Verrassend Nieuw Zeeland
Toen wij onze laatste dag in Australië bij de pinguïns waren, vertelde een dame aan de kassa daar Nieuw Zeeland het mooiste land te vinden dat ze ooit had gezien…. Nu wisten we niet in welke landen ze allemaal geweest was, dus we namen het met een korreltje zout! Maar intussen moet ik wel toegeven dat het landschap zo vol verrassingen zit, dat we af en toe even geen woorden kunnen vinden om te beschrijven wat we precies allemaal zien…
De eerste dag in Matamata, alias Hobbiton, was heel bijzonder. Wie fan is van de filmreeks (zoonlief kent de films van haver tot gort en vorig jaar heb ik alle DVD’s in de extended version aangeschaft) komt met zo’n excursie heel dicht bij een soort droomland. Wat heb ik genoten van de grijns op zijn gezicht, van zijn genieten!! Wat een heerlijk gevoel om je kind zó gelukkig te zien. We waren al ruim op tijd bij de opstapplaats (we hadden kaartjes gereserveerd voor 12:30) en konden de nodige voorpret beleven in de souvenirwinkel, waar we ook onze tickets moesten ophalen. We dronken een kopje koffie op een terrasje en namen vervolgens plaats in het zonnetje in afwachting van de bus. Deze kwam ook ruim op tijd, maar moest wachten tot de officiële vertrektijd, voor late enthousiastelingen.
Eenmaal in de bus, op weg naar Hobbiton, nam de chauffeur het woord en werden er enkele filmpjes afgespeeld, waarin de regisseur van de filmserie én de eigenaar van het land waarop Hobbiton gebouwd werd ons hartelijk welkom heetten op deze bijzondere locatie. Filmscouts hadden voor de verschillende scenes maar liefst 12 locaties op het oog die voldeden aan de beschrijving in de boeken, toen ze hier alles in één vonden. En wat er niet was, zo bleek al snel, dat werd gehaald of gemaakt. Bij de opstapplaats ‘The Shire’ voegden zich nog 13 mensen bij de groep. Het was een reuze internationaal gezelschap uit Duitsland, U.K., Hongarije, Uruguay, Australië en dus Nederland. Allemaal fans van de films, al was zoonlief de enige die ook de extended version had gezien.
Lopend door het dorp waar de hobbits hun huis hebben, met bovenop de heuvel, op Bag-Ends het huis van Bilbo Baggins, vertelde de enthousiaste gids allemaal achtergrondzaken. Hoe de filmset werd aangepast aan de grootte van de hobbits, de verhaallijn in het boek, hoe het verschil in grootte volgens het boek werd benaderd met acteurs die in werkelijkheid bijna even groot waren… Zoonlief bleef dichtbij en nam alles in zich op, terwijl ik achteraan liep om zoveel mogelijk foto’s te kunnen maken van de huisjes en het landschap zonder mensen erbij op. Met één uitzondering, namelijk het huisje waar iedereen even in mocht opdat de gids een foto kon maken!
De 2,5 uur gingen veel te snel voorbij waardoor we al rond 15:30 terug in het stadje waren. We haalden een pizza en begaven ons terug naar de camping waar we ook die eerste nacht hadden gestaan. Vandaar vertrokken we de volgende dag naar ‘Mount Doom’. De vulkaan die in de boekenserie “Lord of the rings” een belangrijke rol speelt, omdat de gouden ring in die vulkaan gegooid moet worden om de wereld te redden. Wij hadden niet, zoals sommige fans doen, een ‘gouden ring’ in de souvenirshop gekocht om in de vulkaan te gooien. Na een mooie route bleek echter de locatie veel minder een bezienswaardigheid dan verwacht. Er was een parkeerplaats, een informatiebord over wandelroutes en trekkershutjes en toiletten, maar dat was het dan ook! Maar goed, we waren er geweest en hadden onze foto’s gemaakt.
De reis was behoorlijk lang en vermoeiend geweest, met weinig koffiedrink locaties onderweg die overdag open waren, dus ik snakte naar eten en rust. We gingen terug naar de hoofdweg en bezochten het dichtstbij gelegen dorpje, op zoek naar koffie en iets eetbaars. Na twee keer botvangen kregen we een zeer bruikbare tip. Daar bleken we naast koffie en een muffin, ook wifi te kunnen krijgen én konden we minigolfen. Ook kregen we informatie over een zeer dichtbij gelegen camping én het plaatselijke restaurant / café / gaming center. Nadat we daar even geïnventariseerd hadden of er iets eetbaars van onze gading tussen zat en de tank met diesel hadden gevuld, reden we naar de Kiwi motel & camping die ons was aanbevolen.
