Hoofdstuk 3 is begonnen
Hormonen vieren feestje ten koste van mijn humeur, emotionele gebedsbijeenkomst, bestraling gelukt -> patient zoek
Hoewel ‘de man met de hamer’ nog steeds uitblijft, ondervind ik wel duidelijk de eerste negatieve effecten van de hormoonschommelingen als gevolg van de overgang. Het is alsof de oestrogeen een zacht randje aan je karakter geeft, dat momenteel helemaal weg is. Op de ‘gewone’ momenten merk je dat verder niet, ik ben dan gewoon mezelf. Maar op het moment dat de dingen anders gaan dan gepland, dat er iets tegenzit…. Of wanneer afspraken niet nagekomen worden waardoor ik alsnog ergens voor op draai (tenminste zo voel ik het), dan spring ik heel gemakkelijk uit mijn vel. Ik heb deze dagen zogezegd een kort lontje. Heel vervelend voor mijn directe omgeving, maar ook voor mezelf. We wisten dat dit kon gebeuren, maar toch heb ik er een enorme hekel aan als ik zo ben. Het is voor mijn gemoedsrust dan ook zaak om dit soort ‘stress’ situaties zoveel mogelijk te vermijden. Maar goed, mocht ik dus eens een keer reageren op een manier die je van mij niet gewend bent, dan weet je waardoor het komt ;-)
Afgelopen maandag werd ik in het ziekenhuis verwacht voor de simulator. De controle of alle berekeningen, bestralingsrichtingen en andere zaken ook inderdaad kloppen, voor ze daadwerkelijk overgaan tot het bestralen. Hoewel ze me hadden verteld dat dit wel een half uur zou kunnen duren, stond ik zo weer buiten. Ik had goed met mijn arm geoefend en kon dan ook al weer behoorlijk gemakkelijk in de beugels, zonder al teveel pijn. Ik denk dat ik op dit moment al op zo’n 70% zit qua revalidatie, functionaliteit van mijn arm. Dat is dus al behoorlijk goed. Wel heb ik gemerkt dat ik écht dagelijks mijn oefeningen moet doen om die soepelheid te behouden.
’s Avonds was de speciale gebedsdienst voor Diana. De opkomst was enorm! Het raakte me diep. Vooral omdat het een beeld geeft aan de hoeveelheid mensen die op verschillende tijden voor iemand kunnen bidden. Dat geeft zo’n enorme ‘boost’ aan je gevoel. Het was heel bijzonder om bij die dienst te zijn en op die manier voor mijn gevoel ook daadwerkelijk iets te kunnen doen. Al lijkt het soms maar zo weinig. Maar in vertrouwen dat God beloont wie Hem ernstig zoekt en met een oprecht hart, hebben we met ons allen toch een krachtig middel in handen!
Vandaag was dan mijn eerste bestraling. De taxi was er al om 10:45 uur, terwijl ik pas om 11:55 uur aan de beurt zou zijn. Maar beter te vroeg dan lopen stressen…. Bovendien moest ik nog even de afspraken nalopen én zou de dame van het onderzoek naar radiologie komen om de laatste dingen te bespreken en het ondertekende formulier mee te nemen. Mijn afsprakenkaartje had ik al ruim op tijd in het bakje bij Linac 2 gedaan. Daardoor wisten de verpleegkundigen dat ik aanwezig was. Het was bijna 12:00 uur toen ik mijn naam hoorde noemen. Ik volgde de dame naar kleedkamer 2. Daar mocht ik mijn bovenlichaam vrij maken en kreeg ik de tip om nog even iets om te slaan, gezien de temperatuur…. Dat was nieuw! Korte tijd later hoorde ik een klop en ging de deur open. Ik volgde de dame wederom, door een binnengang naar de ruimte waar de machine stond. Daar was de tafel waarop ik moest liggen al voorbereid voor mij. Het kussen voor onder mijn billen, om niet naar beneden te zakken, de verhoging onder mijn knieen, om comfortabel te kunnen liggen en de armsteunen op de juiste positie.
Zodra ik heb plaatsgenomen in de vermeende juiste positie, begint het miniscule ‘rechtleggen’. Rode straaltjes in de muren bepalen de juiste hoogte van de tafel waarop ik lig, terwijl lampjes in het apparaat zelf moeten corresponderen met de strepen op mijn bovenlijf. Als ze zeker weten dat ik helemaal goed lig, verlaten de verpleegkundigen de ruimte en begint het apparaat uit zichzelf te bewegen tot het zich in de juiste positie bevindt. Vrijwel meteen hoor ik een hoge zoemtoon, het beste te vergelijken met een elektronisch stemapparaat, al is dit geen A (440 Hz), maar eerder een (hoge) E. Steeds als de toon stopt, beweegt het apparaat een beetje, gevolgd door opnieuw die toon. Na 3 keer vanaf de linker onderkant, beweegt het zich naar de rechterbovenkant, waarna nog éénmaal die toon. Dan is het al klaar! Nog geen 3 minuten heb ik aan de stralingen bloot gestaan als de verpleegkundigen weer binnenkomen, de tafel laten zakken en ik mag opstaan om me weer te gaan aankleden.
Nog even langs het lab om bloed te prikken i.v.m. het onderzoek waaraan ik zal meewerken. Daarna bel ik de taxicentrale voor de terugreis. Ik zeg er duidelijk bij dat ik vanwege het bloedprikken bij de hoofdingang zal wachten. Hoewel het koud is, is het toch lekker zonnig, dus wacht ik buiten. Ik bel Cor even om verslag te doen en zeg dat ik vermoedelijk rond 13:00 uur thuis zal zijn. Als ik na een half uur wachten eindelijk hoor: “Bent u mevrouw Houtjes?” blijkt dat ik ‘zoek’ was. De centrale had niet aan het taxibedrijf doorgegeven dat ik bij de hoofdingang zou staan en de chauffeur was dus bij Radiologie naar mij op zoek. De mensen daar wisten echter niets van het bloedonderzoek…. Gelukkig volgde de hij zijn gevoel en ging hij zekerheidshalve toch nog even bij de hoofdingang kijken. Anders had ik er vermoedelijk nu nog gezeten ;-)
Zo zie je maar weer eens hoe belangrijk goede communicatie is!
Deze week word ik iedere middag bij Linac 2 verwacht en vanaf volgende week staat dit dan keurig ’s ochtends vroeg gepland. Het reizen en wachten lijkt inderdaad intensiever dan de bestraling op zich. Maar na 1 keer kan ik natuurlijk nog niet zeggen hoe ik op de behandeling reageer. Afwachten dus maar…..
Hoofdstuk 3 is in ieder geval begonnen.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 16-11-2011 18:06