The big five

Bij het ontwaken, toen ik uit het raam keek, zag ik een aap op ons terras rommelen. Toen ik snel mijn telefoon wilde pakken rende de aap juist de boom in, gevolgd door nog eentje. De derde keek nieuwsgierig om het hoekje, dus die kon ik nog op de kiek zetten. Tot op heden klopt alles nog wat over de reis is gezegd, alleen is het nog veel intenser om het allemaal zelf te beleven.

Gezien de korte nacht had ik met Manon afgesproken dat zij het ontbijt zou overslaan. Zelf haastte ik mij vijf minuten voor sluiting naar het restaurant. Het restaurant blijkt schitterend van opzet, gelegen met uitzicht op zee. Ik zag dat echter pas nadat ik uitgegeten was. Met mijn mini-laptop gewapend zocht ik vervolgens een mooi plekje op een terras vlakbij onze kamer. Daar vond Manon mij gelukkig, waardoor we samen van een heerlijke cappuccino konden genieten, alvorens we besloten een strandwandeling te maken. Met de azuurblauwe zee en het parelwitte strand was dit iets om naar uit te kijken. Helaas echter, werden we vrijwel meteen belaagd door verkopers. Ik wilde niet bot zijn door ze te negeren; deze mensen willen immers ook maar een normale boterham verdienen. Maar hierdoor bleek al snel dat een rustige strandwandeling geen optie voor ons was. Hoezeer ik de plaatselijke bevolking ook hun broodwinning gun, met mijn belofte aan Manon om voorzichtiger te zijn nog vers in mijn hoofd, ging mijn handel niet verder dan op het strand en ging ik niet mee naar ‘de markt’ die tussen de twee resorts was opgebouwd.
Van de hostess van Tui begrepen we al snel dat deze verkopers ook niet gedoogd worden, wat ik eerst dacht, maar dat de security de taak heeft ze van het terrein te houden. Wederom bleek de conclusie van Manon de juiste en was ik te goed van vertrouwen, hoewel ik geen ‘slechte vibe’ kreeg. Het verklaart wel ook meteen overal de houten en blikken stalletjes. Het is in feite het onderkomen van deze vluchtige handel, die wordt opgedoekt zodra de wethandhavers in zicht komen. 
Op de dag van het vertrek naar de safari, worden we geacht om om 05:20 klaar te staan voor vertrek. Dat houdt in met een koffer/rugzak van max 15 kg. voor tenminste één overnachting. Echter, omdat we buiten dit hotel overnachten moeten we ook van onze kamer af… dus de koffer inpakken, deze weer inleveren voor opslag en zelf een vroeg ontbijt regelen voor 04:45 uur. Erg vroeg allemaal, dus nog een korte nacht. Het lukt ons dan ook ter nauwernood om alles op tijd af te krijgen en we rolden strak om 05:20 het busje in, samen met onze West-Vlaamse reisgenoten. Bij de ferry aangekomen begrepen we ook wel de strakke timing, want het is spitsuur om 06:00 uur. Maar liefst 4 boten tegelijk maken de overtocht, twee van elke kant, waarvan twee speciaal alleen voor voetgangers. Het was dan ook een drukte van belang met rennende mensen die of in Mombasa werken of er werk gaan zoeken. 
Aan de overzijde wachtten een ontelbare hoeveelheid personenbusjes en tuktuks om de mensen verder te brengen. Manon merkte nog op dat ze stiekem onze oude rode bus verwachtte, of één van de oude bussen van haar werkgever. De rit dwars door Mombasa was er voor mij eentje van uitersten. Aan de ene kant het uitzien naar de safari, mijn verbazing over de typisch Afrikaanse rijstijl van onze bekwame chauffeur maar aan de andere kant was ik ongelooflijk verdrietig bij het zien van de armoede, waarbij mensen en kinderen op of dicht bij de vuilnisbelt leven en ertussen scharrelen op zoek naar iets eetbaars of bruikbaars… Tegelijkertijd nam mijn respect voor deze mensen toe om hun vindingrijkheid om iets te verdienen, hun vermogen om ondanks hun miserabele omstandigheden positief te biijven. Eén ding is zeker: in Nederland hebben wij absoluut geen recht van klagen, want man, man, wat hebben wij het goed! Het maakt me nederig!
Na ruim drie uur rijden stoppen we bij een plaats waar we fatsoenlijk naar het toilet kunnen; dat wil zeggen, voor Afrikaanse begrippen. Want naast de hurktoiletten die er zijn, hebben we de beschikking over twee toiletpotten met bril. Ze zijn echter erg smoezelig, de rol wc papier hangt niet aan een houder, maar ligt op het waterreservoir en het toilet spoelt moeilijk door. Maar we zijn blij met de mogelijkheid. We begrijpen meteen waarom deze toiletten beschikbaar zijn als we het ruime assortiment souvenirs zien in de winkel. De winkeleigenaar pakt het slim aan, geeft ons een rietgeknoopt winkelmandje en zegt dat we eerst alles bij elkaar moeten zoeken en dat hij dan een prijs berekent. Van onze TUI gids hadden we uitleg gekregen hoe het hier werkt met afdingen. Persoonlijk vind ik dat altijd erg lastig omdat ik mensen hun inkomsten gun. In dit geval echter was de prijs van onze verzamelde goederen zo hoog dat ik ook werkelijk niet zoveel geld bij me had. Ik ging dus onderhandelen in de hoop dat ik alles zou kunnen meekrijgen voor het geld dat ik ervoor over had. Als hij er niet in meeging, zou ik het duurste souvenir niet meenemen. Nadat ik hem uitlegde dat ik het een eerlijke prijs vond voor het moois dat ik had uitgezocht, maar werkelijk niet zoveel ervoor kon geven, kwamen we tot een deal. Waarschijnlijk hebben we alsnog veel meer betaald dan een ander, maar wat is teveel? Belangrijkste is dat ik voor een voor mij betaalbare prijs een aantal mooie souvenirs heb gescoord!
