Twee uur later; andere wereld
Het lijkt zo dichtbij en sommige mensen halen de landen vaak door elkaar: Australië en Nieuw Zeeland. Ze behoren tot hetzelfde continent, maar het zijn echt twee verschillende landen. Ze hebben hun eigen wetten en regels, ze hebben een andere oorspronkelijke bewonersgroep met hun eigen taal én ze hebben een andere flora en fauna.
Op weg naar Melbourne hadden we nog ruim tijd over voor een extra stop. Het vliegtuig zou pas om 23:15 vertrekken en de huurauto afgifte was op de luchthaven zelf. Online inchecken ging niet omdat we met Quantas zouden vliegen (Emirates had dit uitbesteed / ingekocht), dus 3 uur vooraf aanwezig. Maar omdat het hier altijd al zo vroeg donker is, hadden we ongeveer 18:00 uur ingepland. Dan maar iets langer wachten. Dus ’s ochtends rustig aan wakker worden, koffers inpakken, huisje schoon achterlaten… sleutel inleveren. Bij die laatste activiteit hoorden we dat de huurders van het andere huisje niet zo tevreden waren vanwege die stroomstoring. De verhuurster was dus blij te horen dat wij het zo naar de zin gehad hadden; sterker nog, die avond dat ze ons kwam vertellen dat de stroom er weer op zou komen en ons met scrabble bij het vuur had zien zitten, had ze bijna zin gehad om erbij te komen. Zo gezellig had het eruit gezien! Toen we hoorden dat ze haar perceel te koop had staan, omdat ze er alleen voor stond vond ik het jammer dat ik haar niet had uitgenodigd voor een biertje op dat moment… maar ja… gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.
We hadden de tip gekregen dat bij Raymond koala’s te zien zouden zijn. Maar google maps vertelde ons dat we daarvoor een heel stuk terug zouden moeten. Dus even verder gegoogled… Philips eiland bracht uitkomst, ook omdat daar kleine pinguïns zitten…. Ja, vreemd genoeg! Ik dacht ook altijd dat deze alleen maar op de noord- en zuidpool voorkwamen, maar ze zitten zowel in Australië als Nieuw Zeeland ook aan de kust. Bij de ‘Pinguïn Parade” aangekomen hoorden we dat er nu niet veel te zien was, aangezien de pinguïns overdag in zee zijn om te eten en pas tegen de avond terugkeren aan land. Die terugkeer trekt veel publiek en dan moet je ook voor de toegang betalen. Wij konden nu gratis doorlopen, over het terrein met alle pinguïn ‘hokjes’ en holen, naar een prachtig strand met gigantische golven. Het was daar dat ik mooie foto’s kon maken van een surfer. Op dat strand zagen we bovendien de pacific meeuw, een arendachtig uitziende vogel, die zijn herkomst verraad door de meeuwenpoten. Ook troffen we daar op het strand bijzondere grote schelpen, stukken rif en spons aan.
Door naar de plaats waar koala’s zijn. Hoewel diverse borden langs de weg ons waarschuwden voor overstekende koala’s, hadden we ze nog niet echt gezien. Dit informatiecentrum, waar ze koala’s ook bestuderen, bracht derhalve uitkomst. Lang leve google!
Na deze prachtige dieren van heel dichtbij te hebben gezien, ging het dan toch echt richting Melbourne, daarbij tolwegen vermijdend. Hoe dichter we bij de ‘City’ kwamen, in de suburbs, hoe breder de snelweg werd en hoe drukker het verkeer. Tot 6 banen aan toe! Inmiddels danig vermoeid van het rijden, tegen zonsondergang, was ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Ik wilde zo snel mogelijk de auto inleveren en beginnen aan het tweede deel van onze reis.
Het inleveren van de auto was niet veel meer dan een formaliteit. We mochten zelfs ons afval (keurig in een doosje verzameld) laten staan. Het was druk na de vakantieperiode in Australië, dus zij wilden het ook zo snel mogelijk afhandelen. Even zoeken naar de lift, maar al snel stonden we in de vertrekhal van de luchthaven van Melbourne. Helaas moesten we toen nog 2 uur wachten voor we konden inchecken… Op dat moment bleek dat we geen visum hadden voor Nieuw Zeeland, alleen voor Australië…. Schrik!.... De dame deed navraag en gelukkig mochten we op basis van het Australiëvisum toch door, waarna we 3 uur lang mochten wachten bij de Gate. Toen we uiteindelijk om 22:30 mochten boarden waren we dan ook blij dat we zouden kunnen proberen te slapen… Veel kwam daar echter niet van… dus toen we rond 4:45 landden hadden we slechts een paar hazenslaapjes gedaan. Ja en toen ging opnieuw het circus in gang van de scherpe controle op allerlei zaken vanwege het beschermen van de ecologische balans op een eiland. Dus allerlei vragen waar we geweest waren, wat we gedaan hadden, welke schelpen we bij ons hadden, welke voedingsmiddelen, welke schoenen ik in Mexico gedragen had in het water daar…. Drie controles en een klein uur verder kwamen we dan eindelijk in de aankomsthal. Bellen met het camperverhuurbedrijf gaf geen gehoor. Papieren nakijken…. 08:00 uur pas…. Zucht… nog 3 uur wachten…. We zochten een afgelegen hoekje op de luchthaven, waar zoonlief zelfs even languit kon liggen. Ik hield derhalve de wacht over de bagage.
