Mijn diep reconstructie

Verslag van de spannende tijden net vóór mijn verblijf in het ziekenhuis, mijn ziekenhuisopname en het resultaat van mijn diep.

In de weken voorafgaande aan mijn ziekenhuisopname onderging ik niet alleen allerlei onderzoeken ten behoeve van die operatie, mijn eerste jaarlijkse controle met mammografie (én echo!) zat daar ook tussen. De voorbereidingen voor de geplande reconstructie liepen daarmee dwars door een stukje spanning heen van mijn eerste jaarlijkse controle, 1,5 week vóór mijn opname. Misschien ook wel goed, want daardoor kwam er ook minder gevoelsgewicht aan te hangen.

Mammografie gaf geen duidelijk beeld

De dame die de mammografie verzorgde was verbaasd over mijn verhaal. Voor zich had ze de foto van 1,5 jaar geleden. Die foto wees niet uit dat de tumor zo groot was. Ze nam dan ook geen enkel risico en stelde voor om aansluitend aan de mammografie dan toch maar zekerheidshalve een echo te laten uitvoeren. Alleen dan kon zeker gesteld worden dat rechts alles inderdaad ‘rustig’ was. Aldus geschiedde. De vrijdag voor mijn opname had ik ’s ochtends een afspraak staan bij de regieverpleegkundige chirugie, die mij de uitslagen doorgaf en mij tevens lichamelijk onderzocht. Zoals verwacht (en gehoopt!!) bleek alles goed en keerde ik huiswaarts met een ‘tenminste houdbaar tot oktober 2013’ stempel.

Positiviteit werkt aanstekelijk

Net als bij de chemotherapieën, de amputatie én de bestralingen, probeerde ik ook nu bij alles heel positief te blijven. Grapjes maken, behulpzaam zijn: kortom optimisme ten top. Ik ben er namelijk van overtuigd dat optimisme aanstekelijk kan werken, zoals ook pessimisme mensen neerwaarts kan meezuigen. Als verplegend personeel en artsen ergens met een positief gevoel aan beginnen heb ik altijd het gevoel dat ze scherper zijn, nóg beter hun best doen! Zo kwam het dat ik op dinsdagavond bij het aftekenen door de plastisch chirurgen de stemming voor de volgende ochtend alvast gezet had.

Mijn Diep flap reconstructie

Na een redelijke nachtrust werd ik op woensdagochtend al om 5:30 uur wakker. Ik nam zoals gebruikelijk mijn ibandronaat (medicijn voor de oncologische studie) in en wachtte tot de nachtzuster mij de beloofde proteïnedrank kwam brengen (een soort ranja waarin dus proteïnen, eiwitten en glucose (?) zit waardoor je systeem beter blijft functioneren en je mogelijk minder misselijk uit de narcose bijkomt). Ik nam het braaf in, slikte mijn andere medicijnen en wachtte vervolgens tot ik bijna naar de OK gebracht zou worden. Om half 8 werd ik in operatiehemd met bed en al door de gangen gereden, naar de recovery. Het duurde niet lang of er meldde zich iemand die mijn infuus zou gaan aanleggen. Ik verplaatste naar een smalle tafel, kreeg een warme deken over, reed een gang door, een kamertje in en voor ik het wist was ik omringd door allemaal mannen die zich de komende uren over mij zouden ontfermen. Ook nu nog werden over en weer grapjes gemaakt, was de sfeer ontspannen en positief. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Er werd naar mijn vakantieplannen gevraagd, maar voor ik kon vertellen was ik al weg…..

Moment van ontwaken

Het eerstvolgende wat ik mij herinner is dat iemand mijn naam riep. Niet het gewone “mevrouw Houtjes” maar “bent u Eva Houtjes?” Toen ik positief reageerde bleek dat deze dame mijn naam kende via een organisatie waarvoor ik de persberichten al een paar jaar verzorg. Het voelde vreemd maar achteraf gezien ook wel bijzonder om zo weer bij te mogen komen uit ruim 7,5 uur narcose. Als een soort ‘bewijs’ of bewustwording dat ik nodig ben / een taak te vervullen heb. Toen ik voldoende bij mijn positieven was gekomen gaf de klok 16:00 uur aan. Toch bleek ik voorlopig nog niet naar de afdeling te mogen. De narcosetijd is hierin kennelijk leidend. Bovendien was mijn ademhaling nog niet constant genoeg. Als ik even aan iets anders dacht, of bezig was mijn handen open en dicht te knijpen in een poging om het vocht in mijn vingers wat af te drijven, vergat ik soms te ademen. Dan ging er een of andere alarmbel af en verzocht een van de verpleegkundigen mij om even diep door te ademen. Toen ik dat oorzaak / gevolg eenmaal doorhad, was het een koud kunstje om mijn ademhaling te kunnen stabiliseren. Tsja en daar lag ik dan: als een matras met een te strak gespannen hoeslaken, licht naar binnen gebogen. Ik kon op dat moment aan mijn ribben en mijn ademhaling al wel merken dat ze alle beoogde huid ook inderdaad hadden weggenomen, waardoor een bijzonder strakke hechting van mijn buik (soort buikwandcorrectie) het gevolg was.

Een prachtresultaat

Waar zich het laatste jaar een door de bestralingen rood verkleurd enigszins vierkant kuiltje had bevonden, zat nu een warme, lichte huidflap: mijn nieuwe borst. Ieder uur kwam iemand even kijken, werd de temperatuur van de getransplanteerde huid gevoeld en werd de ‘refill’ bekeken. Daarbij hoorde ik al de eerste bewonderende uitingen over het resultaat van de hand van dr. Sreetharan onder auspicien van dr. Tellier. “Zeer fraai gevormd” en “een prachtig resultaat” heb ik sinds dat moment meerdere keren voorbij horen komen door verplegend personeel en arts-assistenten. Dus…. heren artsen: hartelijk dank voor alle inspanningen met dit fraaie resultaat!

In de volgende update aandacht voor de emotionele kant, de onderschatting, het herstel en andere bijkomstigheden van deze toch wel een zeer forse ingreep.

Het moment van ontwaken, dat ‘besef’ dat ik nog een taak hier te vervullen had waarvoor ik uit narcose mocht ontwaken, werd vrijwel meteen gevolgd door een zeer heldere gedachte: Dag aan dag draagt Hij ons! Dat voedt een dankbaarheid die veel verder gaat dan een fraai gevormde buitenkant. Het is een belofte voor een rijk leven, hoe lang of kort die ook mag duren.

Dit artikel werd gepubliceerd op: 24-10-2012 15:07