdt het heel kort en luchtig.
Ik blijf dit blog dan ook een heerlijk medium vinden om mijn gedachten op kwijt te kunnen en mensen te informeren. Het biedt mij de mogelijkheid om daarnaast zoveel mogelijk een ‘normaal’ gezinsleven te voeren. Bezoekjes, telefoontjes, etc. kunnen zoveel mogelijk onder schooltijd plaatsvinden, waardoor ik ’s middags en ’s avonds in feite alleen maar de pet ‘moeder’ draag en niet ook nog de pet ‘kankerpatient’. Die pet is voor overdag, onder schooltijd, als het moet.
Op huishoudelijk gebied kan ik het hoognodige gelukkig ook zelf weer doen. Als ik het opdeel in blokjes en als ik werkzaamheden vooral voor de ochtenden inplan, dan kan ik e.e.a. in grip houden. Ik wil het natuurlijk ook het liefste zoveel mogelijk zelf doen!! Dat is goed voor de opbouw van mijn conditie én goed voor mijn wilskracht!! Maar gelukkig weet ik mij ook omgeven door lieve mensen die bereid zijn bij te springen op die momenten en die vlakken waar het door de omstandigheden van dat moment niet meer gaat. Mensen die bereid zijn een beetje van hun tijd, vaardigheden en energie te stoppen in het helpen van een naaste, een medemens.
De wereld en haar mensen is soms zo slecht nog niet!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-09-2011 09:02