Conditie langzaam weer opbouwen
Doekjes, buffs en een ander kapsel, gemengde gevoelens bij bloedwaarden en spanning rondom toetsweek gymnasium.
Maandagochtend kreeg ik bezoek van een ervaringsdeskundige. Zelf net 4 weken geleden de laatste kuur gehad hebbende, bood ze mij aan eens langs te komen. In de periode van haar ziek-zijn heb ik haar een paar keer gezien en gesproken, maar ‘het onderwerp’ gemeden. Ze straalde vooral levenskracht en nuchterheid uit en het leek op dat moment ongepast het onderwerp aan te snijden. Je wilt immers voorkomen dat mensen met kanker thuis in een hoekje kruipen om alle vragen van iedereen te voorkomen! We bespreken de herkenningspunten, de verschillen in behandeling en reactie op de medicijnen, de gevoelens waarmee je te maken krijgt omdat er kinderen in het spel zijn en de nuchterheid waarmee je onvermijdelijke processen tegemoet ziet. Maar tegelijk ook ‘het er willen zijn voor je kinderen, ook in deze periode’, zolang dat medisch verantwoord is. Ik denk aan afgelopen zaterdag en herken het! Ze geeft tips (en flesjes) ten aanzien van nagelverzorging (die kunnen er eventueel afvallen als gevolg van chemo), tips en monstertjes die hulp bieden bij de extreem droge mond die mij mogelijk nog te wachten staat en een stapeltje hoofdbedekkers!
Begin van de middag komt onze predikant weer langs. Even vinger aan de pols houden hoe het ervoor staat, hoe de reacties zijn op de eerste kuur en of we het in emotioneel en geestelijk opzicht nog redden. Beroepshalve heeft hij natuurlijk al veel ervaringsverhalen gehoord waardoor hij qua kennis ook het nodige in huis heeft. Daarnaast heeft het noodlot ook binnen zijn familie en gezin toegeslagen. Maar als optimistisch ingesteld mens, met stevige wortels diep in vaste grond, gaat hij lachend de deur weer uit met de woorden ‘het leven is nooit saai!’
’s Avonds moet Cor werken, dus rijd ik Vincent naar de damclub, voor de voorlopig laatste clubavond. Ik ben voornemens nog te wandelen of te strijken, maar bij thuiskomst blijkt mijn energie toch op. Dan maar weer op ‘standje rust’. Die conditie moet ik beetje bij beetje, langzaam weer opbouwen.
Dinsdag wacht een nieuwe dag, met nieuwe energie en diverse afspraken in de agenda. Terwijl Cor Vincent naar school brengt, bereid ik mij voor op de eerste ziekenhuiscontrole. Vreemd genoeg voel ik mij enigszins gespannen. Ik heb er geen verklaring voor want er staat niets op het spel. Het bloedprikken zelf is wel weer een nieuwe ervaring, want waar ik normaal gesproken nooit nabloed, kleurt nu het watje rood, ook aan de buitenkant! Hmmmm…. Heeft de chemo in ieder geval zijn werk gedaan, want kennelijk zijn de bloedplaatjes nog niet voldoende in mijn bloed aanwezig. Ik loop door naar de afdeling oncologie, waar ik plaatsneem in de gang bij de regieverpleegkundigen. Ik ben ruim op tijd, dus neem even een kopje thee. Omdat ik al een paar dagen wat last heb van mijn maag (mijn oude probleem speelt weer op, nu het maagslijmvlies door de chemo is aangetast) beperk ik mij in mijn hoeveelheid koffie. Als Annemarie mij rond 10:15 uur binnen vraagt, staan de uitslagen van het bloed al in de computer. Mijn HB was voor de chemo 9,3 en is nu 8,3. Gewoon goed dus!! Mooi! Dat is de bevestiging van mijn gevoel dat mijn energie terugkeert. Mijn witte bloedlichaampjes scoren echter ‘maar’ 0,3. Dat is toch echt wel weinig! Dat betekent dat ik nog steeds erg vatbaar ben