Als het leven soms pijn doet
Wisselwerking tussen vermoeidheid in verband met langere werkdagen, donkere gedachten door hormoonschommelingen en ‘het normale leven’.
Zoals bij alles is mijn dagelijkse functioneren momenteel een kwestie van ‘lange adem hebben’. Ik heb dagen dat ik goed bezig ben met gezond eten en voldoende beweging, maar ik heb ook dagen dat ik toegeef aan de vermoeidheid en kies voor ‘gemakkelijk’. Vooral de eerste week met nieuwe werktijden of de weken dat er ook na werktijd mijn inzet ergens bij wordt gevraagd, zijn extreem vermoeiend. Soms val ik dan begin van de avond al in mijn stoel in slaap.
Vanaf volgende week werk ik 5 dagen per week, 4 uur per dag. Daarmee zit ik dan bijna weer op mijn ‘normale’ uren. Qua werk begin ik steeds meer grip op de zaken te krijgen, al merk ik wel dat ik nog lang niet de oude ben. Werkdruk en agitatie bij anderen die vervolgens mijn pad kruisen waardoor ik aan negatieve energie wordt blootgesteld vind ik nog altijd lastig. Zeker als de werkdag al de nodige energie heeft gevergd. Ik moet dit tijd geven om te herstellen. Het totale herstel kan dan ook nog wel een jaar gaan duren. Ik moet hiervoor geduld hebben en ik hoop dat mijn collega’s hierin ook geduld met mij zullen hebben. Ik ben wel terug, maar ik ben nog niet écht terug! Dit is een nieuwe situatie.
Fysiek gezien is het twee stapjes vooruit en dan weer één stapje terug. Als gevolg van de wondroos heb ik nu blijvend meer vocht in mijn linkerflank. Ik probeer dit ‘in grip’ te houden door af en toe te nordicen, met lymfetherapie en door zelf te masseren. Maar op de dagen dat de vermoeidheid de overhand heeft, valt het niet altijd mee om te doen wat verstandig is. Van de huidtherapeut kreeg ik onlangs een kous voor om mijn arm, aangezien mijn linker bovenarm inderdaad groeiende is door het vasthouden van vocht. En inderdaad blijk ik allergisch voor de siliconen die de kous op z’n plaats moeten houden. Binnen 2 dagen had ik ernstig jeukende rode spikkels in een brede band op mijn bovenarm. Gelukkig was er nog een ‘oude’ type kous beschikbaar, zonder siliconen. Deze blijft minder goed op zijn plaats, maar dat neem ik graag voor lief. De huidtherapeute denkt overigens wel dat we het vochtprobleem niet persé blijvend is. Dus dat is weer goed nieuws!
Omdat mijn tumor hormoongevoelig was, slik ik Tamoxifen. Dit is een hormoonremmer. Naast de opvliegers die de meeste vrouwen rond hun overgang krijgen en die lastig maar niet onoverkomelijk zijn, heb ik af en toe vooral last van humeurigheid. Zeker op dagen dat ik toch al moe ben, kan ik soms heel onredelijk boos reageren wanneer dingen niet lopen zoals ik zou willen. Op die momenten heb ik een enorme hekel aan mijzelf! Het is een beetje vergelijkbaar met de hormoonschommelingen in je zwangerschap, wanneer je ogenschijnlijk zonder aanleiding ineens heel boos, dwars of verdrietig kunt zijn. Dat verdrietig zijn neemt onder invloed van de hormoonremmers overigens wel snel een vlucht tot extreme depressiviteit. Zo ernstig zelfs dat je je bij tijd en wijle afvraagt wat je toegevoegde waarde is. Alsof ik opnieuw in de pubertijd zit, met alle bijkomende onzekerheden. Maar tegelijkertijd heb je wél die verantwoordelijkheid voor je gezin en ben je dus mede sfeerbepalend in huis. Omdat ik niet een ruimte voor mezelf heb, kan ik me ook niet lekker even terugtrekken als het even niet gaat. Met als gevolg dat de kinderen steeds vaker hun toevlucht zoeken op hun slaapkamer. Dat ík daarvan de oorzaak ben, is dan olie op het vuur van de onzekerheid en depressie. Ik heb nog geen goede manier gevonden om in dit soort situaties met mezelf om te gaan, anders dan gewoon eerlijk te zijn naar mijn omgeving toe. We moeten er tóch doorheen, immers: opgeven is geen optie!
Ten aanzien van het ‘normale’ leven, míjn normale leven liggen er inderdaad weer de nodige uitdagingen in het verschiet. Manon heeft inmiddels geaccepteerd dat ze dit jaar toch blijft zitten als gevolg van haar eigen passiviteit. We zoeken passende begeleiding in de hoop dat ze haar leven wat beter op de rit krijgt. Vincent heeft ook een wat mindere periode achter de rug waarin hij zich onzeker voelde over zijn functioneren. Een CITO uitslag die wat lager uitviel dan verwacht, de halve finale van het NK dammen waar hij kansen liet liggen en zich dus niet plaatste voor het NK en in dezelfde week kreeg hij te horen dat hij mogelijk een probleem heeft met de coördinatie van zijn linker- en rechterhand, waardoor het nog maar de vraag is of hij ooit echt goed leert orgelspelen. Gelukkig kunnen we samen goed praten en voelt hij zich inmiddels al weer een stuk beter. Cor roeit met de riemen die hij heeft, zakelijk gezien. Gelukkig wordt het in het Dorpshuis altijd wat rustiger na koninginnedag, waardoor hij minder hoeft bij te springen en dus ook weer meer structuur in zijn dagen kan krijgen. Wat zou het mooi zijn als hij gewoon een kantoorbaan zou kunnen krijgen waarbinnen hij zijn ICT-ei kwijt kan, met een daarbij passend inkomen! Nou ja, wie weet wat de toekomst nog in petto heeft…
We proberen in grote lijnen de lange termijn in het oog te houden en ondertussen in kleine stapjes te denken en ons leven in te delen. Ergens in mijn achterhoofd hou ik toch reserves, gevoed door angst, om de lange termijn in te vullen. Eerst die 5 jaar voorbij zijn, vertrouwen herwinnen! Misschien dat ik dan weer wat van die onbevangenheid terug krijg?! Tot die tijd probeer ik, ook in die donkere momenten, mijn houvast te zoeken in dezelfde kracht die ik in mijn ziek-zijn ervaren heb. Waar anders?
Dit artikel werd gepubliceerd op: 28-04-2012 13:42