Een dag met een gouden rand (15-07)
Schreef ik onlangs over mijn jubeljaar… het is met volle kracht begonnen! Op de 10e dag van de 7e maand mocht ik 49 worden. Dat vierde ik in goed gezelschap. Twee dagen later hoorde ik dat ik geslaagd was voor mijn CPE Examen en nog twee dagen later mocht ik uit handen van burgemeester De Graaf een lintje ontvangen. Vanaf nu ben ik lid in de orde van Oranje Nassau… ik ben er stil van!
Vanaf het moment dat ik weet dat ik weer ziek ben, had ik
het idee om mijn 49e verjaardag, als ik het mocht beleven, wat
grootser te vieren. Ik schreef dat al eerder. Geen opschmuck, maar gewoon
lieve, leuke, interessante en gezellige mensen om me heen met wie ik de
afgelopen jaren tijd heb doorgebracht, in een commissie zat of een van mijn
vele hobby’s mocht delen. Alles was vooraf bedacht, doorgesproken en er was
voldoende te eten en te drinken voor ruim 50 personen. En dat was maar goed
ook, want ineens kwam de burgemeester tevoorschijn, mét ambtsketting en in zijn
kielzog diverse mensen die ik niet genodigd had, maar die zeker zeer welkom
waren!! Het moment overviel me en ik verdronk even in een wirwar van emoties…
In de voetsporen van
mijn vader
Wie mij kent weet dat ik altijd druk ben (was)… als ik kansen zie die niet
opgepakt worden dan probeer ik tijd te vinden om het zelf te doen. Tijd vinden
is daarbij meestal de grootste beperkende factor. Al vanaf mijn tienerjaren ben
ik bezig met allerlei dingen naast mijn broodwinning…. Zozeer zelfs dat
menigeen zich heeft afgevraagd waar ik de tijd vandaan haalde en wanneer ik dan
tijd voor mezelf had. Gelukkig werkte ik sinds 1998 part-time en heb ik weinig
slaap nodig, waardoor ik zo’n 13 uur per dag beschikbaar had voor het
huishouden, mijn gezin en maatschappelijke betrokkenheid. Die part-time baan
maakte ook dat ik vond dat ik me zinvol moest inzetten voor de maatschappij.
Dus gaf ik gehoor aan de oproep van de buurtvereniging om zitting te nemen in
het bestuur. Via die weg kwam ik terecht bij VVN-afdeling Heerde, aangezien
verkeersveiligheid voor onze kinderen mij aan het hart ging. Na de MKZ crisis
in 2001, waarbij ik ook iets wilde doen om de boeren in de regio te helpen,
kwam ik in aanraking met Heerderweb, waardoor we webdesign leerden. Dat
resulteerde in een veelheid aan activiteiten bij allerlei organisaties, omdat
ik nu iets had gevonden waarmee een verschil kon worden gemaakt… vindbaar worden
en kleine organisaties duidelijk profileren. Ik kon hier zo goed mijn ei in
kwijt dat ik ‘tijd voor mezelf’ niet eens miste… Tot twee jaar geleden… Na vele
wandelingen aan zee, nadenkend over mijn toekomst en wat ík nu wilde (die vraag
was mij op het werk gesteld), kwam ik tot de conclusie dat ik met mijn drukke
leven eigenlijk min of meer in de voetsporen van mijn vader was gestapt…. Geheel
onbewust… en dat terwijl ik hem als volwassene wel eens had verweten dat hij
altijd ‘voor anderen’ bezig was en nooit thuis was / beschikbaar was voor mij….
Nu pas besef ik wat zijn drijfveer was… Want in feite is het dienstbaarheid… je
kennis en kunde inzetten om anderen voort te helpen.
Dienstbaar zijn als
drijfveer
En waar ik vroeger ‘dienstbaarheid’ als zwakte zou hebben gezien, zie ik het
deze dagen als iets moois, warms…. Iets om dankbaar voor te zijn en iets dat ik
mezelf nooit toegedicht zou hebben! Mijn vader was jarenlang landelijk
bestuurder van de KNSA, naast bestuursfuncties bij de schietvereniging in Emst,
de speeltuinvereniging in Heerde en diverse kerkelijke instellingen. Zien
jullie de overeenkomsten? Tsja, want met de zelfkennis van nu weet ik dat ik
onbewust ook die maatschappelijke verantwoordelijkheid op me nam in de hoop dat
mijn vader trots op me zou zijn…. En hoewel hij niet scheutig was met
complimentjes, weet ik dat als hij nog geleefd had, hij gister met een brede
glimlach zou hebben rondgelopen, ongelooflijk trots dat één van zijn kinderen
in dit opzicht in zijn voetsporen gaat!!
