Een kring van liefde (25-11)
Deze week werd ik opgeschrikt door het overlijden van iemand uit de gemeente, die zijn diagnose ná mij heeft gekregen. Opnieuw de realisatie dat het proces soms heel snel kan gaan en opnieuw voor mij een gevoel van verwondering over hoe goed ik mij nog steeds voel, mede gesterkt door een kring van lieve mensen, hier op Lesbos, thuis in Nederland en op andere plaatsen in de wereld waar men met mij mee leeft… het is een brede kring van liefde.
Vandaag had ik mij voorgenomen om een auto te huren en op eigen houtje weer een deel van het eiland te gaan bekijken, nadat ik de kerkdienst in Mytilini had bezocht. Echter, nadat ik de wekker had uitgeslagen vanochtend, werd ik te laat wakker voor de plaatselijke dienst. Dus logde ik in (lang leve de techniek) bij mijn eigen gemeente. Volgende week is eerste advent, dat betekent dat vandaag de laatste zondag van het kerkelijk jaar is, een moment om stil te staan bij allen die ons ontvielen. Het was voor mijzelf heel confronterend dat ik overvallen werd door de gedachte dat mijn naam hier hoogstwaarschijnlijk volgend jaar ook bij zal zijn… tegelijkertijd besefte ik me dat ik van geluk mag spreken dat ik er dit jaar nog niet bij zit, want daar zag het in eerste instantie wel naar uit, na de diagnose in december.
Inspiratie
En zoals zo vaak, voelde ik me nu ook weer bijzonder geïnspireerd door de woorden die gesproken werden, de gezongen liederen en de warmte binnen deze kring van mensen. Mensen als ik, met hun fouten en tekortkomingen, die toch iedere dag weer hun best doen om de warmte en liefde te verspreiden, die als voorbeeld dienend, soms mensen teleurstellen omdat er hoge verwachtingen gelegd worden op kerkmensen, die niet altijd waargemaakt kunnen worden. Uiteindelijk zijn we immers allemaal maar gewoon mensen… Maar de woorden van troost die klonken kwamen bij mij persoonlijk regelrecht binnen. Wie nieuwsgierig is naar de dienst kan deze terugluisteren via:
https://kerkdienstgemist.nl/media/1629714-Zondag-morgen target=_blank
Leven na lijden
De schokkende beelden van de enorme hongersnood in Yemen, de kapotgeschoten straten van de steden in oorlogsgebied, de enorme stroom vluchtelingen als gevolg daarvan… er lijkt geen einde te komen aan de ellende in de wereld, als gevolg van menselijk handelen… strijd om macht, strijd om olie, strijd om van alles en nog wat… Het veroorzaakt pijn, verdriet, lijden dat ongekend is, dat geen mens zou hoeven dragen. Daarbij vergeleken is mijn situatie zo klein, onbeduidend en persoonlijk….
Ik voel me uitermate bevoorrecht dat ik iets mag en kan doen voor de mensen die jarenlang zo’n immens psychisch lijden hebben moeten doorstaan alvorens ze vluchtten. Dat ik een klein radertje in het geheel mag zijn die ze helpt een nieuwe toekomst op te bouwen, opdat ze hopelijk de ellende die ze hebben gezien en ervaren wat naar de achtergrond mogen zien verdwijnen, opdat de volgende generatie, net als de Nederlandse na-oorlogse generatie, de verhalen levend kan houden zonder de angst en pijn die daarbij hoort.
Een nieuwe wereld
De dienst van vanochtend ging over een nieuwe wereld, zonder lijden, zonder pijn, verdriet of angst. Wat een mooie wereld mag dat zijn. Ik hoorde de tekst en herkende het lied dat Peter Witteveen schreef, een melodie op de tekst uit Openbaring dat we samen in 2008 opnamen in de kerk in Vaassen. Ik besloot vanochtend daarom dat lied te voorzien van foto’s en te publiceren op YouTube, om het te delen vanuit mijn gevoel van compassie voor iedereen die lijdt… of dat nu is omdat ze één of meerdere geliefden moeten missen, omdat ze hun toekomstdromen in duigen zien vallen vanwege omstandigheden die ze niet kunnen beïnvloeden, omdat ze iets hebben gezien of meegemaakt dat ze niet meer van hun netvlies kunnen krijgen en dat ze voor altijd heeft veranderd, voor volwassenen en kinderen en voor ieder die wil geloven dat er ooit een nieuwe wereld komt.
Thuiskomen
De predikant sprak vanochtend over onze overledenen… dat ze waren thuisgekomen. Ik voel het ook zo, dat ik straks, als het proces in mijn lijf het gaat winnen van mijn wilskracht om te leven, ik over het lijden heen mag thuiskomen. Zoals al eerder gezegd, liggen vrijwel alle documenten voor na mijn overlijden al klaar… ze sluiten volledig aan bij het thema ‘thuiskomen’ kan ik verklappen! Maar het ziet ernaar uit dat dat moment nog even op zich laat wachten. Dat mijn taken hier nog niet volbracht zijn en dat mij nog extra tijd op deze wereldbol is gegund om die taken af te ronden.
Voor een ieder die vandaag, meer dan op andere dagen,verdrietig is om een verlies wil ik heel veel sterkte wensen en een kring van liefde om hen heen!!
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 25-11-2018 15:40