Het aftellen is begonnen (19/11)
Het blijft een vreemd gevoel dat je ergens naartoe leeft en dat het alweer om is voor je er erg in hebt. Ik heb nog een kleine drie weken te gaan waarin ik mezelf nuttig kan maken, in een steeds kleiner wordend team hier op Lesbos. Doelstellingen moeten worden bijgesteld nu we steeds minder handjes hebben, helaas.
Ik kwam hier naar aanleiding van de oproep voor een docent
Engels. Al snel bleek dat er wat onduidelijkheid over bestond. Helemaal
aangezien de Grieken geen ‘eigen scholen’ toestaan. Wat ik vond was een soort
workshop Engels, gegeven door een Griek. Wél kreeg ik de kans om met hem mee te
kijken en te helpen met het opzetten van een betere structuur en een plan om
naar een einddoel toe te werken. Het is een hele uitdaging, omdat je nooit weet
hoe lang de mensen hier zullen zijn. We hebben nu mogelijk een manier gevonden
om uit bestaande programma’s een verkorte versie te maken, waardoor ze de
essentiële basiswoorden, werkwoorden en grammatica meekrijgen om tenminste goed
verstaanbaar te kunnen communiceren en na hun visum te kunnen aansluiten bij
verdere scholing. De materiaalkosten kan ik vergoeden vanuit mijn crowdfunding
budget.
Winter
Inmiddels is het hier op Lesbos ook duidelijk winter aan het worden. De
zonnige dagen met 22 graden hebben plaatsgemaakt voor ijzige wind, regen en een
gevoelstemperatuur die veel lager ligt dan de thermometer aangeeft. Geen wonder
dus dat mensen tussendoor in de winkel komen vragen wanneer ze jassen en
schoenen krijgen (als ze op de wachtlijst staan). Prachtig om dan ook werkelijk
zoveel kinderen ineens van jassen te kunnen voorzien, omdat er weer een grote
schenking is gedaan. Afgelopen week zijn er ook weer diverse gezinnen
verplaatst naar Athene en nieuwe gezinnen overgekomen vanuit Moria. Ik schreef
al eerder dat Kara Tepe een verademing is voor veel gezinnen, nadat ze in Moria
gezeten hebben. Kara Tepe is dan ook bestemd voor de meest kwetsbaren. Dan is
het extra onvoorstelbaar om de veerkracht bij de mensen te zien, hun vriendelijkheid
en bereidwilligheid om een ander te helpen. (bekijk hier de TED-talk van Laura Jansen over Kara Tepe / en deze korte film is
gemaakt door een bewoner van Kara Tepe over Moria, door de ogen van een kind)
Vrijwilligers
Movement on the Ground en Because we Carry werken heel veel met resident
volunteers; mensen die er wonen maar hun steentje willen bijdragen. Zo hebben
we vertalers en kleermakers in de winkel, vrijwilligers die een oogje in het
zeil houden in de keuken, vrijwilligers die helpen voedsel uit te delen in
Olive Grove (BWC doet dit op Kara Tepe) en jongeren die anderen helpen wegwijs
maken op de computer. Met het intensieve contact dat je met die mensen hebt is
het onmogelijk om je niet te gaan hechten aan ze. Eén van de vertalers in de
winkel is een bijna 18-jarige jongen Abudi, die mij steevast ‘mom’ noemt, als
blijk van respect. Iedere keer dat we elkaar tegenkomen groet hij mij zo,
hetgeen gepaard gaat met een vriendschappelijke handshake en soms een
knuffeltje. Een andere vertaler is een zeer invoelende weduwnaar met twee
kinderen, die meer doet dan vertalen. Hij kalmeert mensen als ze boos of
teleurgesteld zijn, maar weet ook ons, international voluteers, ervan te
overtuigen dat we alles hebben gedaan om de mensen te helpen, maar dat ze soms
gewoon iets niet willen…. Het zijn zo enkele mensen, enkele verhalen, maar ze
staan symbool voor zoveel anderen met wie we intensief samenwerken. Hier zijn,
meehelpen, verandert mensen. Ik heb het zien gebeuren met mijn collega’s uit Londen
en nu ook uit Barcelona. Mensen uit het zakenleven keren terug met een ander
gevoel van ‘nodig zijn’, een andere levenshouding… alsof ze zich meer dan ooit
afvragen waarom het gaat in het leven. Mooi om te zien en vooral ook mooi om
daar deel van uit te mogen maken. Mooi ook om te zien dat bedrijven hun ‘Maatschappelijk
Verantwoord Ondernemen’ soms invullen door 5 dagen lang een team te sturen om
mee te helpen. Zoveel extra hulp in een klein team, maakt écht verschil in de
hoeveelheid werk die je gedaan kunt krijgen.
