Het derde avontuur
Op dit moment zit ik 39 etages hoog in een hotel in Dubai te schrijven. De oploskoffie staat op het nachtkastje want de tijd op mijn telefoon zegt me dat we het ontbijt gemist hebben. Net als in Mexico is hier de minibar ook gevuld, maar het prijskaartje dat ernaast ligt maakt dat ik het laat voor wat het is. Een miniflesje drank is namelijk bijna even duur als de taxirit gisteravond naar het hotel.
Gisterochtend vertrokken we om 10:45 uur met goed uitgebalanceerde koffers en handbagage, uitgaande van 20 kg per koffer en max 10 kg per handbagage. Voor de gelegenheid had zoonlief mijn koffer, inclusief alle algemene spulletjes omdat hij toch niet zoveel kleding meeneemt en ik had de nieuwe koffer op vier wielen van dochterlief geleend. De TUI regel nog vers in het hoofd zorgend voor maar één stuks handbagage per persoon, hadden we ook daar de spulletjes verdeeld. Op Schiphol aangekomen moesten we inchecken in vertrekhal 3. Daar bleek toch ook nu wel weer het gemak van de nieuwe koffer ten opzichte van het gewicht op twee wielen van de oudere Samsonite. Bij het inchecken werden wij erop gewezen dat het totaal gewicht per persoon dan weliswaar 30 kg bagage mocht zijn, maar dat de handbagage maar 7 kg mocht wegen. Alles tesamen bleven we onder de 60 kg, maar we kregen de tip om voor de volgende controle (bij vertrek in Dubai) het gewicht toch iets anders te verdelen, want ik had één kg. en zoonlief twee kg. teveel aan boord bij ons. Dat is dan toch het nadeel van boeken meenemen ten opzichte van een e-reader. Maar we mochten toch door.
Bij de douane / bagagescan werd ik er ditmaal niet uitgehaald, hoewel ook nu mijn schoenen uit moesten, maar werd zoonlief grondig gefouilleerd. Toch het vooroordeel van zijn lange haren? Eenmaal achter de douane, terwijl we onze spullen wegborgen, stond ik ineens oog in oog met iemand die mij vragend aankeek en zei: ‘Eva’? Ik herkende haar meteen als mijn oud-collega van inkoop, al kwam haar naam op dat moment niet bovendrijven. We praatten even kort over onze status nu, de reden van ons reizen en wensten elkaar een goede vlucht. Zoonlief en ik vervolgden onze weg naar Gate E18 en aten onderweg nog even iets. Terwijl we daar zaten te wachten verscheen opnieuw de oud-collega. Ze bleek in hetzelfde vliegtuig te zitten tot Dubai en zelfs maar twee stoelen achter ons… we praatten nog wat verder terwijl haar naam me ondertussen te binnen geschoten was, ik vertelde haar over Mexico en ik wees haar op deze reisblog.
De reis verliep heel voorspoedig. We bleken een heerlijke plek te hebben, direct achter een pantry, dus met veel beenruimte. Naast een zeer ruim aanbod aan films en de vluchtgegevens, bleek deze Airbus A380-800 ook nog eens camerabeelden te verschaffen vanaf de voorkant van het vliegtuig én de onderkant, verweven met Google earth informatie, waardoor je heel realistisch kon zien waar we vlogen. Toen Mosul op de kaart verscheen was ik me ineens wel pijnlijk bewust van de onrust beneden, oorzaak van veel vluchtelingen met hun persoonlijke ellende. Komende week vertrekt mijn zus met haar dochter naar Lesbos om daar te gaan helpen… een nobel reisdoel… mooi om anderen te mogen helpen als je de mogelijkheid hebt.
Eenmaal op DXB (Dubai Airport) volgden we de borden Arrivals en Baggage (re)claim. Na een gigantisch eind lopen kwamen we in een enorme rij voor de paspoortcontrole. Op dat moment wisten we dat we er goed aan gedaan hadden om een extra overnachting op Dubai te boeken en een dag rust mee te pakken, ook om deze bijzondere plek te kunnen verkennen. De rijkdom van het land vanwege de olie maakt dat de meest bijzondere dingen verrijzen op deze van origine zo droge woestijnachtige plek. We verblijven aan de rand van Palm Jumeira, één van de drie eilanden voor de kust die daar is opgespoten, met hulp van Nederlanders met goede kennis van waterbeheer. Twee eilanden in de vorm van palmbomen en één in de vorm van de wereld. Waanzinnig dat iemand dat niet alleen bedenkt, maar ook laat uitvoeren als oplossing voor het tekort van (luxe) woonruimte aan zee. Waar ik me nog vooraf zorgen maakte om het vinden van een goede, betaalbare taxi en thuis alvast had uitgezocht welke maatschappij ik dan zou moeten hebben, bleek dit onderzoek volledig overbodig. Want dezelfde rij van de paspoortcontrole bleek zo ongeveer bij de uitgang te staan. In zes rijen dik kwamen de taxi’s met rode of roze daken voorgereden en meerdere verkeersregelaars regelden het aan- en afrijden van de taxi’s, maar ook het aanlopen van de reizigers. Geen gedoe met onderhandelen over de prijs of angst om afgezet te worden. Vooraf wist ik dat de reis maximaal 30 USD mocht kosten, hetgeen overeen komt met ongeveer 100 UAE Dirham. Dus toen onze taxi chauffeuse dat zei, op basis van een goed zichtbare taximeter wist ik dat het goed zat. Onderweg naar ons hotel zagen we de Burj-Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld en het maar liefst 5 sterren tellende hotel Burj Al Arab, het meest luxueuze hotel ter wereld, gebouwd op een eigen eiland, waarvan gezegd wordt dat de meest luxe kamer daar 10.000 euro per nacht kost. Internet geeft uitkomst dat een verblijf daar al start vanaf 330 euro per nacht…
Als we rond 01:45 uur aankomen bij ons hotel, in een indrukwekkende wijk met heel veel hoge torens, krijgen we de vraag of we een lage of een hoge kamer willen. Ondanks de hoogtevrees van zoonlief kiezen we voor een hoge, want het is vooral de ervaring die nu telt… Uitzicht is daarbij essentieel! Onze kamer is ruim en schoon, voorzien van airco (het is hier ’s nachts nog 27 °C.) en gratis goede wifi, dus alles wat we ons nu kunnen wensen. We genieten nog even van het overweldigende uitzicht en laten de dag op ons inwerken…. Het avontuur, waar zoonlief zo lang naar heeft uitgekeken, is eindelijk begonnen! Voor mij een heel ander soort vakantie, zonder all inclusive, zonder kant-en-klare pakketten en een host die alles regelt en oplost… Deze vakantie hebben we zelf samengesteld en we zijn dus ook voornamelijk op onszelf aangewezen…. maar ik ben ervan overtuigd dat ook dit een unieke ervaring gaat worden. Dus terwijl het thuisfront nog steeds moeite doet om de gekochte foto’s van de parken in Mexico te bemachtigen (de downloadlink werkt niet en zowel schriftelijke als telefonische communicatie is drama!) is mijn derde avontuur begonnen.
Wordt vervolgd!
Dit artikel werd geplaatst op: 25-04-2018