Waar een klein dorp groot in kan zijn
Samen beleven en ervaren. Samen huilen om wie niet meer is. En samen lopen om anderen uitzicht en hoop te bieden op een toekomst. Wát een evenement: samenloop voor hoop in Heerde!!!!
Al tijdens mijn behandelingen had ik het gevoel iets te
willen terug doen. Ik wilde een benefietconcert organiseren, waarin mijn
dankbaarheid centraal zou staan. De opbrengst zou dan naar het KWF kunnen gaan.
Ik heb daarvoor ook een aantal mensen benaderd.
Bij de organisatie van het benefiet liep ik tegen een paar ‘probleempjes’
op:
* zoals ik het in mijn hoofd had, kon niet omdat niet iedereen zich zomaar kon
vrijmaken
* de mensen die wél medewerking toezegden hadden toch wel wat andere ideeën
voor de invulling
* het bleek lastig om een goede datum te prikken
* ik had te weinig energie om zo’n groot project te gaan opzetten en aansturen
Al met al leek het erop dat de tijd niet rijp was voor zo’n
benefiet. Dus toen Teuntje mij vertelde over de ‘Samenloop voor hoop in Heerde’
en vroeg of ik tijdens de samenloop iets wilde doen, zingen ofzo, heb ik dat
maar toegezegd. Op dat moment wist ik niet dat het zó’n groot gebeuren zou
worden, met zóveel impact! Want wat wás het bijzonder!!
Duizenden mensen op de been, met 1 gezamenlijke vijand:
kanker! Met 1 gezamenlijk doel: geld inzamelen voor onderzoek. Alle verschillen
zijn vergeten. 1550 lopers in 73 teams werden samengesmolten tot een paarse
massa. Mensen die elkaar nog nooit eerder gezien hadden liepen samen op,
deelden verhalen van verdriet en verwondering. Ondersteunden elkaar, luisterden
naar elkaars verhalen. De Samenloop bracht het beste in mensen naar boven.
En dan was daar ook de ‘gasten tent’. Een plaats waar ‘survivors’
zich konden laten verwennen met een gezichtsmassage, manicure, stoelmassage of
gewoon even rustig zitten wat drinken of eten. Lang niet iedereen had er
behoefte aan om daar te komen. Want als iedere survivor uit de samenloop zich
in de tent had gemeld, dan was er veel te weinig plaats geweest. Maar toch was
het fijn. Alleen al omdat er rekening gehouden is met je. Na alle chemo’s was het
heerlijk om eens een gezichtsbehandeling te ondergaan, je huid eens lekker te
verwennen. (Heidi, het was fantastisch!) En zelf was ik ook heel blij met de
manicure. Omdat sinds enkele weken juist de laatste beetjes chemo uit mijn
nagels verdwenen zijn. En dat terwijl ik normaal gesproken helemaal niet zo van
het optutten ben!!
In de aanloop naar de samenloop was ik benaderd om ook mee
te werken aan de kaarsenceremonie. Om daar míjn verhaal te vertellen.
Wil ik dat wel?
Wil ik zo op de voorgrond treden?
Maar met de vele reacties over mijn blog nog in mijn achterhoofd…. blijken van
herkenning over mijn verhaal…. positieve geluiden omdat ik kennelijk kan
verwoorden wat anderen ook voelen en meemaken, maar er misschien niet over
kunnen praten….. heb ik niet lang getwijfeld. Want mijn verhaal is het verhaal
van duizenden vrouwen, ieder jaar weer. Mijn wantrouwen jegens mijn lijf, de ongerustheid
dat het tóch terugkomt is zó herkenbaar heb ik gemerkt! En geld voor onderzoek
o.a. voor snelle opsporing en betere behandeling is nodig! Voor een aantal
mensen die ik gesproken heb betekent dit dat ze nu nog in leven zijn, waar ze 3
jaar geleden geen schijn van kans zouden hebben gehad!
Ik ben dankbaar dat ik mijn verhaal mocht vertellen en zo
mijn steentje mocht bijdragen aan een fantastisch resultaat ten bate van KWF
kankerbestrijding: 101.365 euro! Een bedrag dat mensen met kanker hoop biedt op
een betere en langere toekomst.
Ik ben dankbaar voor de mensen die het initiatief
hebben genomen, andere mensen om zich heen hebben verzameld en gezamenlijk dit
bijzondere evenement hebben vormgegeven.
Ik ben dankbaar voor de vele mensen die hebben meegelopen en
meegeholpen aan dat fantastische resultaat. Maar ook hebben bijgedragen aan dat
gevoel van saamhorigheid, die eenheid, met als verbindende factor de continue
strijd tegen kanker.
Ik ben dankbaar voor het fantastische lied dat Bram schreef
voor zijn aan leukemie overleden zus Diana. Een lied over een ander soort hoop.
Een vertrouwen dat ongrijpbaar en voor velen onbegrijpelijk is. Een vertrouwen
waarin rust de boventoon voert, omdat sterven daarbij ‘thuiskomen’ is.
Ik ben dankbaar dat ik zelf gedurende mijn ziekteperiode,
maar ook tijdens de kaarsenceremonie diezelfde rust heb mogen ervaren. Die rust
zag ik ook bij mijn moeder, de avond nadat ze had gehoord dat ze niet lang meer
te leven had. Die allesomvattende rust is zo kostbaar!
Uit Opwekking 695:
vind rust mijn ziel
in God alleen
ken Zijn kracht
vertrouw Hem en wees stil
als de oceaan haar krachten toont
zweef ik met U hoog
boven de storm
Vader, U bent sterker dan de vloed
dan word ik stil;
U bent mijn God!
Er is ruim 100.000 euro opgehaald voor KWF. Voor mijn moeder en voor Diana komt het te laat, maar hopelijk maakt het een verschil voor wie in de toekomst met kanker te maken krijgt.
En wat samenloop voor hoop in Heerde betreft: over 4 jaar weer?? ;-)
Hier het lied 'tot ik je weerzie' zoals Bram dat op Youtube heeft vrijgegeven:
Dit artikel werd gepubliceerd op: 26-06-2012 07:32