Mijn verlanglijstje
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd…. Wanneer maak je een verlanglijstje? Voor 5 december of toch liever voor 25 december?
Nu het aftellen is begonnen, merk ik dat ik vooral bezig ben met vooruitkijken. En voorzichtig maak ik de balans op. Al moet ik natuurlijk nog verder afwachten of ik te maken krijg met bijverschijnselen van de bestralingen. Maar vooralsnog lijkt ook dat heel erg mee te vallen. Er valt immers ook niet zoveel te bestralen, anders dan de borstwand uit voorzorg. De bezoekjes aan het ziekenhuis verlopen deze week soepeltjes. De chauffeur is over het algemeen keurig op tijd ’s ochtends en ook de wachttijd in het ziekenhuis voor de terugweg is deze week minimaal te noemen.
Er is overigens een enorm verschil in chauffeurs. De één loopt te pronken over zijn rijstijl, het navolgen van de verkeersregels, maar is ondertussen heel negatief over andere weggebruikers, onopgevoede kinderen, lacht en vloekt bij zijn verhalen en is zich kennelijk niet bewust van hoe dit overkomt bij de passagiers…. Terwijl de ander het minder nauw neemt met de verkeersregels, o.a. veel te hard rijdt, over de verdeelvlakken rijdt om voor te sorteren, maar een gezellige prater is en vooral heel veel positiviteit uitstraalt. Wat heeft mijn voorkeur? Het liefst natuurlijk de combinatie van die twee: iemand die zich aan de regels houdt maar ook heel positief is en blijft. En hoewel ze dun gezaaid zijn, bestaan deze mensen gelukkig ook!
Op Radiotherapie doe ik ook mijn best om vooral de dag positief tegemoet te treden. Gister schoot de verpleegkundige spontaan in de lach toen ze mij zag. “Ha”, zei ik. “Je begint al te lachen als je me ziet! Dan heb ik deze week toch iets goed gedaan”. Het geeft een beetje weer hoe de sfeer is vanaf het moment dat ik de kleedruimte in stap, tot ik weer in de wachtkamer ga zitten. Niets forceren, maar gewoon mensen vrolijk tegemoet treden, een grapje maken als het kan en zo een lach op hun gezicht toveren. Dat maakt het voor beide partijen minder sleur.
Nu mijn gezondheid weer helemaal de goede kant op lijkt te gaan, beginnen de dagelijkse dingen weer meer tijd en aandacht te vragen. Zo zijn er de scholen van de kinderen. Vincent sluit de lagere school dit seizoen af en dus moeten we met school overleggen over schoolkeuze, CITO uitslagen, etc.
Een week of twee geleden heeft hij officieel de overstap gemaakt van groep 7 naar groep 8 en mocht hij zijn eerste proef-cito maken. Hij is sterk gemotiveerd. Manon is ook wel gemotiveerd, maar blijft toch problemen houden met plannen en organiseren. Wij zitten in het proces van helpen, bijsturen en waar nodig overleggen met school. Het kost veel energie en af en toe ook grijze haren. Ik hoop echter oprecht dat we haar dit jaar op de juiste koers kunnen krijgen.
Omdat mijn haarstuk (je mag kennelijk geen pruik zeggen) steeds meer irriteert, nu mijn haar goed groeit, ben ik onlangs bij de kapper langs gegaan voor advies. Ik wil graag een plan: wanneer kunnen ze wat doen, hoe kunnen ze het een beetje ‘vrouwelijk’ laten lijken en welke kapsels zijn mogelijk gedurende het groeiproces. Ik kreeg voor nu één advies: laten groeien! Maar dat had ik zelf ook al wel bedacht…. Kort voor de kerst ga ik dan voor het eerst voor o.a. modelleren. Ik hoop me de kerstdagen dan ook ‘blootshoofds’ te kunnen vertonen.
Als ik dat hierboven zo teruglees, dan is er een aardig verlanglijstje ontstaan:
* positief ingestelde mensen op mijn pad
* wat minder zorgen rondom Manon
* snelle haargroei
Tegelijkertijd zijn het allemaal egoistische wensen. Het zou een verlanglijstje voor sinterklaas kunnen zijn. Dingen vragen voor jezelf! Hoe toepasselijk!
Maar met Sinterklaas kun je alleen maar materialistische zaken vragen. De wensen op mijn lijstje zijn helaas niet met geld te koop. Ik moet ze dan denk ik ook maar op mijn lijstje van kerstwensen zetten. Niet dat ik denk dat de kerstman wel dit soort wensen kan vervullen, hoor! Ik denk dan eerder aan het kerstkind, wiens geboorte we met kerst vieren.
Ieder jaar vragen we eigenlijk een beetje hetzelfde als op mijn lijstje, zij het wat minder specifiek op mensen toegespitst:
Vrede op aarde (positief ingestelde mensen maken minder ruzie) en in mensen een welbehagen (dat mensen zich gelukkig voelen). En dit jaar….. voor mij misschien wat engelenhaar??
We hebben zo allemaal onze verlanglijstjes. Rond de kerst maken we de balans op. We zetten doelen uit om te realiseren en we streven succes na bij het behalen van die doelen. Denken we daarbij ook aan wat we voor een ander kunnen doen? Maakt geven immers niet gelukkiger dan ontvangen? Het is toch onbetaalbaar om de lach op iemands gezicht te zien, wetende dat die daar verschijnt om iets wat jij gedaan of gezegd hebt?
Op 16 en 17 december staat er in het centrum van Heerde een grote wensboom. Daarin mag iedereen zijn/haar wens hangen. Wat wordt jouw wens?
Dit artikel werd gepubliceerd op: 02-12-2011 07:31