Weer een pilletje erbij
Langzaamaan neem ik mijn taken weer op me, volle agenda, vochtophoping neemt toe, laatste dagen pijnlijke oksel
Vandaag was een soort feestdag voor mij. Toen ik ziek werd heb ik al mijn functies en klusjes (tijdelijk) neergelegd. Ik wilde me 100% concentreren op het beter worden en daar al mijn energie voor aanwenden. Bovendien was ik bang dat ik afspraken niet zou kunnen nakomen bijvoorbeeld doordat ik te ziek of te moe zou zijn gedurende de periode van behandelen. Zo had ik ook het maken van de doopfoto’s bij ons in de kerk tijdelijk aan anderen moeten overlaten. Maar voor deze dienst was ik weer benaderd en was ik weer paraat. Bijna een jaar na de laatste keer. Ook heb ik met een soort gelegenheidskoortje meegewerkt aan de dienst. Mijn stem begint gelukkig ook steeds meer ‘de oude’ te worden, al heb ik tegenwoordig wel een ‘rauw randje’ bij bepaalde tonen / noten.
Inmiddels zit ik met mijn re-integratieprogramma op 5 dagen per week, 2 uurtjes per dag. Maar het betekent dus wel dat ik nu al zaken op werkdagen moet gaan inplannen, waar ik ze normaal gesproken de laatste tijd op mijn vrije dagen inplande, om ‘rust in de keet’ te behouden. Dit leidt ertoe dat de agenda ongemerkt weer behoorlijk vol aan het lopen is. Want ik doe in principe nog steeds niets voor ons bedrijf, dus moet Cor daar nog voor 2 werken. Dat houdt automatisch in dat ik zoveel mogelijk nog de ritjes Harderwijk voor mijn rekening neem. En daarnaast dan nog sporten, lymfedrainage, koorrepetities, waar nodig eten koken, helpen met huiswerk, etc. etc. Maar gelukkig gaf de laatste fitcheck op de sportschool een fitheidsniveau 3 op 27% aan, hetgeen ik ook in 2008 en 2009 had. Dat geeft de burger wel moed!
Tsja en met het voorjaar dient ook het onkruid zich weer aan! Vorige week al even met de spuitbus rond geweest, maar ik zie nog erg weinig bruin worden. Binnenkort dan toch Cor maar even proberen te mobiliseren want schoffelen en vegen is voor mij op dit moment geen goed plan, gezien onderstaande ervaringen.
Helaas bleek deze week de hoeveelheid vocht in het operatiegebied verder te zijn toegenomen. Verplaatsbaar vocht, wat ik normaal gesproken, als ik er al iets last van heb, met nordicen kan weg krijgen. Dus op donderdag de stokken maar even weer ter hand genomen… Echter… ditmaal zonder resultaat. Heel vervelend! De huid rond mijn oksel loopt vol met vocht, mijn linker bovenarm is onnatuurlijk dik en sinds vrijdag begint het allemaal wat trekkerig aan te voelen. Gister begon het zelfs pijn te doen.
Ik heb er niet teveel over nagedacht en ging ervan uit dat het met wat extra rust wellicht wel weer goed zou komen. Immers, een vochtprobleem ontstaat bij overbelasting, iets dat heel persoonlijk is en waarvoor geen duidelijke maatstaven zijn. Dus deed ik vandaag wat van mij verwacht werd en kwam ik mijn afspraken na met daarbij zoveel mogelijk rust voor mijn linkerarm. Vanmiddag begon mijn oksel toch wel steeds meer pijn te doen. Ook kreeg ik een vermoeid gevoel in mijn ledematen, alsof een griep zich aandient.
Ik was voornemens om maandag even contact te zoeken met het ziekenhuis, toen ik bij thuiskomst zag dat de huid onder mijn oksel, maar ook de huid in het operatiegebied er nogal vurig uitzag. Nu hebben wij inmiddels de nodige ervaring met wondroos en dergelijke, dus vertrouwde ik het niet. En hoewel ik (nog) geen koorts kon waarnemen, heb ik toch de dokterspost Zwolle maar even gebeld met mijn bevindingen. Een abces, wondroos, een bacterie, ik kon niet zeggen wat het was, maar zo rood, pijnlijk, en jeukerig, zo dicht bij mijn hart, leek me niet echt een gezonde situatie. Snel even geregeld dat Vincent eventueel met iemand zou kunnen meerijden vanuit Huissen, contact gezocht met een wandelende Cor om hem onderweg op te pikken en toch maar even naar de dokterspost in Zwolle. Vreemd genoeg voelde ik me ook nu weer bezwaard, maar ik moet nu gewoon verstandig en doortastend zijn, omdat ik minder lymfeknopen heb en dus verhoogd risico op infecties.
De jonge vrouwelijke huisarts bekeek mijn verhaal in de computer, bekeek vervolgens mijn oksel en zei dat het goed was dat ik was gekomen. Mijn temperatuur was inmiddels ook aan het oplopen en ik zat, ondanks het mooie weer en mijn spijkerjas en wollen sjaal, te rillen. Je wilt in zo’n situatie dus zo snel mogelijk aan de antibiotica. Daarom heb ik er voor nu weer een pilletje bij. Een kuur van een week, 3 maal daags, een uur voor de maaltijd of 2 uur na de maaltijd. Het wordt een hele klus om alle pillen op de juiste manier, op het juiste moment in te nemen en toch voldoende tijd ertussen te laten zitten.
Maar goed, hopelijk ben ik snel weer van die pijn en de koorts af en kan ik gauw verder met de opbouw. Als de pillen snel aanslaan, verwacht ik morgen weer gewoon te kunnen gaan werken. Zo niet, dan moet ik helaas even weer een pas op de plaats maken in het re-integratieproces.
Ondertussen ben ik veel, heel veel met muziek bezig voor de verschillende (project)koren, mijn allereerste solo-optreden sinds een jaar op 6 mei a.s. én ter voorbereiding op Samenloop voor hoop. Ik heb de afgelopen tijd gemerkt dat ik van zingen gelukkig ook veel energie terug krijg. Zo kan het dus dat ik zwaar vermoeid na een lange dag aan het zingen sla om vervolgens energiek weer thuis te komen, in staat om bergen te verzetten!
Thank you for the music, the songs I’m singing.
Thanks for all the joy they’re bringing
Who can live without it, I ask in all honesty
what would life be
without a song or dance, what are we
so I say thank you for the music,
for giving it to me!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 25-03-2012 22:31