Mexico.... een nieuw avontuur
Toen we terug kwamen uit Kenia hadden we een voldaan gevoel. We hadden een heerlijke vakantie gehad, waren uiteindelijk toch een beetje verkleurd en hadden een prachtige herinnering. De terugreis duurde alleen gevoelsmatig wat langer omdat je dan niets nieuws meer hebt om naar uit te kijken. Dat was toch ook wel iets om tegenop te zien met betrekking tot Mexico. Die reis zou immers nog langer duren…
Op 3 april zouden we om 11:20 uur vliegen met de airliner van TUI. Daarop afgestemd zouden we uiterlijk 06:45 moeten vertrekken richting Schiphol. Ditmaal versliep niemand zich gelukkig, dus met het Heerder kwartiertje meegerekend, reden we om 07:00 uur de straat uit. Er stonden de nodige files, maar via Almere bleef het oponthoud beperkt gelukkig. Eenmaal op Schiphol aangekomen, bleek meteen al dat we 1,5 uur vertraging hadden. We konden dus enigszins rustig aan doen. Maar omdat we met TUI vlogen ipv met KLM waren enkele dingen wel iets anders. Zo kon ik vooraf niet online inchecken, moesten we naar vertrekhal 3 voor het zelf inchecken en bagage inleveren, voor we weer terug verwezen werden naar vertrekhal 2 om richting Gate G6 te gaan. Gelukkig ook nu op Schiphol de betere bagagescan, waardoor die procedure een stuk sneller gaat dan in veel andere landen. Ook het systeem met zelf je paspoortcontrole doen middels de iris scan ging nu weer soepel.
Eenmaal achter de douane toch maar weer wat te drinken gekocht; voor een broodje bacon/ei, twee latte macchiato en twee flesjes water mocht ik ruim 18 euro neertellen…. Tsja, vrije marktwerking heet dat. Je mag immers zelf geen vloeistoffen door de douane meenemen en wie lang moet wachten moet toch iets drinken. Dochterlief kocht nog een slof sigaretten voor het thuisfront en vervolgens maakten we het ons gemakkelijk bij de gate. Om 12:15 mochten we eindelijk boarden. Ons wachtte een vlucht van 9 3/4 uur naar Taradero op Cuba. Gelukkig hadden we weer plaatsen bij het raam, maar wel weer op de vleugel, waardoor de foto- en filmmogelijkheden beperkt waren. Na het opstijgen en de eerste versnaperingen zette ik een film op en wilde ik in relax stand met de stoel. Dat vonden mijn Vlaamse achterburen echter minder prettig, dus werd ik vriendelijk verzocht om rechtop te blijven zitten. Dat is natuurlijk super vervelend zo’n lange reis, maar ik wilde er ook geen ruzie om maken. Dus toen na ruim vier uur mijn linkerschouder stijf begon te worden ben ik maar even naar het toilet gelopen, waardoor ik in het gangpad mijn spieren wat kon oprekken en soepel maken. Ik nam me voor dat als dat onvoldoende zou helpen, ik de stewardess om een oplossing zou vragen… Mijn schouder hield zich gelukkig rustig nadien en de films gaven voldoende afleiding.
Het zal rond 17:00 uur plaatselijke tijd geweest zijn dat we landden op Cuba. De tussenstop duurde slechts een uurtje en gelukkig konden we blijven zitten. Om 18:00 uur vertrokken we weer en precies een uur later, maar toch ook lokale tijd 18:00 uur waren we dan eindelijk in Mexico. Eerst langs de paspoortcontrole met het speciaal ingevulde formulier dat als verblijfsvisum dienst doet. We hadden dat kennelijk niet volledig ingevuld, omdat we de logica er niet van inzagen om alles dubbel in te vullen, maar toen we dat in tweede instantie akkoord kregen konden we door naar de bagageclaim. Daar duurde het even voor we de koffers hadden, maar vervolgens konden we met alle bagage langs de scan. Toen we daarna nog een formulier moesten laten controleren, moesten we op een rode knop drukken. Bingo! Wij waren de gelukkigen voor een steekproef. We mochten ons dus met alle bagage naar de controleurs begeven. Even maakte dochterlief zich zorgen om de sigaretten, maar die hoeveelheid viel gelukkig binnen de limiet. Wel had ze de pech dat de koffer op de kop werd opengemaakt, waardoor de kleding eruit dreigde te vallen. De controle op zich stelde niet veel voor. Ze keken kennelijk alleen naar grotere verdachte pakketten, want noch onze devices, noch de enorme tas met medicijnen van mij riepen kennelijk vragen op.
