Petje op, petje af
Tropische temperaturen met lange ochtendwandelingen en filosofische momenten.
Piet Paulusma heeft tropische warmte voorspeld. Het is in Nederland werkelijk waar, hollen of stilstaan. Moest ik afgelopen week nog regenbuitjes trotseren om mijn conditie te kunnen opbouwen, nu moet proberen de koelste momenten van de dag te kiezen voor mijn wandelingen. Zondagmiddag was het namelijk eigenlijk net te warm om 15:00 uur. Pet op, pet af, pet achterstevoren om mijn nek te beschermen en regelmatig even zweet afwissen, begint na een uur behoorlijk te vervelen. Na ongeveer 5 kwartier begonnen bovendien mijn benen pijn te doen en protesteerden mijn hakken. Dus iets eerder dan gepland maar weer huiswaarts gekeerd, waarna ik even heerlijk een half uur in een tuinstoel in de schaduw ben neergeploft.
Vanochtend begon mijn dag om 06:00 uur eigenlijk iets te vroeg. Door de warmte was ik later gaan slapen dan te doen gebruikelijk, waardoor ik nog niet helemaal was uitgerust. Omdat ik vandaag niemand vroeg hoefde te wekken, besloot ik op de bank nog maar even wat extra te dutten. Mijn keel voelde wat vervelend en dik dus leek het me verstandig vandaag maar mensen te mijden. Dus in plaats van de Leonardo kind-ouder bijeenkomst op school, heb ik mij onderweg te laten afzetten voor een enigszins koele ochtendwandeling.
Toen ik bij het pluizenmeer aankwam, was mijn keelpijn snel vergeten. Het was adembenemend te zien hoe de schuchtere, enigszins gefilterde ochtendzon door de dunne nevel boven het bosvennetje het water raakte. Door het vroege tijdstip was de dauw in de spinnenwebben nog niet opgelost, hetgeen ook prachtige plaatjes opleverde. Iets verderop werd mijn vredige gevoel over zoveel fraais ruw verstoord door achteloos achtergelaten blikjes, een colafles, lege snoepzak en drugszakjes. Enigszins teleurgesteld over zo’n stompzinnigheid en gebrek aan respect voor dit idyllische plekje, zie ik 25 meter verderop een prullenbak….. ik besluit andere mensen een soortgelijke teleurstelling te besparen en ruim de rotzooi op. Onder het schaduwrijke bladerdak vervolg ik mijn weg richting de hei, me bewust nu van mijn niet meer schone vingers. Ik zie dat er al bosbessen blauw kleuren in de struiken. Dat is vroeg dit jaar!
Op de hei aangekomen is het er nog heerlijk rustig, een enkele vroege hondenuitlater daar gelaten. Al vanuit de verte hoor ik de koekoek, maar verder zijn ook de vogels behoorlijk stil. De zon begint al kracht te krijgen, al is de lucht nog een beetje grijsblauw, vanwege de optrekkende dauw. Dit is een heerlijk moment om toch even die vitamine AD te vangen, zonder dat ik meteen bang hoef te zijn om te verbranden! Maar ik besluit wel om zo snel mogelijk weer de beschutting van het bos op te zoeken.
Mijn wandelroute voert langs de begraafplaats. Ik besluit er even bij aan te gaan en zoek ondertussen al vast naar een wit steentje voor op mijn vaders graf. Het is een oud Joods gebruik om bij een bezoek aan een graf een steentje neer te leggen, als teken dat je aan die persoon denkt, een tastbaar bewijs dat die persoon nog niet vergeten is door de mensen. Een soort teken van respect. Ik was de steen en daarmee meteen mijn handen. Op de grafsteen ligt inmiddels een hele verzameling steentjes. Ik leg de mijne erbij. De tekst op het graf brengt mij in een filosofische stemming. “De meester is daar en Hij roept u”. Een tekst die op zijn 42e heel veelzeggend werd voor mijn vader, zijn wereld op zijn grondvesten deed schudden! Hem dwong om over dingen na te denken en de betekenis ervan te zoeken. Over 2 weken word ik 42. Is dit mijn ‘wake-up-call’? Heb ik eerdere stemmen in mijn hoofd niet willen horen, genegeerd? Ik ben natuurlijk altijd druk geweest met van alles en nog wat, maar ben de laatste paar jaren wel bewustere keuzes gaan maken, al heb ik daarbij soms het innerlijke stemmetje misschien toch iets te vaak naar achter geschoven.
Toen ik regelmatiger in kerkdiensten ging zingen en daarbij ook voor de ouderen in de gemeente Johan de Heer liederen ging instuderen, liep ik aan tegen een lied dat mij sindsdien is bij gebleven en die mij zo af en toe spontaan te binnen schiet.
Grijp toch de kansen, door God u gegeven
Kort is uw zijn hier, de tijd snelt daarheen
Wat toch blijft over, o zeg van dit leven?
D’arbeid der liefde, gedaan om u heen
Geef dan uw tijd niet aan ijdele zorgen,
help hen die vielen, breng troost in hun smart
O, laat uw licht schijnen, blij als de morgen
Wijs op de Heiland, Die rust geeft voor ’t hart
Niets is hier blijven, niets is hier blijvend
alles hoe schoon ook, zal eenmaal vergaan
Maar wat gedaan werd uit liefde tot Jezus,
dat houdt zijn waard’ en zal blijven bestaan!
En ik weet dat dit voor mij een steeds belangrijker rol is gaan spelen. Ik heb me de afgelopen jaren wellicht teveel laten leiden door verkeerde beweegredenen om nevenactiviteiten aan te pakken, ijdelheid zeg maar! Daardoor liep mijn agenda vol en was ik te druk voor andere dingen. Ruimte creëren in je agenda is geen kwestie van tijd vinden, maar prioriteiten stellen!! En daarbij niet alleen kijken naar wat je zelf belangrijk vindt, maar wellicht ook eens kijken naar hoe je een ander van dienst kunt zijn!! Zonder je plichten te verzaken natuurlijk!
Ik heb op dit moment 1 prioriteit en dat is beter worden! En als mij dat gegund en gegeven wordt, dan zal ik mijn leven, mijn tijd opnieuw moeten uitbalanceren.... wellicht andere prioriteiten stellen.... mijn kansen grijpen!
Weet al uw arbeid, uw lijden voor Jezus,
’t Wordt door Hemzelve geschat naar zijn waard’
En eens daarboven, daar vinden we weder,
Vruchten van ’t zaad dat wij strooiden op aard.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 27-06-2011 11:47