Het bleek een prima plaats, voor NZD 40 per nacht en NZD 5 voor 10 Gb data op wifi.
Vandaag ging de tocht naar de hoogste berg op het Noordelijke eiland. Ruim 220 kilometer om te rijden, dus de verwachting was dat we er rond 13:00 uur zouden moeten kunnen zijn als we om 10:00 uur vertrokken. We zouden de ‘Highway of the forgotten world’ volgen naar Stratford. De naam beloofde veel, maar maakte het in alle opzichten meer dan waar! De weg leidde ons over de nodige saddles (bergpassen) met haarspeldbochten en grote hoogteverschillen over de meest bijzondere wegen en langs adembenemende kleurschakeringen en lichtspel. Hoewel ik mijn aandacht bij de weg moest houden (ik kon soms maar 30 km per uur rijden) was ik vaak sprakeloos van wat ik zag. Iedere bocht leek weer een nieuwe oh en ah op te leveren. We probeerden het met camera vast te leggen als er een uitkijkpost langs de weg was waar we even konden stoppen, maar kwamen al snel tot de conclusie dat geen enkele foto recht zou doen aan wat onze ogen zagen. Het is hier herfst, dus daar waar het landschap af en toe een loofboom heeft, worden de 50 tinten groen ineens onderbroken door een rood of geel bladerdak. Dennenbomen op bergwanden worden hier en daar overschaduwd door een boomachtige die qua stam en bladeren heel veel lijkt op een varen, maar soms wel 4 meter hoog overal bovenuit torend. En dan ineens is er een weids uitzicht waarbij witte, ogenschijnlijk uitgedroogde bomen, scherp afsteken tegen intens donkergroene dennen, hier en daar afgewisseld met enorme yuka’s. En dan de bergen… niet zoals Oostenrijk of Zwitserland, zelfs niet zoals Engeland of Duitsland… Er zijn zoveel lagen, inhammen, uitstulpingen dat er geen glad grasoppervlak is, maar meer gerimpeld, waarbij het zonlicht dat sommige delen verlicht maar andere delen in de schaduw houdt, een bijzonder schouwspel veroorzaakt. En het mooie van reizen in de ochtend in de herfst, is dat het zonlicht versluierd door de wolken heel frêle lijkt. Op een gegeven moment kwamen we een bocht uit en zagen we voor ons een lager gelegen bergdeel gedeeltelijk in de wolken gehuld, terwijl wij zelf heel hoog zaten, met het gesluierde zonlicht. Verderop in het dal scheen de zon volop, terwijl in een ander deel de schaduw de overhand had…. Je leest het al; ik kan het amper beschrijven en een foto zou het ook niet kunnen laten zien…. Zo onvoorstelbaar bijzonder. Ieder plaatje zou zo een legpuzzel kunnen zijn! Zo mooi qua landschap en kleuren!
Tsja en toen we dachten dat het niet meer mooier kon worden, kwam misschien nog wel de grootste verrassing: een stuk bergkam van zo’n 12 km lang dat (nog) niet voorzien was van asfalt… met een gangetje van 30 km. per uur, af en toe voorzichtig langs tegenliggers manoeuvrerend, waanden we ons ergens in Zuid Amerika, Bolivia of Colombia. Palmachtige varens, Yuka’s, een rivier naast ons, diverse bergstroompjes die met hevige regenval probleemloos een stuk wegdek zou kunnen wegvagen….
Na vandaag konden we maar één conclusie trekken: Nieuw Zeeland is het schilderspalet van de schepper, waarop allerlei landschappen, flora, kleurschakeringen, bergmassa’s, heuvelruggen zijn uitgeprobeerd om de juiste combinaties te vinden voor de verschillende werelddelen. Doordat je na iedere bocht weer verrast wordt door wat je ziet, maakt Nieuw Zeeland voor mij wel één van de meest betoverende plekken waar ik tot nu toe ben geweest. Ondanks de pracht van de Keniaanse safari en onderwaterwereld, ondanks de vredige en adembenemende Cenotes in Mexico en ondanks de ongelooflijk mooie, witte zandstranden in de baaien van Australië….
Morgen gaat het richting Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland, waar we zaterdag de ferry hopen te nemen naar het Zuidelijke eiland.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd geplaatst op: 10-05-2018