Welkom terug zon!

Als je een vakantie in maart in Afrika boekt verwacht je eigenlijk alle dagen zon. Maar in ons geval was het regenseizoen wat vroeg begonnen. Gelukkig zaten we niet bij de pakken neer en namen we iedere dag zoals deze kwam. Maar gelukkig keerde de zon terug en op dit moment liggen we al zo’n uur of vijf aan het zwembad in een verwoede poging om onze wintervacht alsnog af te schudden….

Op maandag werden we wakker met bewolkt weer. Op zich niets bijzonders in inmiddels is onze ervaring dat de zon in de loop van de ochtend die wolken wel weg brandt. Nu echter bleef het licht regenen. Met deze temperaturen ook nog geen ramp! Maar toch pasten we onze plannen maar iets aan. Het park dus maar verkennen? Er is een ‘nature trail’… Ook is er overal in het resort bewegwijzering. Misschien is er wel een plattegrond verkrijgbaar bij de receptie? Manon wist zich namelijk ook ter herinneren dat er sprake was van drie verschillende zwembaden en ook de foto van de website was niet te maken bij de zwembaden die we tot dan toe hadden gezien. De mensen bij de receptie konden ons echter niet helpen, dus gingen we zelf op onderzoek uit. We vonden allerlei vormen van vermaak zoals pool, darts, tafeltennis, tennis, boogschieten en zelfs hinkelen. Op goed geluk volgden we het pad langs het restaurant waar we ’s avonds allemaal mensen zagen lopen. Daar bleek zich ook de kapper, de spa en een heuse sportruimte te bevinden. En inderdaad kwamen we uit bij een enorm mooi zwembad: een infinity pool (dit wordt zo genoemd omdat deze qua zicht overgaat in de oceaan). Op het moment dat we daar aankwamen was het nog bewolkt, maar de regen was opgehouden. Omdat het warm genoeg was, brachten we de rest van de tijd door bij het zwembad, alleen onderbrekend om souvenirs aan te schaffen in enkele winkeltjes op het terrein.

Op dinsdag wachtte ons een snorkelavontuur, waarvoor we al om 07:05 zouden worden opgehaald. Opnieuw vroeg opstaan, dus vroeg het bed in. Al veel vroegr dan nodig word ik wakker van de regen die met bakken uit de lucht komt. Niet echt veelbelovend voor het snorkelen. Maar onze chauffeur weet dat het op zee nog weleens anders kan zijn. Dus houden we hoop! De temperatuur is ook nu zondermeer aangenaam te noemen. Maar ja, met zon is snorkelen een stuk leuker!

We maken een avontuurlijke rit naar de haven bij Simona, waar vroeger de slaven in de grotten werden ‘bewaard’ door de Arabieren voor de handel met de Chinezen. De kantoren en de grotten zijn nu momenten. De rit op zich was nog avontuurlijker dan die van de safari. Na een stukje asfalt ging het binnendoor, langs de huizen en dorpen over een nieuw aangelegde, maar modderige zandweg. Opnieuw een African massage dus. Het regende nog steeds toen we richting de boot liepen. Dezw was voor de gelegenheid met zeilen overspannen. Het snorkelen was echter zo onvoorstelbaar mooi, dat we vergaten dat het somber weer was. Manon heeft met de gopro schitterende onderwateropnamen gemaakt. Na nog een tweede ‘duik’ op het Marinepark (beschermd koraalgebied) was onze energie ook wel op en waren we blij dat de boot richting het restaurant koerste voor de lunch. Onderweg ernaar toe spotten we dolfijnen, dus paste de boot even haar richting aan. De dag was nu al compleet!

