Cool down in Katwijk (26/07)
Terwijl Nederland langzaam in de ban raakt van de hittegolf en mensen snakken naar wat regen, geniet ik volop van de prachtige zomer die mij gegund wordt, nu ik hier aan de Boulevard in Katwijk zit. Altijd zeebries, dus altijd een paar graden minder warm en dus een prima plek om af te koelen.
Toen ik dit appartement huurde, in januari, had ik
natuurlijk geen idee dat het zo’n ongelooflijk bijzondere lente en zomer zouden worden! Wat een geluk valt mij toe dat ik nu de tijd heb om hiervan te genieten
op een plek die de extreme hitte zelfs draaglijk maakt. Nu, op misschien wel de
warmste dag, in de warmste week van het jaar, ben ik dan ook bijzonder dankbaar
dat de dingen lopen zoals ze lopen, nu ik toch steeds meer met mijn neus op de
feiten gedrukt wordt…
Stijgende trendlijn
Gister was ik weer voor controle in het ziekenhuis. Na 9 weken zou mijn
bloed weer worden nagekeken op de tumormarker, de maatstaf voor de werking van de
medicijnen. En hoewel ik nog niet alle bloeduitslagen heb, omdat het ziekenhuis
ze pas na 7 dagen online plaatst, was het bericht wederom dat mijn
bloeduitslagen verder gewoon goed zijn! De oncoloog gaf me mondeling de
tumormarker door…. Deze is gestegen naar 50, dus 8 punten stijging in 9 weken.
Als ik dat in de grafiek plaats dan kan ik dus vaststellen dat de
chemotabletten vanaf maart de kankercellen niet meer zo hard kunnen tegenhouden.
Maar voor de artsen is dit nog altijd een ‘stabiel ziektebeeld’, omdat je weet
dat je met chemotabletten kiest voor kwaliteit van leven. Dat betekent met zo
min mogelijk bijwerkingen je leven zo lang mogelijk rekken. En gelukkig lukt
dat laatste me nu al een hele tijd! Dus ook nu heb ik weer twee kuren
meegekregen, die mij hopelijk weer zes extra bonusweken opleveren.
Een kat in het nauw
Natuurlijk is mijn weg er niet eentje die je zelf zou kiezen. Op mijn
leeftijd onder ogen moeten zien dat je leven op zijn einde loopt…. Geen ruimte
voor een ‘mid-life-crisis’ omdat deze niet rond het midden van je leven
plaatsvindt… maar wel duidelijk kiezend voor mijzelf, dingen die míj gelukkig
maken. Soms is dat juist door aan anderen te denken en weloverwogen te kiezen
om bij anderen geluk te brengen en soms is dat ook even heel egocentrisch te
kiezen. Regelmatig ontvang ik reacties van lezers van mijn blog, schriftelijk
of mondeling, waarin mensen zeggen: ‘ik weet niet wat ík zou doen in jouw
schoenen’. En gelukkig voor hen hoeven ze daar ook niet mee geconfronteerd te
worden. Want natuurlijk is dit een boodschap die je niet wilt horen. Als een
kat in het nauw kán ik niet anders dan het onvermijdelijke accepteren…. En
niemand weet vooraf hoe hij of zij zal reageren. Ik kan het maar op één manier
verwerken en dat is mijn manier… op basis van mijn leefomstandigheden, de
dingen die zich in mijn wereld afspelen, zoveel mogelijk rekening houdend met
iedereen binnen mijn kring, maar niet langer ten koste van mezelf. Als ouder en
verantwoordelijk gezinslid kent iedereen weleens tijden dat je jezelf, je eigen
behoeften naar de achtergrond schuift, ten behoeve van je gezinsleden, in de
veronderstelling dat er betere tijden komen, waarin je de balans voor jezelf
terug kunt vinden…. In mijn geval is dat moment nu geforceerd naar voren
gehaald… daarom doe ik misschien dingen die niet iedereen zal kunnen begrijpen.
Maar dat is OK, want mensen vullen namelijk plaatjes in vanuit hun eigen
wereld, hun eigen beleving en hun eigen ervaringen die waarschijnlijk totaal
anders zijn dan de mijne. Ik moet mijn angst voor het waarde-oordeel van andere
mensen over mijn beslissingen daarom nu loslaten om oprechte innerlijke vrede
te kunnen vinden en deze laatste maanden in harmonie met mezelf en in balans met
mijn verantwoordelijkheden te kunnen invullen. Maar eigenlijk zou iedereen zo
moeten kunnen leven, zonder dat andere mensen ergens een waarde-oordeel aan
hangen… Niemand is hetzelfde en niemand kan bij een ander naar binnen kijken om
te zien welke dingen er spelen… Ik hoop dan ook oprecht dat meer mensen kunnen
leren om het oordelen los te laten… beseffend dat niet één situatie
vergelijkbaar is… en dat je niet altijd alles hoeft te begrijpen om het te
accepteren.
Warmte in alle
opzichten
Nu het zo warm is in Nederland koester ik dus mijn plek hier aan de kust.
Niet alleen om de tijd die ik alleen doorbreng, mijn boek vormgevend, mijn rust
en innerlijke balans vindend, maar ook om tijd door te brengen met lieve mensen
uit mijn kring van alle tijden. Ik krijg de kans om zaken af te ronden,
onbesproken dingen bespreekbaar te maken, vriendinnen van vroeger te ontmoeten
en weer een beetje van ‘toen’ terug te halen. Vaak krijgen mensen niet de kans
om hun levenseinde zo aan te vliegen en halen mensen pas herinneringen op over
die persoon nadat ze vol ongeloof de rouwadvertentie in de krant lezen… Te vaak
blijven dingen ongezegd en beloften onvervuld omdat we ze naar achter schuiven
in de overtuiging dat het ‘nog wel een keer komt’ of omdat we geen noodzaak
zien. Dus, ondanks mijn onheilstijding, of misschien juist wel dankzij die
onheilstijding, ben ik in de gelukkige omstandigheid om lieve mensen van weleer
nu nog te ontmoeten en in dankbaarheid herinneringen af te ronden. Het is een
ander soort warmte, maar oh zo kostbaar!
Stralen in
eenzaamheid
Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik mijn verdriet om het naderende afscheid
doorgaans zo goed van me af kan zetten, dat ik intens kan genieten van ieder
kostbaar moment in de tijd die mij nog rest. Ik krijg vaak te horen dat ik ‘straal’,
hetgeen mijn lot misschien juist heel ongeloofwaardig maakt… Maar ik maak er
ook geen geheim van dat ik, als ik alleen ben, me soms heel eenzaam kan voelen
in mijn verdriet, juist omdat het best een zware last is om te dragen. Dat
verdriet zit op een plek waar geen mens bij kan, waardoor mij dan een intens
gevoel van eenzaamheid kan overvallen… dat maakt dat mijn dierbaren zich soms
machteloos voelen… het is immers mijn persoonlijke proces. Maar ik heb die
momenten ook nodig om te groeien. Want juist dán kan ik schrijven; en dwars
door die emotie heen vind ik kracht, berusting en vrede van een andere orde,
die mij in mijn eenzaamheid tegemoet komt en maakt dat ik weer opkrabbel en ondanks
alles kan blijven stralen, mijn liefde delend!
Ik wens iedereen innerlijke rust, warme herinneringen,
kostbare momenten met dierbaren, en een zinvolle invulling van je leven.
Wordt vervolgd
Dit artikel werd gepubliceerd op: 26-07-2018 11:11