Lachen door je tranen heen

Slecht nieuws over mijn moeder, humor houdt ons op de been, dilemma over te besteden tijd

Als gezin hebben wij altijd onze zegeningen geteld. Mijn ouders waren over het algemeen altijd in goede gezondheid, ze kregen 5 gezonde kinderen en 14 gezonde kleinkinderen. Ik weet dat als mijn ouders om zich heen keken dat ze zich dan weleens verwonderden over deze situatie. Het leek soms alsof de tegenslag altijd een ander trof…. Alsof het oneerlijk was verdeeld in de wereld. Ook mij heeft het verwonderd, maar ik heb me tegelijkertijd ook altijd gerealiseerd dat het onrealistisch zou zijn te denken dat dit altijd zo zou blijven.

Toen ik ziek werd overviel mij dan ook niet de gedachte: ‘waarom ik?’ maar eerder ‘ach ja, waarom ik niet?’ Alsof het vanzelfsprekend was dat tegenslag ook ons gezin eens zou treffen. Zoals helemaal aan het begin van ‘mijn strijd’ te lezen is, heb ik rust gekregen in mijn acceptatie van het feit dat ik ziek was en kracht om te knokken voor genezing.

Hoe anders dan het bericht dat wij deze week kregen…. Mama was al een tijdje aan het rommelen met trombose en jicht. Sinds haar verhuizing in december was ze ook wat afgevallen en haar conditie leek hard achteruit te gaan, want vorige week kon ze geen 10 meter meer lopen zonder buiten adem te raken. Alles was nog te verklaren met de trombose, de medicatie tegen jicht én het feit dat ze minder beweging kreeg. Dus toen we afgelopen vrijdag in het ziekenhuis zaten voor nader onderzoek richtten we ons meer op de vrees voor longembolie, (vanwege de trombose) en haar kortademigheid. Dat haar leverwaarden niet goed waren, daarvan werd in eerste instantie gedacht dat dit veroorzaakt werd door de medicatie tegen jicht. Pas toen later op de dag uit de CT-scan bleek dat er afwijkingen op de lever te zien waren, begonnen we ons wat meer zorgen te maken. Maar in het weekend hield ik mezelf voor dat het ook nog best kon meevallen.

Pas toen we maandag hoorden dat de artsen een gesprek wilden met de familie en dat sommige onderzoeken even werden uitgesteld tot na dat gesprek, had ik er geen goed gevoel meer over. En dat bleek zeer terecht, want we kregen te horen dat de enzymen in het bloed snel stijgen door een zeer agressieve vorm van kanker op de lever als gevolg van alvleesklierkanker. De artsen staan met lege handen en kunnen alleen nog maar palliatieve zorg bieden. Dan ben je 81, woon je net in een appartement waar je al jaren naar hebt uitgekeken en dan krijg je zo’n bericht!

Ik heb gemerkt dat wij als familie en misschien ik wel in het bijzonder op zo’n moment een zeer wrange humor hebben, die maakte dat we daar in dat ziekenhuiskamertje lachten door onze tranen heen. Het is een poging om de neerwaartse kracht te weerstaan in de worsteling om toch vooral je hoofd boven water te houden….

Ik sta nu voor een dilemma: wil ik vanaf volgende week 12 dagen van de nabijheid van mijn moeder missen door de geplande vakantie door te laten gaan? Een vakantie die bedoeld is als ‘belevenis / ervaring’ voor mijn zoon, helemaal omdat ik zelf natuurlijk ook nog niet uit de gevarenzone ben…. Als moeder doe je en wil je alles voor je kind dus ik neig ernaar om alles door te laten gaan, maar dit is zeker niet vanzelfsprekend en ik vind het een heel moeilijk besluit.

Gelukkig kan ik ook nu mijn emoties redelijk goed parkeren. Dat maakt dat ik overdag ‘normaal’ kan functioneren. De middagen en avonden waren al grotendeels ingevuld, maar ik probeer tóch om tussendoor er zoveel mogelijk voor mijn moeder te zijn. Niet omdat het moet, maar omdat de tijd die ons rest zeer schaars en dus zeer kostbaar is!

Mama bereidt zich voor op haar laatste reis en wij mogen haar daarin tot op zekere hoogte begeleiden. Het worden moeilijke maar kostbare weken / maanden.

Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-05-2012 07:36