Niemand meer een
lintje - taken verdelen
Maar hoewel ik heel dankbaar ben voor de erkenning van mijn inzet in de
vorm van dit lintje, ben ik eigenlijk ook van mening dat niemand een lintje zou
hoeven krijgen… als alle taken die er liggen, wat gelijkmatiger verdeeld, door
iedereen zouden worden opgepakt. Dus los van je broodwinning, je rol binnen de
familie als opvoeder of mantelzorger, ook wat tijd in de week besteden aan
vrijwilligerswerk. Al was het maar wandelen met fysiek beperkten, koffie
schenken in een verzorgingstehuis, meedenken met toekomstvisie van je gemeente
of een vereniging… er is zoveel te doen, op ieder niveau! Als iedereen toch
eens één dagdeel per week beschikbaar zou zijn voor vrijwilligerswerk….
Taken overdragen,
continuïteit waarborgen
Beetje bij beetje ben ik bezig geweest taken over te dragen. Ik weet immers
niet hoelang ik mij goed genoeg voel om me in te zetten. Dus alles wat ik nog
wil doen moet projectmatig zijn… PR werk voor organisaties moet worden
overgenomen, ik kan me niet meer vastleggen om te komen zingen op termijn en bestuursfuncties
heb ik neergelegd. Ik vind het mooi om te horen dat mensen willen doorgaan op
de ingeslagen weg en derhalve taken overnemen, fijn dat mensen mij laten weten
dingen van mij geleerd te hebben, bijzonder om te vernemen dat mensen van
mening zijn dat ik een verschil heb gemaakt! … ik heb een steen
verlegd op aarde – Stef Bos -.
Stralend het
jubeljaar in
Dus mocht ik gister stralen, even in het middelpunt van de belangstelling…
een verjaardag om te herinneren, juist omdat het geen 50e verjaardag
was! Ik kán stralen omdat ik in iedere dag, in ieder mens, in iedere situatie
het goede kan zien, dat boven negatieve signalen uitsteekt. In het verleden ben
ik er regelmatig over aangesproken, dat ik te goed van vertrouwen was, bij het
naïeve af, alsof het iets slechts is. Toen vond ik dat ik dat misschien moest
aanpassen. Maar nu zie ik dat anders. Het is wat mij typeert. Ik wíl graag het
goede in mensen zien…
In de voetsporen van ‘Mijn
Vader’
En waar ik jarenlang hard heb gewerkt voor de waardering van mijn vader,
waar ik nu het lintje heb gekregen voor alles wat ik deed, ligt mijn focus
sinds enige tijd juist meer op het ‘zijn’. Niet meer ‘wat kan ik doen voor
iemand’ maar ‘wie kan ik zijn voor iemand’. Een uitspraak van Maya Angelou is mij daarbij altijd bijgebleven: “I’ve
learned that people forget what you said, people will forget what you did, but
people will never forget how you made them feel”. (Ik heb geleerd dat
mensen vergeten wat je zei, ze zullen vergeten wat je deed, maar ze vergeten
nooit welk gevoel je ze gaf). Dat is mijn nieuwe missie! Mensen blij maken,
iets waardevols meegeven, voor zover het binnen mijn bereik ligt... minder ‘werken’,
maar juist overgeven aan wat me toevalt en vooral ‘er zijn’… Een mooi doel in
mijn jubeljaar…
P.S. Ik ben grote dank verschuldigd aan Maikel van den Esker van de Damclub in Wapenveld, die naast zijn werk én zijn jeugdleiderschap binnen de club, coördinator en aanjager is geweest bij de procedure voor de aanvraag van het lintje… Klasse Maikel, dat je dit wilde doen en zo vol overgave en met goed resultaat hebt vervuld!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 15-07-2018 15:08