24 mei 2011: het slecht nieuws gesprek
Iedere vezel in mijn lijf wist dat het niet goed zat..... dus wat de dokter te vertellen had was slechts een bevestiging van mijn eigen vermoeden!
Hetzelfde loket als die ochtend, dezelfde dame die me uit de wachtkamer kwam halen, hetzelfde kamertje en ook nu weer die klop op de deur voor dezelfde arts, met een bezorgde blik in zijn bruine ogen binnenkwam en tegenover mij ging zitten.
'Ik heb geen goed nieuws voor u', zei hij. 'Dat dacht ik al', antwoordde ik. 'U hebt borstkanker en er zitten ook cellen in de lymfe', vervolgde hij. 'Na de eerste schrik van vanochtend was ik daar al wel van uit gegaan', dacht ik. De dokter vervolgde dat een borstbesparende operatie zeker niet aan de orde was, gezien de omvang van de tumor. Dat zou pas kunnen nadat de tumor onder invloed van chemo gekrompen zou zijn. 'Zonder borsten kan ik leven en zonder haar ook', zei ik nog volgens mij. Ik vertelde nog van het gevoel de week ervoor alsof er een ventiel was opengezet, maar daar kon de dokter niets mee. Wel zei hij dat er eerst nog gekeken zou worden of er elders in het lichaam ook uitzaaiingen zijn. Longen, lever, nieren, botscan en dan tot slot een MRI. De assistente was nu aan het bellen voor afspraken voor diverse onderzoeken en zou zo dadelijk komen om een en ander met mij door te nemen. En ik moest nu zo dadelijk ook eerst bloed prikken. 'Ik wil u in ieder geval aanbieden om nog even langs de oncologisch verpleegkundige te gaan. Zij hebben meer tijd dan ik en kunnen u alles nog even goed uitleggen en dan zie ik u volgende week voor de uitslagen van de onderzoeken en de biopsie', eindigde de arts voor hij verdween door de deur waardoor hij ook was binnengekomen. In alle rust had ik hem aangehoord en in alle rust wachtte ik ook op de assistente. Ik was zeer helder, had de arts goed gehoord en kon op dat moment letterlijk herhalen wat er allemaal gezegd was. Ik had de boodschap goed begrepen:
ik heb borstkanker met kans op uitzaaiingen
De assistente kwam binnen, met een kaartje in haar hand waarop allerlei data en afdelingen stonden en een lijst voor het lab, voor het bloedprikken. Alle afspraken zijn binnen een week, gelukkig! Er wordt veel haast achter gezet! Ik ben er niet bang voor maar ben er juist blij om!! Ik bedank haar voor haar goede zorgen en vervolg mijn weg naar de balie voor het bloedonderzoek. Ik meld me en mag achter de glazen schuifdeuren wachten. Na een paar minuten hoor ik mijn naam afroepen. Ik sta op, kijk in de richting van de stem en zie een voor mij bekend gezicht. Gelukkig vraagt ze verder niet veel, doet gewoon haar werk, prikt vakkundig waardoor ik ook snel weer, compleet met pleister, buiten sta.
Ik denk niet meer aan de verpleegkundige, ik wil naar huis. Ik wil thuis zijn als de kinderen thuis komen uit school. Oh jee, hoe vertel ik dit mijn kinderen??
Dit artikel werd gepubliceerd op: 26-05-2011 22:51