Een nieuw hoofdstuk
Morgen onderga ik de diep reconstructie. Hoewel ik mij niet helemaal kan losschudden van het Calvinistische gevoel dat hier om een stuk ijdelheid gaat, voelt het tegelijk als een soort afsluiting en nieuw begin. Alsof je mag hopen dat het hoofdstuk ‘kanker’ nu is afgesloten en je met de rest van je leven mag verder gaan….
Afgelopen donderdag was mijn laatste werkdag. Ik had immers een weekendje London met Manon in de planning. Maar om verschillende redenen hebben we dat toch maar even doorgeschoven tot einde van het jaar. Niet in de laatste plaats vanwege mijn ziekenhuisopname vanmiddag. Nu kon ik in alle rust mijn operatie voorbereiden, het huis op orde brengen, de tuin nog even snoeien, de kratten in de woonkamer uitpakken en die spulletjes een plek geven en strijken….. En dan nog met Vincent mee dammen in Hoogeveen, zelf een try out voorstelling met Nos Tantum….
Ja, nu ik het teruglees zie ik zelf ook in dat het wel erg veel was om in een paar dagen te stoppen.
Zeker in combinatie met toch nog steeds wat minder conditie, kan ik iedereen gerust stellen dat veel van die klusjes er nog steeds liggen.
Ik heb me beperkt tot de dingen die écht niet kunnen worden uitgesteld: aandacht voor mijn kinderen, overleg over belangrijke zaken met Cor, het verzamelen van de spullen voor mijn ziekenhuisopname en het op orde brengen van de woonkamer, mocht er iemand aanwaaien de komende weken. Tsja en voor je het weet is het dan al dinsdag en zijn de dagen toch weer hectisch verlopen. Het is dan denk ik ook goed voor mij dat ik vandaag al word opgenomen en morgenvroeg direct om 08:00 uur op de OK lig. Zo neem ik vanavond tenminste nog wat rust, kan ik even in mijn eigen cocon kruipen en ‘de wereld’ van me af schudden, in de veronderstelling dat mijn gezinsleden zelf hun verantwoordelijkheid nemen voor de uit te voeren taken van een ieder.
‘De wereld’ trekt namelijk al weer flink aan me! Op het moment dat je weer in het arbeidsproces zit en ook je hobbies weer op pakt, ben je weer volop inzetbaar (denkt men). Maar ik zit nog steeds vast aan die belofte aan mijn gezin én mijzelf om deze vijf jaar geen extra taken op me te nemen. Dus daar waak ik dan ook voor! De taken die ik had vóór mijn ziek-zijn staan stuk voor stuk al weer in mijn agenda. Dat kan ik allemaal redelijk overzien en handelen, aangezien ik nu ook geen reistijd voor Vincent meer heb.
Ik had mezelf voorgenomen om meer tijd thuis door te brengen met de zorg voor het huis en ons gezin. Nou, de kinderen geven mij daar wel genoeg kans toe! Vincent ondervindt toch wel wat problemen met het plannen van de dingen, komt zichzelf tegen nu hij voor school toch wel regelmatig boeken moeten lezen die niet direct informatief zijn, maar ziet gelukkig het dammen en muziek maken nu meer als ontspanning. Toen hij nog geen huiswerk van school had, waren dammen en muziek oefenen de verplichtingen die hij had. Nu, met de bergen huiswerk, studieroosters en toetsen, is hij blij als hij even wat kan onderbreken met een partijtje online dammen of een kwartiertje orgel spelen.
Afgelopen weekend hadden wij onze handen even flink vol aan
Manon. Ik zal niet in detail treden, maar kan wel melden dat het voelde / voelt
als een omslagpunt, waarvan ik nog niet kan overzien waartoe het gaat leiden.
Wél weet ik dat het meisje flink met zichzelf in de knoop zit en dat we de
hulpvraag hebben moeten opschalen. We hopen intens en blijven erop vertrouwen
dat we met de juiste benadering, door binnen gestelde grenzen ruimte te geven
voor persoonlijke ontwikkeling, haar veilig kunnen begeleiden naar de andere
kant van de pubertijd. Daarbij zullen we ons moeten concentreren op haar
persoonlijkheid en binnenkant, meer dan op haar uiterlijke kenmerken…. Misschien dat dan de relatieve rust en harmonie hier in huis ook weer keert.
Wat de toekomst brengen moge
Ons geleidt des Heren hand
moedig slaan wij dus de ogen
naar dat onbekende land
Geen strohalm, maar een vaste baken op een ruwe zee…..
De eerstvolgende update van deze blog zal kort en bondig zijn en door Cor worden gepost. Om iedereen even te informeren over mijn welzijn, zodra Cor gebeld wordt door het ziekenhuis. In principe zal dat zijn wanneer ik op de verkoever uit de narcose kom. Dat kan dus ergens tussen 16:00 en 20:00 uur zijn.
Tot slot wil ik iedereen die op de een of andere manier meeleeft, ook met deze (in de ogen van sommigen wellicht overbodige) zeer langdurige en intensieve ingreep! Het is fijn om te weten dat er zovelen zijn die met mijn welzijn begaan zijn en mij graag goed zien herstellen om mijn taak in deze wereld weer met nieuw elan op te pakken. Dus... voor je mailtje, kaartje, SMS’je, Whatsappje, telefoontje, het geleende boek, gedachten en gebed..... dank jullie wel!!
Voor wie wil weten wat de diep precies is, hier de link ;-)
Dit artikel werd gepubliceerd op: 16-10-2012 09:32