Dit keer had ik ervoor gekozen om mijn vreemde valuta niet vooraf te bestellen, maar op de luchthaven te pinnen. Dus gingen we op zoek naar een ATM. Een leger aan taxichauffeurs bood ons hun diensten aan, maar we konden deze inmiddels vakkundig afwimpelen. De basiskennis van Spaans was wat groter dan die van Swahili, hetgeen wel meehielp. Toen we de ATM hadden gevonden bleek deze helaas defect. Dan maar op zoek naar onze TUI gids…. Vanaf dat moment verliep het ook allemaal weer supervlot. We kregen ons infopakket en mochten meelopen met een chauffeur naar een kleine bus, waar een Vlaams gezin al wachtte. De rit duurde ongeveer een uur, dus om ca. 20:00 uur lokale tijd arriveerden we op het prachtige park. Na het inchecken en heel veel informatie over alle parken en mogelijkheden (er is zoveel te zien en te doen hier op het park dat we ogen en hoogstwaarschijnlijk ook tijd tekort komen… ) werden we naar onze kamer gebracht. Een prachtige, ruime kamer, zoals we deze ook op internet hadden gezien; met hangmatten op het terras, een jaccuzi, een minibar…. Echt één en al luxe…. Maar dochterlief merkte zeer terecht op dat we extra hadden betaald voor frontaal zeezicht, gezien mijn liefde voor de zee én we hadden één groot bed en één groot dekbed, terwijl we toch duidelijk twee eenpersoonsbedden hadden geboekt. We besloten het maar even te laten voor wat het was en het ‘probleem’ bij TUI aan te kaarten. Inmiddels was het 21:00 uur lokale tijd (dus 04:00 uur in Nederland), waren we dus 21 uur onderweg en verlangden we naar een douche en eten. Gelukkig zijn restaurants hier tot 23:00 uur open, dus we konden onze tijd nemen.
Na een toch wat onrustige nacht, je wordt immers wakker op je biologische klok, werden we getrakteerd op een prachtige zonsopkomst. De temperatuur nodigde bovendien uit om met een kopje koffie op ons terras te gaan zitten. Het hotel is adembenemend mooi aangelegd rondom de monding van een rivier, waardoor er kamers zijn waarbij je meteen het water in stapt. Onze (nu nog) kamer grenst aan een strandje aan de rivier, met ochtendzon, maar we moeten het dus doen met het geluid van de zee want ons uitzicht is het riviertje met daarin prachtig begroeide rotsen. Een zee die overigens helder blauw is met een heerlijke golfslag, is heerlijk qua temperatuur en dus een genot om met de golven mee te deinen. We hadden besloten dat de kamer OK is, omdat het terras ook z’n voordelen heeft, maar die bedden is toch wel een duidelijke wens van dochterlief. Dus toen we vanmiddag met de hostess van TUI spraken heeft ze overlegd met het hotel. Op dit moment kunnen ze ons geen alternatief bieden, maar morgen verhuizen we naar een kamer op de 6e etage, met zeezicht én twee eenpersoonsbedden. De koffer blijft dus nog even ingepakt tot morgen… Dan begint het avontuur, met ons bezoek aan het eerste actieve park. Dan wellicht dus ook wat meer en ander soort foto’s.
Tot nu toe lijkt Mexico de overtreffende trap van Kenia ten aanzien van het hotel, de luxe, het weer en het feit dat we hier op het strand kunnen zijn zonder te worden lastig gevallen. Maar qua persoonlijke benadering, vriendelijkheid en vooral vrolijkheid van alle lagen van de hotelmedewerkers wint Kenia het toch voor mij!
Dit artikel werd geplaatst op: 05-04-2018