Datum reconstructie bekend
Terwijl we volop bezig zijn om mama’s appartement leeg te ruimen omdat het al verkocht is voor het te koop kwam, ga ik me voorbereiden op weer een operatie.
De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen. Het was een opeenvolging van werken, schilderen, tussendoor ontspannen met functioneel wandelen en fietsen. We dachten rustig onze woonkamer te kunnen opknappen en voor te bereiden op de komst van wat meubelen op termijn. Maar toen op een avond de telefoon ging en de man aan de andere kant van de lijn vroeg of het appartement aan de Brinklaan te koop zou komen, kwam e.e.a. in een stroomversnelling. Nu zijn we zover dat het appartement al bijna leeg is en nog voor 1 oktober overgaat in andere handen.
Wat doet dat met mij? Heel wisselend. Aan de ene kant ben je heel zakelijk en rationeel bezig, want de feiten liggen er en het appartement moet leeg. Aan de andere kant is het wel allemaal heel definitief. De spullen die je nu weg doet krijg je nooit meer terug. En dan gaat het niet zozeer om de spullen, als wel om de herinneringen die eraan kleven. Ik merk dat ik hierin ook niet de enige ben die het zo voelt.
Die emotionele centrifuge waarin we nu dus zitten ten aanzien van het besef dat onze lieve en zorgzame moeder echt uit ons midden is en dat wij moeten besluiten wat te doen met de spulletjes die zij zo zorgvuldig heeft uitgekozen om mee te verhuizen, kost veel energie. Daar komt dan nog bij dat school weer begonnen is en dat ik een actieve rol heb in het bijsturen en helpen plannen en organiseren van de kinderen (in ieder geval Vincent). Het project ‘huis en tuin’ ligt momenteel dan ook grotendeels stil, simpelweg omdat ik geen energie over heb.
Er gaat een griepvirus rond. Ik weet niet of dat de reden is, maar ik ben in toenemende mate moe. De laatste dagen zelfs zo extreem dat ik me rond 12:00 uur op mijn werk al uitgeput voel. En dat terwijl ik gezond eet en op tijd ga slapen. Als ik ’s middags thuis kom moet ik eerst kort slapen om de rest van de dag door te komen. Ik herken het wel uit mijn behandelperiode, maar dacht die fase inmiddels al voorbij te zijn qua herstel. Kennelijk dus niet….
Op 16 oktober zal ik worden opgenomen in het ziekenhuis, om op 17 oktober een reconstructie operatie te ondergaan. Vanwege mijn gevoeligheid voor siliconen heb ik aangegeven dit alleen maar te willen als dit mogelijk is met lichaamseigen materiaal. Gelukkig heb ik (net) voldoende vel en vetweefsel op mijn onderbuik om hiervoor te gebruiken. Dat betekent echter wel weer een forse ingreep. De Diep Flap methode, zoals dat heet kan tussen de 5 en 10 uur duren.
In de aanloop daar naartoe krijg ik allerlei onderzoeken. Sowieso een mammografie van mijn rechterborst, omdat ik nu al een jaar tamoxifen slik. Dat valt nog onder de reguliere controles. Daarnaast moet ik een CT-scan krijgen van mijn onderbuik om de aderen in mijn buik in kaart te brengen. Zelf ben ik daar wel erg blij mee omdat ik ervan uit ga dat als er toch iets van uitzaaiingen zit, ze dat dan wel nu kunnen zien. Op die manier heb ik nét even dat beetje meer zekerheid, waar ik de vorige keer over schreef. Als je je verder goed voelt, dan is er natuurlijk geen reden voor bezorgdheid. Maar toch kom je er nooit helemaal los van, zo merk ik. Zoals deze extreme vermoeidheid: het laat toch wel allerlei alarmbelletjes rinkelen.
Zoals bij velen bekend bestond mijn vakantie uit het spelen van damtoernooien. Hoewel ik ben begonnen met dammen om mijn concentratievermogen en korte termijn geheugen te verbeteren, ontkom ik toch niet aan een soort prestatiedrang waardoor ik bloedfanatiek ben achter het bord. Voor volgend jaar komt Salou in beeld (als Vincent het op school goed doet en we toestemming krijgen) en ik sta op de lijst voor 10 dagen Israël in het najaar van 2013 (een wens ontstaan door mijn ziekte). Maar voor dit jaar blijft het karig. Ik heb kort overwogen om in de herfstvakantie nog even een weekje naar de zon te vertrekken, maar toen was daar de oproep van het ziekenhuis….
Wel ben ik voornemens om over een paar weken mijn belofte aan Manon in te lossen, door een weekend naar London te gaan. Voor ons beiden de eerste keer. Deze dagen ben ik dus veel op internet aan het zoeken naar een betaalbare combinatie van verblijf en vervoer van vrijdag 12 tot maandag 15 oktober. Als dat niet (meer) lukt op zo korte termijn, dan moet ik even doorsparen en wordt het mogelijk een paar maanden doorgeschoven.
Het zijn enerverende weken, die veel van een mens vragen….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 21-09-2012 07:29