Werken, sporten, eten en slapen
Agenda loopt weer vol maar wel met andere dingen, reconstructie eind 2012 mogelijk, dankbaar voor iedere nieuwe dag.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier schreef. Inmiddels werk ik 3 dagen in de week, 2 uur per dag. Ook ben ik wekelijks in de sportschool te vinden. Daar werk ik een vast trainingsprogramma af van lopen, fietsen, roeien, armfiets en diverse apparaten uit het switch circuit. Om alle oefeningen te doen die door de fysiotherapeut zijn voorgeschreven ben ik ruim 5 kwartier bezig. Thuisgekomen ga ik dan meestal even lekker in bad, compleet met een lymfemassage (heb ik geleerd van de huidtherapeute) en heb ik gelegenheid voor een middagdutje.
Hoewel ik nog in de opbouwfase zit begint mijn agenda af en toe toch al weer flink vol te lopen. Ik let hierbij echter wel op dat er een goede balans zit tussen ‘verplichtingen’ en activiteiten ten behoeve van mijn eigen ontwikkeling. Zo staat er veel zingen in mijn agenda, omdat mijn stem ook nog steeds niet in conditie is, maar ook ontspanning in de vorm van schaatsen en wandelen, naast alle agendapunten die door de kinderen worden bepaald.
Mijn schouder lijkt wat strammer te worden. Dat constateer ik vooral op de momenten dat ik drukke dagen heb gehad, waardoor mijn oefeningen er bij in schieten. Die bewustwording is goed om ook daarvoor tijd en aandacht vrij te maken. Want alleen 1x per week bedrijfsfitness, met oefeningen voor mijn schouder en borstspier is klaarblijkelijk onvoldoende voor een optimaal herstel van de mobiliteit in mijn schouder.
De dagen dat ik niet hoef te werken, probeer ik zoveel mogelijk in te zetten voor mijn fysieke herstel. Dan ga ik veelal wandelen of nordicen. Het is de bedoeling dat mijn conditie zover herstelt, dat ik vanaf april eventueel op de fiets naar het werk kan. Dit is een praktische noodzakelijkheid in verband met de uitbreiding van mijn werkuren tijdens het re-integratietraject, in combinatie met de ritjes naar Harderwijk waarvoor de auto nodig is.
Onlangs had ik een afspraak met de plastisch chirurg over de mogelijkheid van een reconstructie. Omdat ik liever geen siliconen wil, was voor mij de vraag vooral of ik genoeg ‘buikje’ heb om die huid hiervoor te gebruiken. En hoewel het een beetje krap is, kan dat wel. Maar eerst moet de huid verder herstellen van de bestralingen. Ik ben daarom op de wachtlijst geplaatst waarbij ik niet vóór oktober geholpen zal worden. Tot die tijd is het een kwestie van behelpen met protheses. Voor mij vraagt dat nog om wat extra aandacht, omdat mijn huid geïrriteerd raakt van de siliconen aan de achterkant van de speciaal gevormde prothese. Gelukkig is dit echter behoorlijk goed te ondervangen door een velletje wc-papier tussen de huid en de prothese. Doe ik dat niet, dan gaat de huid jeuken, opzetten door extra vocht en krijg ik dus striemen van de sport-bh die vervolgens ook nog weer gaan jeuken.
Met mijn geschiedenis van allergieën was ik hier al wat huiverig voor. Dat is voor mij ook mede bepalend om dan tóch te kiezen voor die reconstructie. Simpelweg omdat het dan de rest van mijn leven ‘minder gedoe’ is en dat ik mij dan gevoelsmatig wat vrijer kan bewegen. Al is het wel een forse ingreep die gemiddeld 5 – 7 uur duurt, maar soms zelfs wel 10 uur. De reconstructie is daarmee dus ingrijpender dan de amputatie met okselkliertoilet. Ik heb ruim een half jaar om ernaar toe te leven, mijn conditie op peil te krijgen en me zo hierop voor te bereiden.
In mijn werk kan ik al weer behoorlijk mijn draai vinden. Ik zie het als voordeel dat ik ‘fris’ kan beginnen. Daarmee heb ik het voordeel dat ik namelijk minder ‘bedrijfsblind’ ben, zoals vaak gebeurt na zoveel jaren. De kennis op zich is niet weg, maar ik zit niet meer vast in routinematige zaken, waardoor ik wellicht ook bepaalde zaken efficiënter kan aanvliegen. Voor ons eigen bedrijf probeer ik nog zoveel mogelijk de zaken aan Cor over te laten. Dat is nodig om niet teveel ineens te willen en te moeten. Immers… de huishoudelijke klussen gaan ook gewoon door en mijn energie is nu eenmaal beperkt! Het overkomt me steeds vaker dat ik ’s middags of ’s avonds in mijn stoel in slaap val. Gewoon omdat ik dan kennelijk uitgeput ben. Gelukkig ben ik over het algemeen na een tukje van 30 minuten weer scherp en zo fris als een hoentje. Maar het maakt me er wel zeer van bewust dat ik grotere projecten nog niet aan kan. Plannen daaromtrent moeten dus in de koelkast óf ik moet het project downsizen. Ik ben hier nog niet helemaal over uit met mezelf.
Volgende week mag ik weer voor controle naar de oncoloog. De dag ervoor ga ik dan even bloedprikken. Ik zal haar ook vragen naar de bult in mijn oksel. Voor mijn gevoel zorgt deze bult namelijk ook voor beperkingen van de spieren, hetgeen de mobiliteit van mijn schouder beïnvloedt.
Als ze het niet kunnen leegzuigen, dan moet ik maar vragen naar de mogelijkheid om de bult operatief te verwijderen…. We gaan het onderhoren.
Tot slot kan ik melden dat ik me over het algemeen ‘goed’ voel. De emotionele bijwerkingen van de tamoxifen lijken nog steeds mee te vallen. Al heb ik natuurlijk ook zo mijn momenten dat alles me even zwaarder valt… Maar ja, niets menselijks is mij ook vreemd! Ik ben dankbaar dat ik er nog ben! En ik weet dat ik daar ook van mag genieten, zonder schuldgevoel ten opzichte van hen voor wie de weg anders liep. Uit respect voor hen wil ik ook genieten van iedere dag die mij geboden wordt, door mijn dagen zinvol te besteden.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 12-02-2012 10:15