Nog steeds hetzelfde
Afgelopen week kreeg ik zelf de vraag, of het mij ook veranderd heeft. Ik
weet het niet zo goed. Ik denk het niet, omdat ik al anders in het leven stond.
Doordat ik geen toekomst heb, hoef ik niet voor de langere termijn na te denken
wat ik met mijn leven wil, zoals al die anderen. Ik had mijn leven al omgegooid
door een studie te gaan volgen. Ik had de grote levensvragen al de revue laten
passeren en mijn toekomstbeeld mede laten bepalen vóór ik naar Lesbos kwam.
Maar hier zijn heeft mijn leven wel verder verrijkt! Door de nieuwe mensen die
ik heb leren kennen, door mezelf te leren kennen in dit soort omstandigheden,
door nóg meer in te zien hoe belachelijk goed we het in Nederland hebben en hoe
vrij we ons mogen voelen in ons doen en laten.
Aftellen en
toekomstplannen
Ja, het aftellen is begonnen. Deze week vertrekt mijn 65+ reismaatje (na 8
weken) en volgende week mijn lieve Deense collegaatje (na 6 weken). Het heeft
wel geleid tot nieuwe plannen. Als ik in januari chemo infuus mag starten en
als dat aanslaat dan heb ik er hopelijk nog een paar seizoenen als bonus bij.
Ik heb mij aangemeld voor een laatste keer een damtoernooi in Salou en hoop dit
dan te kunnen combineren met een paar dagen Barcelona (reünietje met Spaanse
collega). Ook hoop ik een lang weekend Kopenhagen te kunnen combineren met een
bezoekje aan mijn Deense collega. Ik wilde altijd al graag een keer naar
Scandinavië en hoop het op deze manier te kunnen organiseren. En mogelijk kan
ik dan ook nog een bezoekje London, mijn wens om een concert in de Royal Albert
Hall te bezoeken, combineren met een reünietje met mijn vijf Londense collega
vrijwilligers…. Alles uiteraard Deo Volente, als ik voldoende energie over heb
na de zware chemokuur en als mijn laatste eigen spaarcentjes die ruimte nog
bieden. Want al het geld dat ik van de crowdfunding over houdt, blijft hier
achter op Lesbos, voor diverse projecten.
Mijn gezondheid
Tegen alle verwachting in had ik de ‘niet-slik-week’ amper pijn. Wel was ik
de afgelopen week veel vermoeider dan alle weken ervoor. Ik schreef daar vorige
keer al over. Dat resulteerde erin dat ik zaterdagmiddag met ‘griepbenen’
eerder naar huis ben gegaan. Ik vreesde het ergste, omdat ik uit Nederland
vertrokken ben vóór de griepspuit gegeven kon worden. Thuisgekomen met verse
sinaasappels en mandarijnen (waar de stokjes en blaadjes nog aan zaten) ben ik
met een overdosis vitamine C en een deken op de bank gedoken. Ik had gelukkig
nog net genoeg eten in huis om het 1,5 dag uit te zingen, dus ook gister heb ik
alleen maar in bed en op de bank gelegen, rusten, Netflix kijken, slapen.
Gisteravond voelde ik me al veel beter! Ondanks de kou in huis (kachel werkt
niet) had ik geen koude rillingen meer en kon ik me warm houden met thee en
bouillon. Vandaag heb ik een extra rustdag; boodschappen doen en aantekeningen
verwerken voor Engels en een concept overdrachtsdocument van winkel en magazijn
dat we met ons vieren aan het opstellen zijn.
Het zal weer wennen zijn; Lesbos maar vooral de mensen
zullen nog wel een tijdje door mijn hoofd spoken; ik hoop dat de mensen hun
toekomstdromen kunnen waarmaken en dat ze in vrede en vrijheid mogen leven,
ongeacht in welk land dat zal zijn. Ik hoop en bid dat er een dag zal komen dat
mensen niet meer voor hun veiligheid hoeven te vluchten, dat er voldoende
voedsel zal zijn om iedereen eten te geven en dat er vrede zal heersen onder de
mensen, van alle gezindten en alle geloven en ongeacht hun achtergrond…
Vrede op aarde, in mensen een welbehagen!
Wordt vervolgd….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 19-11-2018 09:42