Goede eerste uitslagen (10-02)
Op 9 februari had ik mijn eerste controle sinds ik ben begonnen met het slikken van mijn chemotabletten. De oncoloog had vooraf wel gezegd dat er met regelmaat goede resultaten geboekt worden met deze medicatie op Triple Negative, maar toch hou je altijd reserves in het hopen. Bovendien heb ik die plek in mijn zij / rug die mij zorgen baarde…. Dus met goede hoop, maar niet geheel gerust begaven mijn nicht en ik ons op vrijdagochtend naar de Isala…
Verder geen klachten
De foto was snel gemaakt en ondanks dat de wachtkamer bij het bloedprikken behoorlijk vol zat, was ik ook daar heel snel aan de beurt. Zo kon het zijn dat we 20 minuten voor de afspraak al in de op dat moment nog lege wachtkamer van de oncoloog zaten. Genoeg tijd voor een kopje thee. Maar nog voor de thee op was werden we al binnengeroepen. Dan is de gebruikelijke vraag: “Hebt u klachten?” “Nee, geen bijwerkingen en behalve die plek in mijn zij / rug ook geen klachten. Is dat mijn nier? Drukt daar wat op? Hoe groot is de invloed van zout in deze situatie?” Die laatste vraag werd ingegeven uit schuldgevoel omdat ik in een zwak moment vorige week een zak van mijn favoriete chips had verorberd, hetgeen toch niet echt past in een verantwoord leef- en eetpatroon. Tot vermaak van mijn nicht verkleurde ik zelfs bij het opbiechten, hetgeen ook een glimlach van de oncoloog opleverde, die mij meteen geruststelde dat dat weliswaar niet gezond was, maar voor een keertje geen ramp.
Kanker doet geen pijn
Ze kon mij ook vrij snel geruststellen dat wat ik voel zeer waarschijnlijk veroorzaakt wordt door het longvlies. De plek waar ik ‘de pijn’ voel past beter daarbij. Mogelijk is het nog wat gevoelig van de biopt die genomen is en natuurlijk trekt het wat door de verdikking als gevolg van de foute cellen. “Want”’, zo vertelde ze vervolgens, “op zich doen tumoren geen pijn”. Dat is ergens natuurlijk een geruststelling, maar tegelijkertijd is dit exact de reden waarom ze het ‘de sluipmoordenaar’ noemen. Je hebt op zich geen pijn. Voortschrijdende processen moet je vooral waarnemen door o.a. gewichtsverlies en het verkleuren van je urine en/of ontlasting en het is meetbaar in je bloed. Mijn bloedwaarden zijn verder echter weer perfect en op basis van de laatste scan is het niet erg aannemelijk dat mijn nier nu ineens zou zijn aangedaan.
Wat is snelgroeiend?
Toen wilde ik wel graag weten hoe ze daar zo zeker van kon zijn en wat de oncologen dan wel verstaan onder ‘snel groeiend en agressief’. Gelukkig kon ze daar ook heel helder in antwoorden. Dat wordt namelijk gebaseerd op de middelen waarop de cellen reageren. De ene soort reageert heel goed op bepaalde medicatie, terwijl de andere soort heel snel immuun lijkt te worden, waardoor sneller op andere medicatie moet worden overgestapt. Maar het is niet zo dat het een kwestie van dagen of weken is dat het er ineens zit. Ik hoef me voor mijn reis naar Afrika dus niet ongerust te maken.
Pleuravocht is afgenomen
De longfoto die we vervolgens te zien kregen gaf reden tot een brede glimlach en een voorzichtig juichen. De hoeveelheid vocht in mijn long is afgenomen ten opzicht van drie weken geleden. Zelfs wij als leken konden dat zien. Daaraan kunnen we dus de voorzichtige conclusie verbinden dat de chemotabletten aanslaan en dat het longvlies haar functie wat terugkrijgt. De afname van het vocht en dus het weer tegen elkaar aan komen liggen van longvlies en borstvlies kan ook wat pijnklachten verklaren. Maar het goede nieuws is dus dat de pillen hun werk doen zonder dat ik daar bijwerkingen van heb.
Goede kansen
Deze eerste gunstige uitslag stemt positief! Zeker als de dokter komt met het voorbeeld van een patiënt in een soortgelijke situatie als ik, die nu al twee jaar op deze tabletten gedijt. Aan de andere kant vertelt ze, ook omdat ze weet dat ik een realist ben, heeft de griepepidemie de afgelopen weken ook wat slachtoffers gemaakt onder haar patiënten die het ook ‘heel goed deden’. En met de woorden van mijn huisarts nog in mijn hoofd, besef ik me dat ik goede kansen heb met deze eerste uitslagen, maar dat het ook maar zo kan omslaan. Er is geen enkele garantie.
Geen genezing mogelijk
De blijde boodschap bracht in een enkele situatie de vraag naar voren of genezing nu dan ook nog mogelijk is? Daarop kan ik heel resoluut ‘nee’ antwoorden. Ik word palliatief behandeld, dat betekent dat met de huidige kennis en mogelijkheden tot medicatie, het rekken van mijn leven de enige mogelijkheid is. En hoe lang dat is, dat is mede afhankelijk van mijn fitheid, hoe lang mijn organen de medicatie kunnen verdragen, hoe lang de kankercellen op de medicatie blijven reageren en of ik verder verschoond kan blijven van ernstige aandoeningen als longontstekingen of andere levensbedreigende ziekten. Kwestie dus van alert zijn, bij zieke mensen zoveel mogelijk uit de buurt blijven en heel veel handen wassen en desinfecteren.
Feestelijke lunch en derde reis krijgt vorm
Het goede nieuws hebben we gevierd met wat lekkers in het ziekenhuis, gevolgd door een al geplande lunch met mijn nicht in een plaatselijk restaurant. Later die middag trokken zoonlief en ik samen naar het reisbureau om onze plannen te bespreken. Nu krijgt ook die reis dus wat duidelijker vorm en kunnen we hopelijk volgende week definitief boeken. Dan is er weer iets afgerond van mijn ‘to do’ lijstje en hebben we iets moois om samen naar uit te kijken.
En zo kan ik deze dag ook weer afsluiten in dankbaarheid om alle goede dingen die mij toevallen, om het feit dat mij mooie dingen en momenten worden gegund en omdat die zachte hand mij nog altijd voortduwt, leidt, vasthoudt en beschermt…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-02-2018 02:33