voor infecties en bacteriën. Kennelijk ligt die dip bij mij niet tussen de 7e en 10e dag, maar wat later. Oei! Dat kan dus ook nog!! Ik moet dus altijd, ook die hele tweede week, extra alert zijn met handen geven, verkouden mensen mijden, e.d. Annemarie vertelt ook dat het slechts een momentopname is en dat het ’s middags al wel heel anders kan zijn. Het heeft simpelweg te maken met het moment dat de aanmaak (‘de fabriek’) echt goed op gang komt! Dat moment is per persoon, per kuur verschillend. Daar is geen standaard voor af te geven! En je kunt dit niet beïnvloeden door voedsel of anderszins. We bespreken nog wat kleine dingetjes, er worden nieuwe afspraken vastgelegd en ik zal een middeltje voorgeschreven krijgen om mijn maag te beschermen. Dit zal ik dan de rest van de kuren moeten gebruiken om tenminste zoveel mogelijk alles te kunnen blijven eten!! Dat houdt mij dan gezond en sterk! Over een half jaar volg ik dan wel weer mijn principe: met zo min mogelijk medicijnen het leven door. Voor nu moet ik gewoon alle beschikbare middelen aannemen om er zo snel en zo goed mogelijk bovenop te komen!! In die zin geef ik mij over aan de huidige stand van de medische wetenschap.
Vanuit het ziekenhuis gaat mijn weg richting de kapper die gespecialiseerd is in haarstukjes. Ik heb mijn foto al toegestuurd per mail, dus als het goed is zijn er wat modellen besteld om te passen. Na een te donker en te strak 'Tina Turner model', krijg ik een pruik op die bijna mijn eigen haarkleur is. OK, je ziet natuurlijk wel dat het een pruik is en de scheiding zit links in plaats van rechts, maar het zou een kapsel kunnen zijn dat de kapper bij mij kan knippen. Van alle pruiken en modellen ziet deze er het meest natuurlijk uit. Dan maar geen kort, hoogblond, kittig model maar een zo natuurgetrouw mogelijke tijdelijke haarvervanger. Ik heb mijn keuze gemaakt en maak de afspraak een week later met Manon terug te keren. Dan volgt een tweede pasmoment, waarna de pruik ‘op maat’ geknipt wordt, beter passend bij mijn gezicht.
Voldaan keer ik huiswaarts! Weer wat dingen geregeld!
Ik ben nog maar net thuis als Manon ook thuiskomt. Toetsweek op school maakt dat ze iedere dag lekker vroeg thuis is en dus veel tijd heeft om de toetsen te leren. Vanaf de bank hoor ik even later: ‘en toen had ik 4 tekorten!’ Ze baalt!! Er zijn dit lesjaar veel lessen Grieks uitgevallen en de toets bevatte veel lesstof die dus niet behandeld is en waar ze geen grip op had. Met haar toetsresultaat (maar 3 toetsen totaal) zakt haar gemiddelde van een ruime 6 naar een krappe 5. Met 3 tekorten bespreekgeval, met 4 tekorten blijven zitten drukt nu toch wel erg zwaar!! Die 3 tekorten zijn vooral ontstaan in het midden van het schooljaar, toen het aankwam op ‘leren’, iets wat ze niet gewend was. In haar hele leven kwam alle kennis haar altijd ‘aangewaaid’. Met nog 1 toets te gaan (Frans) is dit wel een heel vervelend bericht! Ze gaat het in ieder geval proberen te herkansen, al valt het natuurlijk ook dan nog te bezien of dat zinvol is, als de lesstof niet eigen is. De rest van de dag probeert ze zich zo goed mogelijk te concentreren op Frans, tot ik haar om 22:30 uur aanspoor om dan toch maar te gaan slapen. Hopelijk kan ze zich nog even goed op deze laatste toets focussen en is Grieks nog op te halen in de herkansing….
Een spannende week dus!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 22-06-2011 09:41