Bijzonder om hier te zijn
Na een lange vliegtuigreis die dan uiteindelijk toch nog meevalt, zijn we aangekomen in Sydney. Hier op het balkon van het appartement van mijn nichtje laat ik de eerste indrukken op me inwerken. De vogels die zo anders klinken, de andere geur, andere begroeiing en een weids uitzicht. Maar wat me misschien wel het meest verbaast is dat het weerzien, het feit dat ik hier ben en kan zien waar zij haar leven heeft opgebouwd, me onverwacht veel doet. Het emotioneert me!
Dubai was zoals we hadden verwacht, heel veel glitter en glamour. Grote gebouwen, indrukwekkend veel en groot, een compleet aangelegd havengebied met maar liefst 7 kilometer wandelpromenade aan beide zijden en niets lijkt te gek. Omdat ik vind dat je een stad nu eenmaal het best kunt leren kennen als je te voet bent, besluiten we naar het strand te wandelen. De gevraagde aanwijzingen werden door ons kennelijk niet helemaal goed begrepen, want op het heetst van de dag leken we in een rondje te lopen. Verkoeling zoekend namen we even wat te eten in een koffiehuis met wifi, waardoor we met Google maps beter zicht kregen op de route. Maar in plaats van dezelfde weg terug te lopen, besloot ik mijn instinct te volgen, hetgeen ons bij een schitterend aangelegde binnenplaats bracht, tussen al die hoge hotel- en kantorencomplexen. Het bleek een mooie, maar qua temperatuur ook veel aangenamere route die ons bovendien sneller bij het metrostation bracht, die een wandelbrug naar het havengebied herbergde.
Al wandelend op de nog steeds warme dag, zagen we rondvaartboten. Dat leek ons wel wat, omdat we op het water verkoeling dachten te vinden. Onze ‘rondvaart’ betrof echter een avontuurlijke tocht met een speedboot langs Palm Jumeira. De gids vertelde ons dat Burj Al Arab geen 5, maar zelfs 7 sterren heeft, als enige ter wereld, dat een kamer begint bij 2000 USD per nacht en oploopt naar 40.000 USD en dat iedere kamer sowieso twee verdiepingen heeft. Een ander bekend hotel is Atlantis. Voor mijn werk mocht ik daar al eens over schrijven. Dit hotel herbergt 1.500 kamers, waaronder de koninklijke suite die 35.000 USD per nacht kost en minimaal voor vier nachten gehuurd moet worden…. Ik denk aan al dat geld en hoeveel problemen deze bedragen zouden kunnen oplossen ten aanzien van hongersnood en vluchtelingen… het lijkt pure verspilling. En dan vertelt de man in kwestie ons dat er op dit moment zelfs een tweede Atlantishotel gebouwd wordt, iets verderop, dat nóg groter moet worden…. Het verbaast me. Is er zo’n grote markt voor dit soort luxe, voor deze prijsklasse??
De enorme snelheid van de speedboot tegen de golven van de zee, maakt dat we ons goed moeten vasthouden. Het herinnert me aan het avontuur in Mexico waarbij geen vezel droog bleef. Maar deze tocht is ‘droger’ al konden we de kleine plagerijtjes van de opspattende golven wel waarderen in deze hitte.
Eenmaal weer aan wal merk ik dat de gelopen afstand met blote voeten in mijn sandalen hun tol eisen. We moeten nog terug naar het hotel, maar te voelen aan mijn voetzolen heb ik wederom flinke blaren gelopen, net als afgelopen zondag met het Pieterpad. Dan toch de bijwerkingen van de medicijnen? Helaas heb ik de verkoelende zalf niet meegenomen. Terug naar het hotel nog even langs de supermarkt voor wat yoghurtjes. Op die manier sparen we tijd uit voor ontbijt, aangezien we best vroeg naar de luchthaven moeten vertrekken.
Bij aankomst op de luchthaven blijkt dat het hotel ons in een ‘taxi’ heeft laten stappen die geen echte taxi is, maar ‘voor het hotel op vast tarief rijdt’. Dat tarief ligt helaas 1/3 hoger dan onze vorige taxi en ook accepteert deze man geen visa kaart. Ik baal ontzettend dat ik er toch nog ingestonken ben. Waar ik op de luchthaven zo alert was, verwachtte ik dit bij het hotel juist niet! Ik betaal met USD en EUR (voor mijn gevoel dus veel teveel) en strompel op mijn blaren de luchthaven in. Doordat we vooraf online hadden ingecheckt verliep daar alles voorspoedig. Visum was goed voor mekaar, koffers waren iets anders ingepakt waardoor we geen vragen meer kregen over de handbagage en het boarden was zelfs al gestart. Wel kregen we bij de gate een extra controle van de handbagage, maar dat zat ook allemaal goed.
Eenmaal in Sydney kregen we wel een ‘aparte behandeling’ vanwege het feit dat ik de afgelopen maanden in natuurlijk water had gezwommen in Mexico. We moesten langs de ‘quarantaine’ rij, waar we door een hond besnuffeld werden. Toen ook dat was goedgekeurd, konden we de uitweg zoeken naar de treinen. We kochten een Opal kaart (OV kaart) en namen de trein naar de haven. Daar konden we vrijwel meteen op de boot naar Manly stappen, alwaar ons nichtje woont. Dankzij Wifi en Whatsapp stond ze ons op te wachten bij aankomst.
Na alle luxe all inclusives met dochterlief, waarbij alles tot in detail is geregeld, is nu toch écht de vakantiekeuze van zoonlief begonnen! Wat een voorrecht dat ik dit met beide kinderen allemaal mag meebeleven!
Vanuit Sydney, voor nu, een hartelijke groet!
Ondertussen zijn we de afgelopen week heel druk geweest met mailen, bellen en uiteindelijk Social Media om de foto’s uit Mexico te bemachtigen. Ook dat is nu grotendeels gelukt. Dus die foto’s hoop ik nu ook snel te kunnen plaatsen.
Dit artikel werd geplaatst op: 27-04-2018