Rond 09:00 uur na 4 telefoontjes en ogenschijnlijk eindeloos geduld werden we opgehaald door een busje dat ons naar het naastgelegen camperverhuurbedrijf bracht. Daar werd ons alles uitgelegd. Ze zouden NZD 5000 van mijn creditcard halen als borg…. Opnieuw schrik!.... dat is mijn hele krediet… ik zou dan niets meer kunnen kopen of betalen! Als alternatief boden ze het afkopen van het eigen risico, voor 571 NZD… Dat voelde als een pure oplichting! Ik stond met mijn rug tegen de muur. Wat te doen? Het voelde zo verkeerd! 300 euro betalen voor niets eigenlijk, want ik had in NL mijn eigen risico al extra verzekerd, of geen geld over hebben op mijn visa kaart om de komende 10 dagen van te leven…. Na behoorlijk wat mopperen van mijn kant omdat het zo idioot oneerlijk leek, het goed nalezen van de papieren (waarin helaas bevestigd stond dat camperverhuurbedrijven dit zouden kunnen doen), belde ik met de Rabobank via het telefoon nummer in mijn app. Hoewel het dus zondagavond was in Nederland werd ik netjes en snel te woord gestaan door een vriendelijke dame die mij, na de nodige controlevragen, kon helpen door mijn creditcard limiet tijdelijk met 1000 euro te verhogen! Terug dus naar de dame met een ogenschijnlijk goede oplossing. Echter, voor het was doorgevoerd en na het pinnen van de afgesproken bedragen voor extra’s én vanwege de betalingen op creditcard gedaan in Australië, was de limiet toch te weinig om die 5000 te kunnen pinnen….
Een andere dame kwam erbij en legde uit dat die NZD 571 inclusief de extra’s was en dat het afkopen van die borg dus eigenlijk ‘maar’ NZD 346 was. Nu is dat nog steeds veel geld voor ‘niets’, maar het was de enige oplossing om de vakantie voort te zetten volgens plan. Oh ja, en ik moest ook nog even NZD 250 pinnen als reserveringsborg…. Pffff…. Het voelde allemaal zo verkeerd! Maar ik had geen keuze en na een nacht zonder slaap was ik heel eerlijk gezegd ook niet op mijn best! Dus ik betaalde, ondertekende, kreeg de sleutel, een heel summiere uitleg over de werking van de camper en was blij dat ik uiteindelijk mocht wegrijden.
Eerst richting een stille straat en parkeerplaats om de camper een beetje te leren kennen, de omvang, draaicirkel, het schakelen, etc. Al snel bleek hier de richtingaanwijzer en ruitenwissers weer net andersom te zijn dan van de huurauto. Het zal dus wel weer even een paar keer fout gaan! De eerste kilometers in het drukke verkeer van Auckland vond ik het doodeng, wetende dat bij schade onmiddellijk NZD 5000 van mijn creditcard af gaat….. maar ik had nu met de Rabobank wel een alternatief geregeld met mijn wereldkaart betaalpas…. Dus ik zou hoe dan ook betalingen kunnen blijven doen. Eenmaal van de snelweg af, richting Matamata (hobbiton uit Lord of the Rings), toen het overige verkeer ook wat rustiger werd, werd ik ook wat rustiger en kreeg ik meer zelfvertrouwen met het rijden in deze camper van 2 meter breed en 7 meter lang. (Voor de kenners: het is een Fiat Ducato 2,3 liter diesel van Adria).
Omdat we vooraf de route al helemaal hadden uitgestippeld, wisten we dat in de buurt van onze bestemming een grote waterval zou moeten zijn. Hoewel we erg vermoeid waren en al een paar keer extra waren gestopt voor boodschappen en koffie, besloten we toch naar de waterval te rijden en onze opties daar te bekijken. Dát was een schot in de roos, want de wandeling en klim ernaar toe waren zo adembenemend (letterlijk) en mooi, dat we helemaal wakker werden van alle indrukken. Toen ik het bijna niet meer kon volhouden kwamen we jonge mensen tegen. Een van hen zei dat we er bijna waren, nog maar 45 treden ongeveer…. Dat gaf moed, dus begon ik, al tellend aan wat ik dacht het laatste stuk…. Pas na 240 treden (nb dat is meer dan de hoogste toren in Brugge!!) begon ik écht de moed op te geven de top te halen…. Zoonlief ging vooruit om te kijken hoever het nog was… Ondertussen hervond ik moed om door te zetten; ik was immers al zover gekomen en wilde mezelf niet laten kennen…. Nog zo’n 50 treden verder bleek het uiteindelijk alle moeite waard. Wat een prachtig zicht op de waterval!! Er was de optie voor nog eenzelfde klim helemaal naar de top, maar die hebben we maar gelaten voor wat het was. Wij daalden weer af, met een prachtige ervaring rijker. Want tjonge, wat hebben we schitterende plaatjes gezien, qua lichtinval, op het groen van de bomen, de gladde stenen in de kreek en het snel stromende en opspattende water!
Heel dichtbij de waterval vonden we een camping. We staan hier voor maar NZD 20 per persoon, met stroom, op een camping met een verwarmd zwembad… bijna jammer om weer verder te moeten! We installeerden ons met camper en al, vonden heel veel dingen zelf uit hoe het werkt, omdat de uitleg te summier was gebleken (hebben nog niet uitgevonden hoe we de uitschuifstokken van de luifel kunnen borgen) en aten een beetje yoghurt als avondeten. Buiten zitten bleek al snel te koud, dus togen we naar binnen. Daar begon het tekort aan nachtrust zijn tol te eisen. En zo lagen we al om 18:30 uur in bed….
Met hernieuwde energie beginnen we vandaag aan onze onderzoekingstocht naar filmlocaties van ‘Lord of the Rings’. We hebben al afgesproken om na terugkeer in Nederland nogmaals een filmmarathon te houden, waarbij we dan gaan uitzoeken welke plekken we zelf bezocht hebben….
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd geplaatst op: 07-05-2018