Mijn laatste week op Lesbos (02-12)
Afscheid nemen van lieve mensen, zaken afronden en me erbij neerleggen dat het werk nooit af is en dat mensen na mij het stokje moeten overnemen; accepterend dat zij het wellicht anders zullen doen, of het wiel opnieuw uitvinden… dat is zo wat mij deze dagen bezig houdt…
Tsja, met de laatste week in het vooruitzicht, is de sfeer
wat melancholiek. Zeker nu we weer afscheid namen van een lieve vrijwilligster met
wie ik maar liefst zes weken mocht samenwerken. Ik heb het gevoel er weer een
vriendin bij gekregen te hebben. Gisteravond was de laatste zaterdagavond hier
op het eiland; een avond waarop ik altijd met haar de stad in ging, omdat zij
dansen een ultieme manier vond om haar weekstress kwijt te raken. Een
activiteit die ik al vele jaren niet meer bezigde, maar waarvan ik heb gemerkt
dat het mij ook energie oplevert als ik op de maat van muziek al mijn spieren
ruimte geef om te ontspannen, door ze in te spannen.
Een auto
De laatste week gun ik mijzelf de luxe van een huurauto. Ik heb behoorlijk
onder budget geleefd en kan mij dit daarom veroorloven. Voornaamste reden is
dat in het magazijn nu al enkele weken een groeiende stapel ‘te wassen’ kleding
staat, waarvoor de coördinatoren geen tijd hebben. Afgelopen week hebben ze ermee
ingestemd dat ik dit mag wassen in mijn gloednieuwe wasmachine, waarbij ik het
voordeel heb van een goede kachel in het appartement waardoor het wasgoed ook
snel droogt. Probleem is echter dat de coördinatoren ook geen tijd /
gelegenheid hebben om het wasgoed te brengen. Dus kwam ik tot het besluit om
het nuttige met het aangename te combineren door een auto te huren t/m
zaterdag. Ik hoef me dan ook geen zorgen te maken hoe ik op de luchthaven kom,
want ik kan daar de auto achterlaten. Wat een luxe!!
Donaties
Doordat ik geld overhoud van de crowdfunding kan ik ook extra geld
achterlaten. Ik had al een extra bedrag overgemaakt aan Movement voor nieuwe
ritsen in jassen en mannen schoenen, ik heb de kosten voor de aanschaf van
werkboeken Engels voor mijn rekening genomen, kopieerkosten van lesmateriaal en
afgelopen week heb ik een project voor baby’s van Moria financieel ondersteund.
Maar los daarvan heb ik nog geld over voor projecten hier op Lesbos. Nu
Movement samen met Because We Carry een drietal ‘eigen’ vrachtauto’s met materiaal
zal ontvangen, bestaande uit voornamelijk winterjassen en schoenen, bovenop de
kleding en jassen die beschikbaar zijn via het rode kruis en de UNHCR, neig ik
ertoe om uit te kijken naar projecten die wat kleinschaliger zijn. Vorige week
lunchte ik met Sjanet, één van de hulpverleners hier op het eiland, die dit
soort projecten één op één financiert. Daarnaast is er Shower Power, een
organisatie die vrouwen uit het kamp Moria, even veilig laat douchen, naast vele
andere, kleinschalige projecten. Eén ding is zeker: iedere euro zal goed
besteed worden aan deze mensen.
Loslaten
Vandaag, op mijn vrije zondag, toen ik richting de burcht liep, werd ik
overvallen door de gedachte dat mijn situatie ook een overeenkomst heeft met
die van de vluchtelingen. Tenminste, voor een deel… want als je bestaan
bedreigd wordt door omstandigheden waarop je geen grip hebt, dan kun je
lijdzaam wachten op wat gaat komen, of je neemt een risico door een onbekende
weg in te slaan, in de hoop op een betere toekomst, op geluk. Mensen hier
hebben soms een vrijstaande woning met twee auto’s voor de deur opgegeven voor
een situatie waarin ze geen status meer hebben, hun hand moeten ophouden voor
minimaal bestaansrecht en een grote onzekerheid over waar ze terecht gaan
komen. Alle aardse bezittingen opgeven, loslaten in de hoop op een veilige
toekomst, geluk… Zie je de overeenkomsten van iemand die het leven moet
loslaten? Ook ik kan niets meenemen, ook ik moet in vertrouwen leven dat het
aan de andere kant beter wordt. Ook ik moet eerst lijden voor het beter wordt,
net als deze vluchtelingen…
Leven uit genade
Moesten de discipelen niet ook hun bestaan opgeven om Jezus te volgen, om
te leven van giften en gaven, van wat mensen voor ze over hadden…. Wij hebben
zo snel ons oordeel klaar over hoe dingen zouden moeten. Maar neem nu even vijf
minuten de tijd om je af te vragen wat jij zou doen als jouw dorp of stad
gebombardeerd en beschoten zou worden. Zou jij je warme huis, je auto, je baan,
soms zelf familieleden kunnen achterlaten om de veiligheid voor je kinderen te
zoeken? En zou jij dan ook hopen om mensen tegen te komen die zich om je
bekommeren, die een arm om je schouder leggen, zeggend dat het goed komt? Die hun
kleding met je willen delen…. Zou jij, als het erop aan komt, kunnen leven uit
genade, d.w.z. in de hoop en verwachting dat andere mensen jou helpen?!
Mijn ouders leerden mij altijd: “Wat ge niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook
een ander niet”. Maar andersom geldt dat dus ook! Behandel een ander zoals jij
behandeld zou willen worden…
Nieuwe uitdaging
Terwijl ik op Lesbos zaken aan het afronden was, kwam er een nieuwe
uitdaging op mijn pad. Ik zag een oproep van KWF voor vrijwilligers voor de webcare…
Nou, dat is natuurlijk een kolfje naar mijn hand…. Ik bedacht me dan ook geen
moment en heb gereageerd, wel natuurlijk met mijn verhaal in de kantlijn. Eind
van de week kwam er al een telefoontje uit Amsterdam. In een goed gesprek werd
al snel duidelijk dat ik me binnenkort actiever voor KWF mag gaan inzetten, als
één van de vrijwilligers webcare. Hiervoor krijg nog dit jaar een opleidings-
en instructiedag. Het gaat om een inzet van ca. 3 dagdelen per maand vanuit
huis en eventuele extra inzet tijdens grote landelijke evenementen. Ik verheug
me er enorm op om me op deze wijze dienstbaar te kunnen maken voor het KWF. Stil
zitten is immers aan mij niet besteed en ik heb een stip op de horizon nodig
voor als het straks tijdens de chemo’s zwaar gaat worden. Ik ben dankbaar en
blij dat dit op mijn pad is gekomen om me mee bezig te houden, naast het
afronden van de projecten hier op Lesbos.
Nederland
Vanaf volgende week ben ik dus weer op Nederlandse grond. Door andere
vrijwilligers ben ik al gewaarschuwd dat het enige aanpassing vraagt om vanuit
de dienstbare, nederige stand, weer terug te komen in de luxe en dat het best
even ‘aarden’ is als je hoort over wat voor onbenulligheden mensen in Nederland
zich soms druk maken, hoewel dat in hun situatie heel plausibel is…. Ik heb
besloten het maar op me af te laten komen en te proberen zo dicht mogelijk bij
mezelf te blijven. Aan alle volgers van mijn blog: dank voor jullie interesse
in mijn verhaal en hopelijk zien we elkaar snel weer op Nederlandse bodem!!
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 02-12-2018 21:25