24 mei 2011: de eerste ziekenhuisonderzoeken
Er komt een vrouw bij de dokter..... alleen..... voor vermoedelijk een abces, maar mogelijk iets ernstigers
De reis naar het ziekenhuis toe vond ik misschien op dat moment wel het spannendst. 's Ochtends vroeg is het altijd druk in Zwolle, ze zijn er met de weg bezig en ik ben nog niet eerder in de nieuwe situatie in het ziekenhuis geweest. Ik schijn nu achter te moeten parkeren in de parkeergarage en waar moet ik dan heen?
Het ging gelukkig allemaal vrij soepeltjes en ik was keurig op tijd in het ziekenhuis. Moest nieuw ponsplaatje laten maken, zoals dat dan heet en meldde me ruim op tijd aan balie 1.25 voor de mammapoli.
Toen ik werd opgeroepen mocht ik een onderzoekskamertje in. Ik herkende het nog van eerdere bezoeken voor een knobbeltje op mijn rechter schouderblad. De dokter zou zo komen. Het kleine kamertje waarin niet meer stond dan de absoluut noodzakelijke dingen, had 2 deuren: een waardoor ik was binnengekomen en een aan de andere kant. Na een korte klop ging die deur open en stapte een jonge man met vriendelijke bruine ogen binnen.
Hij wilde nog een paar dingen weten: rookte ik? Hoe lang al niet meer? Gebruik ik de pil, komt kanker in de familie voor, en borstkanker specifiek?
Ook hij hoorde mijn verhaal aan, mijn klachten, mijn ongerustheid en de voorzichtige conclusie van de huisarts. Daarna onderzocht hij mij en stond zijn gezicht zorgelijk. Hij vertelde dat hij niet dacht dat het een abces was, omdat ik geen koorts had. De huid van mijn borst was inmiddels in roodheid toegenomen in vergelijking met de donderdag ervoor constateerde ik ondertussen. De dokter vertelde dat ik een mammografie zou krijgen, gevolgd door een echo. Hij zei ook dat ik dan mogelijk een punctie en biopsie zou krijgen omdat toch wel zichtbaar en voelbaar duidelijk iets in mijn linkerborst zat wat er niet hoorde.
Ook hij hoorde mijn verhaal aan, mijn klachten, mijn ongerustheid en de voorzichtige conclusie van de huisarts. Daarna onderzocht hij mij en stond zijn gezicht zorgelijk. Hij vertelde dat hij niet dacht dat het een abces was, omdat ik geen koorts had. De huid van mijn borst was inmiddels in roodheid toegenomen in vergelijking met de donderdag ervoor constateerde ik ondertussen. De dokter vertelde dat ik een mammografie zou krijgen, gevolgd door een echo. Hij zei ook dat ik dan mogelijk een punctie en biopsie zou krijgen omdat toch wel zichtbaar en voelbaar duidelijk iets in mijn linkerborst zat wat er niet hoorde.
Zodra ik klaar was met die onderzoeken mocht ik naar huis, als ik dan maar om 14:15 uur weer terug zou zijn voor de uitslag. Met in zijn bruine ogen een bezorgde blik voegde hij eraan toe dat hij niet wist of dat een 'goed nieuws' of een 'slecht nieuws' gesprek zou gaan worden. Ik bedankte hem en ging richting de mammografie.
Nog voor ik in de wachtkamer kon plaatsnemen, werd mijn naam afgeroepen. In de kleedruimte mocht ik mijn bovenlijf vrijmaken en wachten. De vriendelijke dame waarschuwde me dat het mogelijk vervelend zou kunnen voelen. Aangezien zij de foto's plooivrij moet maken was het nodig om nogal aan mijn borsten te trekken en te sjorren. Iedere vrouw van boven de 50, die meedoet aan het bevolkingsonderzoek, zal dit herkennen. Met 41 jaar, redelijk stevige borsten waarin zich links ook nog eens iets van 8 bij 8 cm bevindt was het inderdaad 'vervelend', maar ook niet meer dan dat!
Na foto's van zowel links als rechts, mocht ik me aankleden en in de wachtkamer plaatsnemen. Na een minuut of 5 moest ik toch nog even terugkomen. Naast de standaard foto's moest er nog eentje extra komen, vanaf de zijkant. Toen was het echt klaar. Wachten was nu op de echo.
Na foto's van zowel links als rechts, mocht ik me aankleden en in de wachtkamer plaatsnemen. Na een minuut of 5 moest ik toch nog even terugkomen. Naast de standaard foto's moest er nog eentje extra komen, vanaf de zijkant. Toen was het echt klaar. Wachten was nu op de echo.
Ook daar hoefde ik niet lang te wachten. Een andere vriendelijke dame haalde me op. Hetzelfde verhaal, bovenlijf vrij maken en binnenstappen. In deze kamer zou ik ook de punctie krijgen en waarschijnlijk een biopsie. Voor de biopsie zou ik dan plaatselijk verdoofd worden. We lachten nog even om mijn opmerking dat ik die ochtend 'voor de gelegenheid' nog maar even mijn oksels had geschoren en ik beloofde haar om achteraf te laten weten wat pijnlijker was, een biopsie of het plakken van je long na een klaplong (wat ik ca. 20 jaar geleden heb ervaren).
Na de echo was het even wachten op de arts die de punctie en biopsie zou doen, dr. van 't Veer en een dame van het lab die de punctie meteen zou meenemen en uitwerken. Er zou ook een punctie gedaan worden van mijn lympfe, omdat daar ook 2 kleine verdikkingen waarneembaar waren.... SCHRIK!!!
Standaard procedure, dan heb je meteen alle antwoorden, mocht het niet goed zitten. Ach ja, natuurlijk is wel zo efficiënt. Ik heb het ondergaan, heb getracht zo positief mogelijk te blijven, maakte nog wat grapjes en meldde dat het plakken van longen uiteindelijk veel pijnlijker is!
Ik kleedde me weer aan, wenste de vriendelijke dame een prettige zwangerschap en keerde huiswaarts. Nu toch echt wel serieus ongerust!
Standaard procedure, dan heb je meteen alle antwoorden, mocht het niet goed zitten. Ach ja, natuurlijk is wel zo efficiënt. Ik heb het ondergaan, heb getracht zo positief mogelijk te blijven, maakte nog wat grapjes en meldde dat het plakken van longen uiteindelijk veel pijnlijker is!
Ik kleedde me weer aan, wenste de vriendelijke dame een prettige zwangerschap en keerde huiswaarts. Nu toch echt wel serieus ongerust!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 26-05-2011 12:34