De eerste bestralingen
Taxi perikelen vreten energie, het verlossende telefoontje over het onderzoek waaraan ik mag meewerken, in het weekend opgeschrikt door berichten en een lied dat je ineens raakt
Na die taxi ervaring van de woensdag, word ik op de donderdag enigszins argwanend als de om 14:00 uur bestelde taxi er niet zoals gebruikelijk een kwartier eerder is. Zal het allemaal wel goed gaan?? Om 14:00 uur, ik sta dan al een poosje buiten te wachten, begin ik mij voorzichtig zorgen te maken, maar toch duurt het nog tot 14:15 uur voor ik begin te bellen met het verplichte telefoonnummer. Er is één wachtende voor me…. Ik ben de eerstvolgende wachtende…. Uiteindelijk, na zo’n 5 minuten word ik te woord gestaan…. ‘U staat hier wel genoteerd voor 14:00 uur, een momentje, ik ga even bellen’. In de wetenschap dat mijn telefoon ook weer bijna aan de lader moet, hoop ik dat dat momentje niet al te lang zal duren. Na weer zo’n 5 minuten hoor ik: “mevrouw, u stond bij de verkeerde vervoerder geboekt, maar ik heb nu de juiste gebeld en zij zijn onderweg. Binnen een kwartier zullen ze bij u zijn, want er is al een auto in uw woonplaats”. Ik bedank de dame en constateer dat ik dus nooit meer op tijd in het ziekenhuis kan zijn. Gezien de status van de accu van mijn telefoon vraag ik Cor of hij even met het ziekenhuis wil bellen dat ik dus wat later ben! Daarbij probeer ik rustig te blijven door te bedenken dat dit vast wel vaker gebeurt en dat het ziekenhuis hier wel een mouw aan zal passen. Aangekomen aan de Dr. van Heesweg probeer ik niet eens uit te leggen dat ik bij radiotherapie moet zijn. Dat kost alleen maar tijd. Ik loop wel binnendoor.
Dankzij ons telefoontje hadden ze een ander laten voorgaan en kon ik dus 10 minuutjes later dan oorspronkelijk gepland alsnog omkleden voor de bestraling. Om 15:07 was ik al weer klaar en belde ik opnieuw de centrale: “Ik ben klaar met bestralen en wil graag van radiotherapie naar huis vervoerd worden”. Ondertussen nam ik een kopje koffie en nam ik het boek ter hand dat ik in mijn tas had gepakt voor tijdens het wachten. Steeds als ik de schuifdeuren hoorde keek ik op om telkens te ontdekken dat het niet mijn taxichauffeur was. Om 16:00 uur dan toch maar weer eens bellen. Met het laatste streepje van mijn telefoon en het huilen inmiddels nader dan het lachen nog maar weer eens uitgelegd dat ik graag naar huis wil en dat ik al bijna weer een uur aan het wachten ben. Toen bleek dat de chauffeur bij de hoofdingang had staan wachten en na een kwartier maar weer was teruggekeerd…. Gelukkig kwam niet lang daarna alsnog een taxi die mij naar huis zou brengen. Deze chauffeur voelde met me mee en bedacht zelfs een oplossing ter verbetering van de situatie!! Met dank aan deze chauffeur meld ik vanaf nu mijn weekplanning aan het taxibedrijf in Zwolle en zij geven het door aan de centrale i.v.m. de machtiging voor de verzekering. Vrijdag stond de chauffeur dan ook al klaar op het moment dat ik de telefoon ophing…. Gelukkig maar, want dat scheelt heel veel (negatieve) energie.