Het restaurant lag op een eilandje dat nogal afgezonderd is. Hier bevindt zich een moslim gemeenschap. Kenia kent 80% christenen en 20% anders of niet gelovenden, waarvan 5% moslim is. Dit eiland heeft 4 moskeeën, maar geen kerk. We willen het dorp bezoeken en moeten daarvoor eigenlijk onze schouders en knieën bedekken, maar onze gids vindt dit niet nodig. De wandeling leidt ons over oud, dood koraal en zand, langs de huizen, langs (ook hier!) veel zwerfafval, naar een prachtige plek waar dood koraal zich vermengt met het verse groen van mangrove bomen. De vrouwen op het eiland onderhouden deze ‘koraal tuin’ en vragen een klein bedrag voor het bezoeken ervan. Voor dit geld kunnen ze de kinderen in het dorp voorzien van het nodige voor o.a. scholing. Want, zo legt de gids uit, er is geen elektriciteit op enkele zonnepanelen na, dus de mensen leven met de zon. Zodra het donker wordt naar bed en zodra het licht wordt opstaan. Er is geen vermaak verder in het dorp, dus zijn er veel kinderen ;-) Maar ja, die moeten ook allemaal gevoed en onderhouden worden. Toen we langs de school kwamen vroegen de kinderen allemaal om ‘sweets’. Tijdens het wachten op de boot werd er wel snoep te koop aangeboden voor de kinderen, maar wij wisten niet precies waarom… ook hadden we bijna geen Keniaanse Shillingen meer…. Als we dit vooraf hadden geweten, hadden we meer Shillingen meegenomen of proberen over te houden. Nu moesten we helaas nee verkopen, want het allerlaatste briefje is voor de schoonmaak in het resort.

In de loop van de middag klaarde het verder op, (steeds rond 15:00 uur) zoals we tegenwoordig bijna gewend zijn. De reis terug was even avontuurlijk als de heenweg, met dit verschil dat de scholen nu uit waren. Dus langs de kant van de weg overal kinderen en jongeren in uniform die af en toe moesten rennen om het opspattende bruinrode water uit de vele plassen te vermijden. De jonge kinderen begonnen ook hier te roepen en te zwaaien en een enkeling vroeg ook nu om ‘sweets’. Toen we moe maar voldaan terug op het resort waren, konden we op ons terras nog heerlijk uitrusten en genieten. Maar vrijwel meteen na het avondeten ging bij mij echt het licht uit!

Tsja en dus was ik vanochtend (14-3) wakker zodra de zon op kwam. Dit is iedere ochtend weer zo enorm genieten, aangezien de zee hier op het westen ligt en wij ook uitzicht op de zee hebben. Iedere ochtend is vroeg op zijn werkelijk een cadeautje; het park is dan nog in ruste, op enkele andere vroege toeristen na en de vele medewerkers van het park die naar hun werkplek lopen. Ook is het ’s ochtends en ’s avonds een terugkerend ritueel dat koks van het hoofdrestaurant bereid eten op karretjes naar het andere restaurant brengen. Op die manier kunnen ze de drukte over de drie restaurants verdelen vanuit één centrale keuken. Op dit tijdstip hoor je dus alleen maar de apen door de bomen ritselen, de vele vogels, de krekels en de voetstappen van de passanten. En als de resort medewerkers je opmerken en je maakt oogcontact dan volgt er steevast: “Jambo! How are you?”, gevolgd door een vriendelijke lach, helemaal als je antwoordt: “Mzuri sana. And you?”

Vanochtend is Manon ook zo vroeg wakker, dus genieten we samen op ons terras van de meegebrachte latte macchiato met dit schitterende uitzicht. Het wordt al snel warm dus kunnen we vandaag optimaal genieten van de Afrikaanse herfstzon. De voorspellingen voor morgen, onze laatste dag hier in Kenia, zijn gelijk aan die van vandaag, dus hopelijk sluiten we ons verblijf hier zonnig af.

Mijn volgende verslag schrijf/post ik vermoedelijk pas weer vanuit Nederland. Met een snelle internetverbinding tot mijn beschikking zal ik dan ook meer foto’s plaatsen. Vanuit Kenia aan alle lezers: “Situ Njema” (fijne dag)!

Dit artikel werd geplaatst op: 15-03-2018