We reden nog zo’n 50 kilometer verder op de nieuw aangelegde ‘snelweg’ van Mombasa, de grootste havenstad van West-Afrika naar Nairobi, de hoofdstad van Kenia, maar ook naar de buurlanden Tanzania, Somalie, Ethiopie, Soedan, Zambia en Kinshasa. Daarna gingen we van de weg af en bleek het Tsavo-park heel dicht tegen de snelweg aan te liggen. Zodra we bij de poort van het park stonden maakte onze chauffeur het dak open en konden we staand van onze eerste game drive genieten. Het was een bijzondere ervaring op deze manier. Niet alleen was het heerlijk verkoelend om de rijwind te voelen na vijf uur in een heet busje, maar we konden zo over struikgewas heen speuren naar de eerste dieren. Het duurde niet lang of we zagen de eerste gazelles, impala’s, waterbokken en headbeasts voor onze camera’s verschijnen. Onze chauffeur stond via 27MC en mobiele telefoon in verbinding met rangers en collega chauffeurs en zodra er ergens dieren waren gesignaleerd werden alle busjes in die richting gestuurd voor de mooiste plaatjes. Zo hadden we op onze eerste safaridag nog voor de lunch al de nodige dieren die we konden afstrepen. In het park genoten we van een heerlijke lunch alvorens we vertrokken naar de Sanctuary. Dat was ook nog eens een half uur rijden over een asfaltweg, waarbij ditmaal het dak open bleef. Daarmee waren we een heuse bezienswaardigheid die maakte dat veel jonge kinderen spontaan zwaaiden en lachten. We zwaaiden uiteraard breed lachend terug en vonden het een bijzondere ervaring. Op de sanctuary moesten we ons inschrijven op een andere locatie dan waar we zouden overnachten. Omdat alle busjes tegelijk arriveerden was het even een drukte van belang. Maar we werden verwelkomd met ook hier koele lekker ruikende doekjes om het stof af te vegen en een heerlijke vruchtensap. 
Toen alles rond was met de inschrijvingen vervolgden we onze weg naar de Salt Lick Lodge, onderweg nog dieren spottend als de gelegenheid zich voordeed, waaronder al zebra’s, olifanten en giraffes. Bij aankomst daar bleek juist een enorme kudde waterbuffels bij de drinkwaterpoel van de lodge te zijn. De chauffeur legde ons uit dat de lodge altijd zorgt voor water in de poel, in eerste instantie door een eigen pomp naar het grondwater, maar in droge tijden voeren ze zelfs water aan met wagens om de dieren van water te voorzien een zo de toeristen een mooi schouwspel te geven. We werden bij aankomst naar onze kamer begeleid. Deze bleek helemaal aan het einde en op de tweede verdieping. Vanuit ons raam konden we dus ongekend ver kijken. Wat een cadeautje! Helaas bleek dat wel wat veel van het goede voor de wifi verbinding die ons op de kamer was beloofd… Maar snel de spullen neerzetten, opfrissen want om 19:00 uur zouden we de extra game drive krijgen in het donker, om de nachtdieren te kunnen spotten. Daarvoor kwam een ranger bij ons in de auto met een sterke lamp. Hij kende niet alleen de plekken waar de dieren zich mogelijk zouden bevinden, maar kon ook aan de ogen zien welke dieren we zagen. Zo kon het dat we maar liefst twee leeuwenfamilies konden zien. Een van heel veraf en voor een mocht onze chauffeur van het vaste pad af wijken. Vier van de vijf dieren uit ‘the big five’ op een eerste safaridag: een prachtresultaat!
Weer terug in de lodge konden we eten. Onze tafel voor twee bij het raam was echter minder geslaagd vanwege de enorme hoeveelheid vliegende insecten. We waren gewaarschuwd dat het erger zou zijn dan aan zee, maar dit was toch wel heel extreem. Toen de vliegjes en torretjes zelfs in het eten op het bord gingen zitten verging mij de eetlust. Maar eerlijkheidshalve had ik kort voor de nachtelijke game drive ook al even een kleinigheid gegeten om op krachten te komen.

Eenmaal op de kamer, na het douchen, begon ik aan dit verslag. Echter, het vroege tijdstip, de warmte overdag en de energie die het gekost had om staande te blijven eisten hun tol…. Toen ik drie keer in slaap was gevallen gaf ik het maar op en gaf ik me over aan Klaas Vaak.

NB je kunt door de fotos heen swipen

Dit artikel werd geplaatst op: 12-03-2018