Niets is meer vanzelfsprekend!
Veel, heel veel informatie, veel vakjargon, prognoses, bijwerkingen op korte en langere termijn en wat er tegen gedaan kan worden en toenemende spanning….
Zondagmiddag had ik een emotioneel dipje… Nadat ik ’s ochtends de moed had gevat om de kerkdienst bij te wonen, hetgeen mij heel goed deed, gingen we op bezoek bij mijn moeder. Dochterlief ging niet mee, want na 3 dagen uitstapjes, eerst met ons en vervolgens met vriendinnen, was het de hoogste tijd om het huiswerk aandacht te geven.
Nu hebben wij sinds een aantal jaren de afspraak dat wij de zondag als gezinsdag houden. In principe dus geen individuele afspraken, geen computer of TV, om zo tenminste 1 dag in de week niet langs elkaar heen te leven als 4 individuen in 1 huis…. In het begin, toen de kinderen nog wat jonger waren, op de winterse dagen werd deze regeling met open armen ontvangen. Ze kregen eindelijk de onverdeelde aandacht van hun ouders (ahum!) en met warme chocolademelk, pepernoten en een gezelschapsspel op tafel, vierden familieband en hecht gezinsleven hoogtij! Nu ze echter wat ouder worden valt het de kinderen, die toch behoorlijk ‘beeldschermverslaafd’ zijn, nogal tegen. Ze proberen dan ook regelmatig te onderhandelen over deze regeling. En soms is onze dochter ronduit negatief over de zondagmiddag, ons expres kwetsend, omdat dit nu eenmaal haar taak als puber is… Paden banen, grenzen opzoeken en tegen regels aanschoppen, ook al zijn die regels democratisch en met instemming van hen zelf tot stand gekomen! Meestal kan ik er behoorlijk goed mee overweg, soms ben ik bereid te onderhandelen en vaak weet ik de situatie om te buigen tot een achteraf gezien toch nog gezellig samenzijn. Maar gister niet!
Wat mogelijk de voorlopig laatste ‘normale’ zondag was in mijn beleving werd door mijn gezinsleden kennelijk niet als zodanig ervaren…. Ja, het werd ‘normaal’ in de zin van zuchten, verveeld kijken en ‘ik heb geen zin, ik ga niet mee hoor’…. En uitgerekend dat werd mij toen teveel!! “Kennelijk is het positieve nieuws van de afgelopen week zo goed geland, dat ze het als een vanzelfsprekendheid zien dat ik weer gezond word”, ging het door mijn hoofd. “Maar mijn strijd is nog lang niet gewonnen, die strijd moet nog beginnen en in mijn beleving is niets meer vanzelfsprekend!” Ik voelde me op dat moment, waarschijnlijk geheel onterecht, heel erg gegriefd en in de steek gelaten! Mijn gezin is de reden dat ik wil vechten! De gedachte dat mijn kinderen mij nog zo nodig hebben is voor mij de nummer 1 reden om de strijd voor 120% aan te gaan… Hun reactie zoals meestal op zondagen werd door mij geïnterpreteerd als onverschilligheid! “Mijn aanwezigheid is niet vanzelfsprekend, noch mijn gezondheid, noch mijn genezing!! Daar moet ik eerst nog heel, heel hard voor knokken! Beseffen ze dat dan niet?” gilde het in mij! Het voelde alsof de afgelopen 2 weken er niet waren geweest, alsof er voor hen niets was veranderd….
Op dat moment ben ik het huis ontvlucht, gaan lopen. Ik heb mijn huisgenoten gevraagd met z’n 3’en eens goed met elkaar te overdenken en overleggen hoe zij het jaar willen doorkomen. Door weg te gaan konden ze zich tegen elkaar uiten zonder bang te hoeven zijn mij te kwetsen. Zij zullen zich de komende tijd met z’n 3’en als team erdoor moeten slaan!! Ze zullen toch ook veelal steun bij elkaar moeten zoeken, zeker als ik vol de strijd wil aangaan! Daar kan ik dan geen negatieve energie bij gebruiken, geen gemok.
Maar tijdens het lopen vroeg ik me ook af of ik wel eerlijk was in mijn wensen! Ik wil immers dat het voor de kinderen zoveel mogelijk ‘normaal’ doorgaat?! Ik lig in tweestrijd met mezelf; ik wil harmonie in huis, dat de sfeer prettig blijft, maar ik wil ook dat de kinderen toch tenminste thuis zoveel mogelijk zichzelf kunnen zijn! Tsja en die twee gaan nu eenmaal niet zo goed samen in een huis waar pubers wonen…. Ik zal dus voor mezelf de lat lager moeten leggen ten aanzien van de kinderen…. Maar hoe doe je zoiets? Toen kreeg ik vanmiddag een mailtje binnen met de volgende tekst: verlies van gezondheid betekent het moeten loslaten van verwachtingen en je instellen op andere grenzen. Au! Dat is recht in de roos! Maar wat een waarheid! De spreuk is natuurlijk bedoeld voor mensen die minder kunnen, als gevolg van ouderdom, chronische ziekte of andere beperkingen. Maar voor mij is dit ook in deze situatie heel actueel! Ik hoop dat dit mij zal helpen om ‘hopen tegen beter weten in’ te kunnen loslaten. Kanker is nu eenmaal niet een toverwoord waarmee alles in huis ineens peis en vree wordt!! En eerlijk is eerlijk, zo slecht hebben wij het niet! Wij heten weliswaar geen Ingles, maar we heten ook zeker geen Olsen!
Ik ben in 1 klap terug in de realiteit: mijn realiteit!
Thuisgekomen zitten mijn zwager en schoonzus daar: de ervaringsdeskundigen. Zij delen waardevolle informatie met ons over procedures, wat te verwachten, wat je niet hoeft te accepteren, etc. Weer blijkt dat ik veel nog niet weet... welke soort kanker heb ik, wat voor soort behandeling krijg ik, is het hormoongevoelig? Ik hoop het woensdag te horen. Ze vertellen dat ik sowieso niet zelf moet willen rijden na een chemo....."Oh.... ehhhhh.... kan dat niet??" De een is natuurlijk de ander niet, maar je kunt meteen na het infuus al wat afwezig of duizelig of misselijk zijn. Dat wil je niet op de snelweg hebben toch? Maar... we hoeven ons kennelijk niet in allerlei bochten te wringen i.v.m. vervoer tijdens behandelingen, want daarvoor kun je een beroep doen op je ziektekostenverzekeraar m.b.t. een taxiregeling!
Als ze weg zijn gaan we eten en meteen daarna besluit ik me met de laptop op de bank te installeren. Ik wil meer weten, wil vakjargon herkennen als de artsen het benoemen, weten wat het dan ongeveer betekent, ik wil prognoses weten en ik download het aanvraagformulier voor taxivergoeding. Want die gaat woensdag mee naar de regieverpleegkundige om in te vullen!!
We zijn weer een dag dichterbij de start van de behandeling. En dat is nodig ook, want tijdens mijn 2 uur durende wandeling kreeg ik de laatste 20-30 minuten last van mijn borst. En ook 's avonds op de bank voelde het weer groter en voller aan. De tumor groeit gestaag door, ben ik bang! Het wordt de hoogste tijd voor actie!!
Volgens mij ben ik er wel zo onderhand klaar voor!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 06-06-2011 19:47