Een maand verder (14-01)
Het is nu precies een maand geleden dat ik het verpletterende nieuws te horen kreeg dat in 2011 achtergebleven kankercellen opnieuw actief waren geworden. Het gooide mijn agenda opnieuw volledig om. Een maand…. Wat is het op een mensenleven?
Eerste ronde afgerond
In de achterliggende weken lag de nadruk vooral op het informeren van
mensen. Vorige week zondag heb ik dat in basis afgerond. Afgelopen week ben ik
begonnen met een soort tweede ronde. Mensen die via anderen op de hoogte zijn
gebracht of door mijn blog zijn geïnformeerd en die ik nu persoonlijk spreek.
Onder hen mijn oud-collega’s. Het was een soort tweede afscheid binnen enkele
maanden, alleen nu met een heel andere lading. De gesprekken zijn vooral
informatief en van mijn kant uit grotendeels berustend.
Wat ik niet in mijn
blog schrijf blijft privé
Tijdens die gesprekken merk ik dat mensen vaak nog vragen hebben naar
aanleiding van dingen die ik op mijn blog gedeeld heb, maar waarover ik niet
expliciet schrijf. Bijvoorbeeld vragen over mijn gezinsleden, hoe zij eronder
zijn. Deze vragen kán en wil ik niet beantwoorden. Want hoe open ik hier ook
ben over mezelf en mijn eigen situatie er is toch ook nog zoiets als een
privéleven. En hoewel ik me besef dat dit juist vragen en speculaties oproept, voel
ik me niet geroepen om alle vragen te beantwoorden. Mijn gezin heeft recht op
hun privéleven en dus moet ik ze daarin beschermen. Maar wie mijn situatie
reflecteert op zichzelf kan zich een beeld vormen van bestaande emoties. Ik
reken dan ook op ieders begrip dat hier en in persoonlijke gesprekken bepaalde
vragen onbeantwoord zullen blijven.
Positiviteit is te
leren
Tijdens de gesprekken, maar ook in de vele reacties die per mail
binnenkomen o.a. naar aanleiding van mijn blog, krijg ik ook te horen dat ik zo
positief in de hele situatie sta. Hoe ik dat doe? Wie mij al wat langer kent
weet dat ik vroeger niet op deze manier had kunnen reageren. Ik zou werkelijk
in zak en as hebben gezeten, alles zou negatief zijn en ik zou, net als zoveel
anderen hebben gereageerd met: ‘waarom moet mij dit overkomen’ of ik zou mijn
boosheid hebben afgereageerd op de hele wereld om mij heen. Maar ik heb jaren
geleden geleerd dat positiviteit een keuze is. Het is te leren! Hoe? Nou voornamelijk
door negativiteit af te leren! Door te leren herkennen wat negatieve emoties
zijn, door te herkennen wat ze oproept en door te leren welk negatief gedrag om
je heen die negatieve emoties voeden. Negatief gedrag kan namelijk een soort
verslaving zijn. En met wilskracht en volharding kun je van iedere verslaving
afkomen, stap voor stap, tot je dagen gevuld zijn met dankbaarheid, altijd weer
nieuwe kansen en positieve mensen om je heen.
http://www.gezondheidvanbinnenuit.nl/gezond-denken/omgaan-met-negatieve-gedachten
Acceptatie van het
onvermijdelijke
Hoort positiviteit dan niet ook hand in hand te gaan met vechtlust? Hoor ik
niet tot het uiterste te gaan met de chemo’s en behandelingen? Is mijn houding,
de acceptatie van het onvermijdelijke en de gelatenheid waarmee ik deze laatste
fase van mijn leven, op mijn leeftijd in ga dan niet een soort martelaarsgang;
een Veluws christelijke levenswijze die voor buitenstaanders onbegrijpelijk is?
Of zoals men vroeger vaak dacht: ‘Het is God’s wil’, alsof lijden iets nobels
zou moeten zijn. En hoewel ik me daarin niet kan vinden, omdat ik niet geloof
dat God mensen wil laten lijden, ben ik er wel van overtuigd dat nare situaties
kunnen worden omgebogen naar iets positiefs. Zo is het mooie van mijn huidige
situatie dat ik tot zeer diepzinnige gesprekken kom deze dagen. Afgelopen
zondag kwam ik namelijk in gesprek over de overeenkomsten tussen veel
geloofsprincipes en het gedachtengoed van de stoïcijnen: We maken deel uit van
een groter geheel en alles is vooraf bepaald. Onze mate van geluk hangt echter
af van hoe we ermee omgaan… Vechten we het aan of bewegen we mee op de golven
van het leven?
‘Leven in het nu’ is een van de belangrijkste
voorschriften van de stoïcijnse praktijk, die leert om niet in het verleden te
vluchten, niet uit te wijken naar de toekomst, om elke angst en elke hoop te
verdrijven, om ons te concentreren op het moment, waarin alles te verdragen en
te veranderen is, en ons niet te laten meesleuren door verdriet, angst, woede
en verlangen.
https://www.filosofie.nl/nl/artikel/41177/wijsheid-is-het-ware-geluk.html
A Silver lining
Soms is het even zoeken naar de silver lining (de zilveren rand om donkere
wolken). Vooral omdat we vaak het grotere geheel niet kunnen zien. Maar ik weet
uit eigen persoonlijke ervaring dat als je leert om de silver lining te zien in
alles, je dagen gevuld kunnen zijn met mooie momenten die leiden tot nieuwe
inzichten en dankbaarheid. En of je nu aan het einde van de dag je handen vouwt
en de dingen noemt waarvoor je dankbaar bent of die je morgen beter wilt gaan
doen, of dat je ze opschrijft in een boekje van dankbaarheid volgens de leer
van de stoïcijnen…. Belangrijkste is dat je de momenten en dingen om dankbaar
voor te zijn leert herkennen en leert waarderen boven dat wat je allemaal nog
zou willen.
Gister is verleden tijd, morgen een onzekerheid dus leef vandaag!
Mijn uiteindelijke bucketlist is niet heel groot en betreft
vooral momenten voor het ‘later’ van mijn kinderen omdat ze hopelijk nog een
heel lang leven voor zich hebben waarin ze echter hun moeder moeten missen. Daarnaast
hoop ik op zoveel mogelijk dagen waarin ik leer loslaten, persoonlijke rust vind en die kan
vasthouden; dagen die ik in dankbaarheid mag afsluiten om de lieve mensen, mooie
gesprekken, nieuwe inzichten, de prachtige natuur en daarmee zeer welbestede
uren.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 14-01-2018 04:28