Verrassing / avontuur
Als verrassing naar Tallinn, verrassend veel energie om dingen te doen, voel me weer beetje ‘de oude Eva’ die druk is en veel werk kan verzetten als het moet….
Nadat iedereen was weggebracht en ik alleen thuis was heb ik eerst genoten van alle rust en ruimte om me heen. Zondagavond naar de kerk geweest, waar ik deze dagen altijd even hartelijk door diverse mensen word onthaald. De complimenten over mijn tijdelijke haar zijn niet van de lucht! :-)
Maar met de rust was het snel gedaan toen op maandagmiddag het toernooi in Estland van start ging…. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor we iets van informatie uit Tallinn loskregen! Op de toernooiwebsite stond geen info over wie tegen wie moest, er worden tussentijds geen uitslagen vrijgegeven en je bent afhankelijk van ouders die ook uit de speelzaal verdwijnen zodra hun kind is uitgespeeld! Hetgeen uiteraard logisch is, maar op dat moment stokt de informatievoorziening… Het is verre van ideaal en dus zat ik tandenknarsend thuis te balen dat ik er niet bij kan zijn!
Na die eerste ronde, op maandagavond, besluit ik maar eens uit te waaien en van het mooie weer te genieten door een lange wandeling te maken. Via de Broekstraat, Kavelweg, richting Oenerweg, Weteringdijk, Stokveldseweg, Oenerweg, Groeneweg naar de Keuterstraat, langs Marialust om aan de Jasmijnstraat even op adem te komen en mijn moeder gedag te zeggen. Ik voel dat de nieuwe wandelschoenen, die ik het weekend had ingelopen, in die 2 uur toch een paar blaren hadden veroorzaakt en verlangde zo onderhand naar een weldadig bad!
Omdat ik deze dagen toch met al mijn gedachten in Tallinn zit, sta ik op dinsdagochtend vroeg op. Ik heb met Vincent afgesproken hem iedere ochtend voor zijn eerste partij een peptalk te geven. Zo ook dus de tweede speeldag, ronde 2. Om 7:15 uur zitten we beide achter de skype. Zijn ogen stralen, de levenslust spat van het scherm. Hij is ‘scherp’ laat hij weten! Hij verheugt zich op de uitdagingen die de partijen van het EK met zich meebrengen. De verbinding wordt verbroken, waarmee ik dus weer afhankelijk ben van de waarnemingen en berichtgeving door anderen.
Gelukkig is een van de meereizende ouders een twitteraar met damkennis. Dus vanaf deze dag ging het meteen een heel stuk beter. Snel een script aan de site toegevoegd waarop tweets met #ekdammen worden ingelezen en iedereen is doorlopend op de hoogte. Met zo’n 1000 kilometer afstand tussen ons in, nemen Cor en ik toch de redactie / informatievoorziening voor onze rekening, dus met steun van de tweets over andere spelers. Dat schept nieuwe mogelijkheden, maar ook extra werk voor het Nederlandse thuisfront. Maar goed, zolang Vincent speelt ben ik toch niet bij mijn computer weg te slaan ;-)
Aan het einde van de dag heeft Vincent 5 punten uit 3 ronden en staat hij op een gedeelde derde plaats. Niet slecht voor onze krullenbol!
Wie mij kent weet natuurlijk dat ik in die 3,5 jaar dat Vincent nu damt, bijna bij al zijn partijen ben geweest en dat het mij heel zwaar viel dat ik er dit EK niet bij zou kunnen zijn….. Dus wie mij kent zal niet verbaasd zijn te lezen dat ik, terwijl ik dit schrijf, op Helsinki Airport zit te wachten op mijn transfer naar Tallinn. Vanochtend heb ik nog met Vincent geskyped en gezegd dat ik vandaag voor een klant onderweg zou zijn (hetgeen natuurlijk niet gelogen is, gezien de sponsoring van www.ekjeugddammen.nl). Ik heb voor 4 nachten een betaalbaar, maar goed uitziend hotel geboekt, op ca. 2 kilometer van de speellocatie. Voor Vincent is dit dus een complete verrassing!! We hopen dat het hem vleugels zal geven voor de laatste paar speelronden, wanneer de meeste spelers het moeilijk krijgen door de lengte van het toernooi! En mocht hij zo goed spelen dat er een medaille voor hem in zit, dan was ik er wel bij!!!
Want hoewel we voor volledig herstel gaan, bestaat natuurlijk altijd de kans (dit geldt overigens voor iedereen, ziek of gezond) dat ik er over 10 jaar niet meer ben. We moeten dus herinneringen maken en belangrijke gebeurtenissen zoveel mogelijk samen beleven en koesteren. Daarom zit ik hier nu te wachten en hoop ik vanavond of morgen met ‘mijn mannen’ herenigd te worden! En dankzij lieve buren en familieleden wordt voor de andere huisgenoten goed gezorgd!
Ik voel me goed, heb toestemming van het ziekenhuis om te reizen (dat was voor mij wel voorwaarde) en heb alle benodigde hulpmiddelen bij me. Wat wil je dan nog meer?
Tot 24 mei lag onze prioriteit voor deze zomer op het schilderen van het huis. Daar zou onze tijd en ons geld naar toe gaan. Maar sinds 24 mei zijn de prioriteiten toch duidelijk verschoven. Raar hoe een zo’n bericht zoveel invloed kan hebben op elementaire zaken!
Vanuit Helsinki (en hopelijk vanavond Tallinn) een hartelijke groet aan iedereen die met ons meeleeft en meeleest!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 03-08-2011 17:39