Mijn lieve, dappere moeder
Als ik deze dagen mijn moeder zo zie, dan is het met schaamrood op mijn kaken dat ik de titel van mijn blog lees… ‘mijn strijd’. Vergeleken met wat ik deze dagen zie, was ‘mijn strijd’ een peuleschil.
Stond ik in mijn vorige schrijven nog in spagaat in de keuze tussen Vincent en mijn moeder, inmiddels is de keuze voor mij gemaakt.
Vorige week maandag begonnen we van alles af te handelen wat nog gedaan moest worden. Administratief alles afwerken, bloempje kopen voor op het graf van mama’s broer waar we nog naartoe zouden, de dominee kwam nog even langs evenals de huisarts. Mama had inmiddels nogal jeuk gekregen van de galstoffen die in het lichaam achterbleven en de huisarts gaf aan dat een stent daartoe toch wel wat verlichting zou kunnen brengen. Dinsdag kon ze hiervoor al terecht. Dus gooiden we de plannen wat om. Dinsdag opname, woensdag stent plaatsen en als er zich geen complicaties voor deden, dan donderdag weer naar huis…. Dat was het plan…. Maar hoe anders liep het….
De stent (ERCP) lukte echter niet vanwege een tumor in de twaalfvingerige darm die de uitweg van de gal blokkeerde. Er was nog een alternatief: via de buikwand, door de lever, via de galweg een stent plaatsen (PTC). Eerst een drain om de vloeistoffen af te voeren. Vanwege hemelvaartdag zou dit dan vrijdag kunnen worden uitgevoerd. Dan 24 uur bekijken of er geen complicaties optreden en dan zaterdag (met minder jeuk) naar huis. Omdat de jeuk toch wel erg vervelend was, stemde mama toe. Haar levensverwachting was na de week ervoor dan wel heel beperkt, maar de tijd die je nog rest wil je niet gek van de jeuk en krabbend doorbrengen, toch?!
Op hemelvaartdag ’s ochtends trof ik mijn moeder verward, gedesoriënteerd en moeizaam pratend aan. We dachten eerst nog dat de gifstoffen in haar bloed dit veroorzaakten en hoopten dat de drain de volgende dag verlichting zou brengen. Maar mogelijk was er tussen woensdagavond bezoekuur en donderdagochtend bezoekuur iets in haar hersenen gebeurd (een bloedpropje van de trombose of een bloedinkje?) waardoor haar conditie zo hard achteruit was gegaan. Ineens was haar de mogelijkheid tot communiceren ontnomen én ontstond bij ons allemaal de angst dat het allemaal nog wel eens sneller zou kunnen gaan dan oorspronkelijk gedacht en gehoopt. Dat werd bevestigd door het negatieve reisadvies dat ik die middag kreeg van mama’s arts. De arts kon natuurlijk niet voor mij beslissen, maar het leek hem beter wanneer ik mijn vakantie zou annuleren…. ’s Avonds kwamen we als broers en zussen bij elkaar om te overleggen wat er zou moeten gebeuren en wie wanneer wat zou kunnen doen. We maakten een schema voor de eerste dagen.
Inderdaad was haar conditie, haar situatie op vrijdagochtend voor de arts aanleiding om de PTC niet uit te voeren. Teveel risico waartegen de verbetering van kwaliteit van leven gezien de omstandigheden niet opwoog. In overleg met mama hebben we toen alles in het werk gesteld om haar naar huis te halen. Vrijdagmiddag 17:30 uur kwam mama thuis. En 'bij toeval' waren op dat moment al haar 5 kinderen aanwezig.
Sindsdien waken we bij toerbeurt aan haar bed. We zien een geestelijk en mentaal zeer sterke vrouw opgesloten in een ziek lichaam dat steeds zwakker wordt. Doordat de spraak haar grotendeels is ontnomen proberen we op andere manieren met haar te communiceren, maar daarin blijven we beperkt tot wat ze wel of niet wil, of ze pijn heeft of niet. Af en toe komt er spontaan een opmerking over haar lippen waarin ze haar humor of haar liefde voor ons kwijt kan. Ik koester die momenten!
Mijn moeder voert op dit moment een bijna onmogelijke strijd. Haar sterke, regelmatige pols zegt heel veel over haar wil om te leven en haar vitaliteit. Maar door de zeer agressieve kanker die ze bij zich draagt haalt de tijd haar in. Dapper strijdt ze voort, ieder moment met haar kinderen nog koesterend.
Overmorgen is het precies een jaar geleden dat ik mijn ‘slecht nieuws’ gesprek had. Toen de maand mei naderde hadden velen net als ik de gedachte: “wat kan er in een jaar veel gebeuren”, niet wetende dat er nog een heel extra hoofdstuk bij zou komen. Het hoofdstuk ‘mijn lieve, dappere moeder’.
Deze is speciaal voor jou mam!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 22-05-2012 07:29