Stroomstoring, emoes en een wombat
Vandaag alweer de laatste volle dag in Australië. Morgen rijden we naar Melbourne waar we het vliegtuig pakken naar Auckland in Nieuw Zeeland. Wat is de tijd hier snel gegaan, maar wat hebben we een ongelooflijk prachtige dingen gezien! De rit via de organisatie GoWay is werkelijk uniek in opbouw qua locaties.
Van Tilba Tilba ging de reis door naar Gipsy Point. De eigenaar, van oorsprong een Zwitser, gaf ons enkele instructies over het huisje. Hij had ons voor de gelegenheid maar in een twee-slaapkamer appartement geboekt. Aan alles merken we dat het hoofdseizoen over is…. Het is rustig, nieuw personeel wordt ingewerkt en iedereen is heel relaxed. We zijn wel verrast over het feit dat we hier ons ontbijt in de koelkast vinden en dat we dus zelf e.e.a. moeten organiseren. Maar eigenlijk is dat ook prima! Tegenover de receptie is een grasveld waar een enorme hoeveelheid grijze kangoeroes loopt te grazen. Eentje is zelfs zo brutaal om tussen de huisjes rond te hoppen. Voor de huisjes bevindt zich een voederplaats voor de meest kleurrijke vogels.
Ook hier is geen echt restaurant in de buurt, alleen een café bij de buren, een soort camping. Volgens hun reclamebord kunnen we er pizza eten, dus alleszins acceptabel. De wandeling ernaar toe is zelfs korter dan we eigenlijk dachten. Helaas wordt ook hier het eten pas vanaf 18:00 uur geserveerd. Terwijl we wachten zien we een vogel zitten die er erg plomp uitziet en ons bewegingsloos aanstaart alsof het een opgezette vogel is. De dame van het café vertelt ons echter dat dit nu de beruchte Kookaburry vogel is. We vragen naar de mogelijkheden van een boot, aangezien we uitkijken op een prachtig meer en hoe we bij het eiland van de kleine pinguins kunnen komen. Die informatie is kennelijk nieuw voor haar… Via internet leren we echter al snel dat een excursie naar dat eiland ons zeker 300 euro gaat kosten. Reden om hiervan af te zien.
We vervolgen onze weg deels via de Princes Highway en deels via de coastal drive naar Limosa Rise in Yanake bij Wilsons Promontory, waar we twee overnachtingen hebben. Reden dus om onderweg nog even fraaie parken mee te pakken, waaronder de Lakes National Park, bekend om de eucalyptusbomen, eindeloos strand en een lagune. Dankzij de weer apps wisten we dat het in de loop van de dag heftig zou gaan regenen, dus na een korte wandeling op het strand, met de donkere luchten in aantocht, vervolgden we onze weg zonder de lagune gezien te hebben. De weg leidde ons naar een ongelooflijk fraaie plek, met meer dan 180 graden uitzicht op de zee. Toen we ons meldden kwam een dame enigszins verontschuldigend naar ons toe dat ze getracht had ons te bereiken via de organisatie, maar dat deze ons mobiele nummer niet had…. Oei, even schrikken… kunnen we hier niet blijven? Op deze plek die eigenlijk bijna te mooi is om waar te zijn? Ze legt ons uit dat de stroom is uitgevallen en dat ze heeft getracht een andere slaapplaats voor ons te regelen. De enige is echter een motel in Foster 19 km verderop, waar we juist onze boodschappen gedaan hebben, wetend dat er hier geen restaurant is en we dus voor onze eigen maaltijden moeten zorgen…. Gelukkig echter zegt ze ook dat we welkom zijn om te blijven, maar dat het dan wel even behelpen zal zijn. We kunnen koken op gas, ze heeft lampen op batterijen en we kunnen ons warmen aan een houtkachel. Dat laatste zal nodig zijn want het waait flink en er is zelfs nog hardere wind voorspeld…. Maar er is stromend koud- en warm water, dankzij de generator en er wordt hard gewerkt om de stroom weer op gang te krijgen…. We hoeven niet lang na te denken… en korte blik van verstandhouding laat ons antwoorden dat we hier gekomen zijn voor het avontuur en dat we dus graag blijven en ons prima kunnen redden met datgene wat er wél is. Bovendien hebben we nog voldoende Gb data op onze Australische simkaart om contact te kunnen onderhouden.
Terwijl ik ga koken, steekt zoonlief het haardvuur aan. Na het eten valt al snel de avond, omdat hier om 17:15 de zon al ondergaat en we maken het ons gemakkelijk met enkele kussens voor de houtkachel. Er is scrabble en we hebben kaarten bij ons…. Rond 18:15 meld onze gastvrouw dat de stroom er om 19:00 uur weer op zal zijn, maar dat we uiteraard ook in het donker mogen blijven zitten. We krijgen de indruk dat ze het tafereeltje van moeder en zoon voor de kachel met een spelletje wel kon waarderen.
Vandaag wilden we het National Park Wilsons Promontory nader bekijken. Gezien het verwachte druilerige weer besluiten we niet naar de Marine Park te gaan, waar we kunnen snorkelen, maar kiezen we enkele wandelingen uit, waaronder de beklimming van de Oberon. Onderweg zien we emoes bij een parkeerplaats staan. Daar blijkt een wandelpad te zijn voor ‘wild life’. Het is maar 2,3 km dus leuk om even mee te pakken. En dat was een schot in de roos, want naast de emoes zagen we daar ook een wombat van heel dichtbij. Wat een schattig beest is dat!! Na een kopje koffie en bananacake beginnen we aan de beklimming. Het was een heuse uitdaging en ik moest menigmaal even stoppen om op adem te komen, want het betrof ca. 3,4 km bergop, op een helling van ca. 15 graden, eindigend in een steile trap in de rotsen. Het voelde als een heuse overwinning toen we daar waren en als beloning wachtte ons een werkelijk schitterend uitzicht!! Wat een prachtige afsluiting van ons Australië avontuur!
Morgen dus het laatste stuk richting Melbourne, de auto inleveren en het vliegtuig in. Vanaf maandag met een camper op pad in Nieuw Zeeland…
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd geplaatst op: 05-05-2018