Op vrijdagochtend had ik een paar dingen te regelen, vooruitlopend op mijn medewerking aan het onderzoek. Ik haalde de Tamoxifen (hormoon remmende pillen) op bij de apotheek en maakte bij de huisarts een afspraak voor een uitstrijkje. Ik was de laatste jaren wat slordig geweest met de oproep voor het bevolkingsonderzoek. Om de onderzoeksresultaten van de werking van het middel tegen botontkalking niet te ‘vervuilen’ leek het ons goed om vooraf de situatie even vast te leggen. Dan weet je zeker dat eventuele afwijkingen er al dan niet waren voor de medicijnen. Terwijl ik bij de huisartsenpost stond kreeg ik een telefoontje met de mededeling dat ik inderdaad voor ibandronaat geloot ben. Ik ga dus die medicijnen slikken. Dat is mooi!! Over de bijwerkingen, aanpassingen in mijn dagelijkse ritme etc. zal ik nog wel een volgende keer schrijven.
’s Avonds Manon langs een donkere en mistige IJsseldijk weggebracht naar en opgehaald uit Deventer. Ook dat zijn energievretende ritjes. Je ziet geen hand voor ogen, de weg is bochtig en onoverzichtelijk en dus zenuwslopend. Maar gelukkig waren we uiteindelijk iets na middernacht weer veilig thuis. Ik was behoorlijk gesloopt.
De zaterdag bestond uit: Vincent naar Huissen brengen en zingen. Eerst bij het projectkoor en vervolgens 8 km. op het fietsje voor het klassieke koor. Het was een enerverende en vermoeiende avond geweest. Bij thuiskomst vond ik een schokkend bericht in de mail dat een relatief jong en energiek bestuurslid van de damclub geheel plotseling was overleden. Ik herinner me deels ons laatste gesprek. Het ging over mijn gezondheid. Ik maakte me er weer met een kwinkslag vanaf maar zag de bezorgdheid in zijn ogen en tegelijkertijd de opluchting omdat het ogenschijnlijk zo goed met mij ging. En dan een paar weken later, ineens, is hijzelf niet meer….. ik ben verbijsterd!
Op de laatste zondag van het kerkelijk jaar werkte het projectkoor mee aan de kerkdienst. Altijd weer een emotioneel geladen dag waarin de overledenen van dat jaar en langer geleden worden herdacht. Met het koor hadden we al een paar weken geoefend om de 4 liederen te zingen. Terwijl de mensen de kaarsjes aanstaken, zongen wij voor de tweede keer het lied dat daarvoor bestemd was. En ineens kwam de tekst bij mij binnen en sloeg in als een bom!! Ik moest moeite doen om de rest van het lied uit te zingen, omdat de tekst ook mij op het lijf geschreven is. Na zeker 10 keer zingen, ging ineens mijn ogen open en spraken de woorden rechtstreeks tot mij! Dan wordt het ineens wel heel persoonlijk!!! Maar ja, het heet dan ook 'persoonlijk geloof'.
En het is dit 'persoonlijk geloof' dat maakt dat ik steeds vol goede moed en hoop de nieuwe dag tegemoet zie. Dat mij er doorheen sleept en waardoor ik mij op de allermoeilijkste momenten gedragen weet!!!
Heer, wijs mij Uw weg
En leid mij als een kind
Dat heel de levensweg
Slechts in U richting vindt
Als mij de moed ontbreekt
Om door te gaan
Troost mij dan liefdevol
En moedig mij weer aan
Heer, leer mij Uw weg
Die zuiver is en goed
Uw woord is onderweg
Als een lamp voor mijn voet
Als mij het zicht ontbreekt
Het donker is
Leidt mij dan op Uw weg
De weg die eeuwig is
Heer, leer mij Uw wil
Aanvaarden als een kind
Dat blindelings en stil
U vertrouwt, vrede vindt
Als mij de wil ontbreekt
Uw weg te gaan
Spreek door Uw woord en Geest
Mijn hart en leven aan
Heer, toon mij Uw plan
Maak door Uw Geest bekend
Hoe ik U dienen kan
En waarheen U mij zendt
Als ik de weg niet weet
De hoop opgeef
Toon mij dat Christus
Heel mijn weg gelopen heeft
Toon mij dat Christus
Heel mijn weg gelopen heeft
Klik hier om de dienst te beluisteren waarin dit lied is gezongen.
Hieronder de versie van Opwekking.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 20-11-2011 17:33