24 mei 2011: de tussenliggende uren
Je gaat naar het ziekenhuis, in de hoop op iets onschuldigs..... maar je houdt ondertussen toch wel serieus rekening met iets ernstigs.
Zo is het bij mij ook wel denk ik. In mijn achterhoofd hield ik er serieus rekening mee dat het geen abces zou zijn. Ik had immers geen koorts. Toch had ik dat als houvast gebruikt om in het weekend mijn afspraken na te komen.
Als zangeres zou ik meewerken aan een zangdienst van de Vrije Evangelische Gemeente in Zwolle. Samen met Manon en Stefan hadden we een 3-tal prachtige liederen ingestudeerd die we meerstemmig uitvoerden. Een daarvan is een vertolking van psalm 121: Ik sla mijn ogen op naar de bergen (Opwekking 640). Hiervoor kende ik het lied niet, maar wat ben ik blij dat ik uitgerekend voor deze zondag dit lied had ingestudeerd!! Wat heeft het mij deze dag enorm geholpen en er doorheen gesleept!! De hele tijd gonsde het door mijn hoofd, waardoor ik ogenschijnlijk rustig kon blijven en mijn bezorgdheid goed van mij af kon zetten.
Ik ging naar huis, immers mijn man dacht nog dat het mogelijk een abces was. Waarom hij niet is meegegaan? Simpelweg omdat ik dat niet nodig vond! Onze zoon moest immers naar school worden gebracht en dat vond ik belangrijker dan dat hij mee zou gaan naar het ziekenhuis, terwijl hij toch alleen maar kan wachten. Affijn, thuisgekomen mijn ervaringen van die dag doorgesproken, mijn bezorgdheid geuit en gezegd dat ik naar de hei zou gaan. Dat is de plaats waar ik al zolang ik mij kan herinneren naartoe ga als ik antwoorden zoek. Dat is de plaats waar ik mij heel dicht bij God voel en dus de plaats waar ik kracht vandaan haal. Dat was ook de plaats waar ik voor het eerst die dag mijn tranen de vrije loop liet. Alle mogelijke scenario's passeerden de revue, alle ongerustheid die de afgelopen dagen had gesluimerd kwam daar boven, ik bad tot God om rust, hulp, kracht.... en toen kwam de wind ..... en nam mijn wanhoop mee. Door mijn hoofd ging een ander lied van Opwekking, dat ik op hemelvaartdag bij de molendienst zou zingen: 'waai met Uw Geest Heer! (opw. 608). Waarom dit mij moet overkomen, weet ik niet. Wat de uitkomst van de onderzoeken zal zijn, weet ik niet. Maar er is één ding wat ik weet en dat is dat ik niet, dat ik nooit meer alleen ben!
Ik liep terug naar de auto en voelde mij een zeer bevoorrecht mens!! Ik vervolgde mijn weg terug naar het ziekenhuis, in de vaste overtuiging dat God met mij meeging. Een betere partner kun je op zo'n moment niet hebben!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 26-05-2011 13:06