Emotionele centrifuge
Einde behandeling, veel emoties, tijd om dingen te verwerken en voorzichtig ook al vooruit te kijken.
Afgelopen weekend kende weer ‘drukke’ dagen. Vanwege diverse (leuke) verplichtingen rende ik zaterdag en zondag weer behoorlijk in het rond. Conditioneel kon ik het aan, dus wat let je? Zaterdag 3x zingen en zondag traditioneel foto’s maken bij de kerstherberg. Ik luister naar mijn lichaam en weet wat ik aan kan. Zo ben ik tijdig gaan zitten en heb ik ook niet helpen opruimen, zoals andere jaren wel.
Maar dat is lichamelijke conditie…
Ik merk dat ik momenteel emotioneel wat minder stabiel ben. Kon ik vanaf de dag van de diagnose mijn emoties goed ‘parkeren’, de laatste week word ik regelmatig overvallen door tranen die achter mijn ogen prikken en op sommige momenten zelfs over mijn wangen rollen. Naarmate het einde van ‘mijn strijd’ namelijk naderbij komt, besef ik steeds meer dat ik deze strijd voor nu heb gewonnen. Je weet natuurlijk nooit of het terugkomt, maar de prognoses zijn in dat opzicht ook goed!! Dus overheerst deze dagen, naast een vreemd soort schuldgevoel tegenover hen die het niet haalden, toch ook de verwondering en dankbaarheid dat ik in ieder geval kerst 2011 mag meevieren.
De laatste…
Gister had ik mijn laatste bestraling. De laatste keer word ik gehaald door een taxi. Bij binnenkomst op Radiotherapie loop ik meteen door naar de balie. “Met groot genoegen lever ik mijn pas in!”, zei ik tegen de dame achter de balie. “Heel fijn!”, antwoordde zij. De blik in haar ogen gaf aan dat ze het begreep. Zij zien natuurlijk vele mensen komen en gaan. Veel ouderen, maar ook jonge mensen en hoewel het hun beroep is, zal het ze toch ook niet altijd onberoerd laten. Voor de laatste keer nam ik plaats in de wachtkamer en voor de laatste keer hoorde ik mijn naam hier noemen. Ook deze dame heeft een glimlach op haar gezicht als ze zegt, terwijl ze mijn mapje teruggeeft: “Zo, die kunt u nu wel opbergen”. Na een korte klop op mijn deur loop ik voor de laatste keer de wat koude gang door naar het bestralingsapparaat terwijl de jongeman naast mij al bezig is zijn handen op te warmen. Ik zeg hem met een lach dat het zijn laatste kans is om zijn handen aan mijn lijf te warmen, aangezien ik vermoed dat er maar weinig patiënten zijn die het niet erg vinden. Inderdaad, de meeste mensen schrikken van koude handen. Als ik de laatste keer heb plaatsgenomen blijk ik echter voor het eerst in alle 25 keer meteen helemaal goed te liggen. Nog één keer gaat het apparaat naar mijn linkerkant en hoor ik 20 tellen die hoge E-toon, een korte pauze, dan 7 tellen. Daarna draait de kop van het apparaat, ik hoor een paar keer ‘pompgeluiden’ waarna 5 tellen weer die E-toon klinkt. Vervolgens draait het apparaat naar mijn rechterkant en volgen nogmaals 20 tellen en 7 tellen datzelfde geluid. En dan ben ik klaar!
7 maanden en 2 dagen na mijn bezoek aan de huisarts ben ik klaar met alle behandelingen. Het voelt vreemd….
De bestralingen kunnen nog een week of 2 nawerken, dus zal ik nog een tijdje dezelfde beperkingen in acht moeten nemen, maar toch! Als ik straks het nieuwe jaar in ga, mag ik met de opbouwfase beginnen. Langzaam weer conditie opbouwen, weer voorzichtig aan werk gaan denken. Ik wil graag iets om naar toe te werken, een nieuw ‘project’ om onder handen te hebben.
Op de jaarvergadering op mijn werk gister was men ook blij mij weer te zien! Niet iedereen leest mijn verhalen en dus had ik hier en daar nog wel wat vragen te beantwoorden. Het was goed om ook mijn collega Tony daar te zien. Ook hij begint langzaam weer met opbouwen.
Sommige mensen vallen in een gat als ze klaar zijn, anderen beginnen dan pas met het verwerken van alles. Ik denk dat ik geluk heb dat ik nog druk ben met mijn kinderen. De komende weken moet Vincent nog her en der in Nederland dammen, dus dat houdt mij wel bezig.
En qua verwerking denk ik dat ik dat ook een stap voor ben door het een en ander hier neer te schrijven. Het schrijven hier op mijn blog dwingt mij namelijk om na te denken over wat ik voel en hoe ik dingen ervaar. Dat maakt dat ik gedurende het hele proces al begonnen ben met het verwerken van situaties en sommige gevoelens een plaats geven. Het schrijven heeft zo een heilzame werking gehad en daarmee mijn herstel positief beïnvloed!
Ik wil iedereen heel hartelijk danken die trouw heeft meegelezen en meegeleefd. Ik zal blijven schrijven over mijn verdere herstel, controle afspraken en bijkomende zaken, maar mogelijk wat minder frequent. Vanaf nu geldt dus ook weer: geen nieuws is goed nieuws!
Dit jaar zijn de kerstkaarten er helaas weer bij in geschoten! We hebben steeds een poging gedaan, maar het is er nog niet van gekomen. Ook de kerstboom staat nog niet. Maar Kerst is voor mij al wel begonnen; een nieuw begin!
Ik wens een ieder goede dagen met hen die je dierbaar zijn. Koester de warmte van familie en vriendschap, het is kostbaar! Maak mooie herinneringen met elkaar en leef bewust!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 22-12-2011 07:30