24 juni 2011 - Een wasbak vol haar
Verdriet om vervliegende dromen, hoop aan een zijden draadje en een kort, stoer kapsel
Als je diagnose borstkanker krijgt, schudt je leven flink op zijn grondvesten. Bij sommige vrouwen zal het hun wereld zelfs doen instorten. Moeders staan vooral ook stil bij het effect dat deze diagnose zal hebben op hun kinderen. Vooral de fase waarin je kind op dat moment zit, zal medebepalend zijn voor de zorgen die je hebt over dat effect….
Toen op woensdag alle andere toetsresultaten van Manon binnen druppelden, bleken voldoendes eerder uitzondering dan regel. Zelfs voor vakken waar ze normaal gesproken zondermeer goed scoorde en waar ze overtuigd was van een voldoende, moest ze soms slechte resultaten wegslikken. Bij de meeste vakken kon ze zich dat gelukkig veroorloven, maar kort voor ze naar bed ging, kwam de genadeklap! Alleen een wonder en heel veel bereidwilligheid van de docenten kan haar nu nog laten overgaan….Intens verdrietig om Manon’s vervliegende dromen, haar teleurstelling, ging ik die avond naar bed. Op zich sliep ik goed, maar ik was al vroeg weer wakker, met datzelfde zware gevoel waarmee ik was gaan slapen…. In april kreeg ze haar ‘wakker schud gesprek’ over haar cijfers op school en in mei kreeg ik mijn diagnose, die haar wereldje toch ook weer flink deed schudden. Heeft dat invloed gehad op haar resultaten? Ongetwijfeld! Is mijn borstkanker de reden dat ze mogelijk blijft zitten? Nee, maar het heeft wel invloed op deze laatste toetsweek!! De hoop om toch over te gaan hangt aan een zijden draadje. Hopelijk krijgt ze het voordeel van de twijfel!!
Donderdagochtend ben ik even op mijn werk geweest. Op de afdeling een kopje koffie gedronken. De meeste werkzaamheden worden overgenomen, tenzij er geen haast mee is. De collega’s hebben een hele klus om alles in grip te houden. De week dat ik ziek bleek, was een part-time collega net weg (haar vervangster zou pas 2 weken later beginnen) en een andere part-time collega zou die week weg gaan, zo bleek. Een bijzonder slechte timing van mij dus! Maar ze hebben me verzekerd dat ze naar eer en geweten mijn taken zo goed mogelijk overnemen, waar dit nodig is. En ik moet hierop vertrouwen en het los laten. Volgende week neemt de arbodienst contact met me op om een inventarisatie te maken voor het opstarten van het reïntegratietraject. Zoals het er nu naar uit ziet, dus als alles volgens plan en zonder complicaties verloopt, zou ik rond de kerst klaar kunnen zijn met de bestralingen. Wellicht dat het nieuwe jaar dan met de reïntegratie gestart kan worden?! Ik ben benieuwd waarmee ze komen.
Toen ik dinsdagochtend, voor mijn ziekenhuisbezoek, de shampoo uit mijn haar waste, hoorde ik zacht geknetter. Ik verklaarde het als het lostrekken van haar uit de haarzakjes. Dat bleek juist geïnterpreteerd, want toen ik op donderdag mijn haar borstelde zat er ineens meer haar in de borstel dan anders. Toen bleek dat ik heel gemakkelijk en zonder pijn hele plukken haar uit mijn hoofd kon trekken! Met mijn lange, dikke haar, besefte ik dat het lastig zou worden om dit te handhaven tot dinsdag. In overleg met Manon hebben we onze afspraak naar voren gehaald. Vrijdagmiddag had mijn haar een afspraak met de schaar. Manon mocht bij mij een model knippen waarvan zij dacht dat het mij leuk zou staan. Ze mocht helemaal zelf weten wat! Zonder enige aarzeling pakte ze een lok en zette de schaar erin. Daarbij ging ze wellicht hier en daar tegen alle kappersrichtlijnen in, maar ze had er wel lol in. Zelf huiverde ik alleen af en toe wanneer de schaar wat dicht bij mijn hoofdhuid of bij mijn oor kwam, maar ze vroeg me haar te vertrouwen. Nog geen 10 minuten later verklaarde ze mijn kapsel ‘gereed’. Even foto maken, waarna ik de schaar ter hand nam en zelf een model knipte dat nog iets korter was. Dat viel ook wel in de smaak. Toen ik uiteindelijk de tondeuse ter hand nam, zei Manon ineens: “Mam, bovenop nog niet afscheren! Dan kunnen we een hanenkam maken!!” Prima, ha ha ha, lijkt me wel stoer! We maakten nog wat foto’s, Manon filmde een stukje met mijn telefoon en het resultaat is dat ik sinds vrijdag dus een heel kort, stoer kapsel heb, met wat meer bedekking bovenop mijn hoofd, maar verder korte stekels. Vincent vindt het maar niets, maar ja, die moet er gewoon nog even aan wennen. Wanneer het haar helemaal spontaan zal loslaten, is niet helemaal duidelijk. Dat kan nog wel 2 weken duren. Tot die tijd heb ik dus dit ‘rattenkoppie’ en daarna zal ik op de buffs en pruik kunnen terugvallen.
Precies een maand na die eerste diagnose is mijn ziek-zijn ook zichtbaar aan het worden.
Via hyves is er een promotie actie opgestart voor een filmpje...
Het personeel van het hele ziekenhuis "danst" voor de strijd tegen borstkanker. Als het lukt dit filmpje één miljoen keer te laten lopen dan krijgt het ziekenhuis van de fabrikant van de roze handschoenen een grote donatie voor de behandeling van borstkanker!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 25-06-2011 08:46