Jambo!

Ruim een uur later dan gepland (iemand was door de wekker heen geslapen) vertrokken we richting Schiphol. Vanwege het verslapen had ik ons alvast online ingecheckt, dus dat gaf behoorlijk speling. Bij het online inchecken kon ik echter geen stoelen kiezen. Dat was jammer aangezien het voor Manon toch wel belangrijk is om mooie foto’s en film te kunnen maken.

Bij aankomst op Schiphol dus eerst even kijken of we dit konden wijzigen. Gelukkig was dit het geval. Daarna was het even zoeken naar het afgeven van de bagage en andere vernieuwde regels. Dankzij nieuwe bagagescanners en een irisscan ging het vervolgens vlot door de douane. OK… ademhalen… dat hebben we gehaald! Oeps! Ik had vreemde valuta besteld en die zou ik in de centrale hal moeten afhalen. Gelukkig bleek er achter de douane nog een uitgifteloket. Kennelijk ben ik niet de eerste of enige die dit overkomt. Door het heen-en-weer lopen bleken we gevoelsmatig te weinig tijd te hebben voor een Starbucks koffie. Gelukkig had ik ijskoffie meegenomen die goed dienst deed. Dan maar even extra water kopen à 4 euro per literfles!!!

Eenmaal in het vliegtuig bleken we perfecte plekken te hebben! Achter de vleugel, eerste rij achter een nooduitgang en meer dan voldoende beenruimte! De lange zit van maar liefst acht uur kon beginnen. Maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dit met een bedrijf als KLM uitermate prettig doorkomen is! Meteen al wat water en amandelen tegen de eerste trek, een eigen tapkraantje in het vliegtuig, twee warme maaltijden en tussendoor nog een ijsje. De TVschermen in de stoelen gaven bovendien continu informatie over de vlucht, als we tenminste niet een film of TV serie keken. Voor we het wisten landden we op Nairobi Airport!

Bij het uitstappen sloeg de warmte ons meteen om de oren. Ruim 20 graden, maar met een zeer hoge luchtvochtigheid was dat iets teveel voor onze winterkleding. We hadden ons echter in laagjes gekleed, dus dat was snel opgelost. Eerst bagage halen om over te stappen op de vlucht naar Mombasa. We moesten wisselen van terminal, waarvoor we buitenom moesten. Buiten werden we meteen aangesproken door mensen die ons hun diensten aanboden. “Jambo! Hello, how are you? Need a taxi?” Taxi’s te over. Toen ik ogenschijnlijk de verkeerde kant opliep en vervolgens binnendoor een parkeerplaats overstak, dook daar ook meteen iemand naast me op die mijn koffer wilde overnemen om ons naar de terminal te brengen. Manon en ik waren heel resoluut erin en ik hield mijn koffer bij me. De man bleef ons echter voor lopen en eenmaal bij de terminal aangekomen vroeg hij iets voor zijn diensten, die we helemaal niet nodig hadden gehad. Ik had nog wat ‘kleingeld’ van mijn schoonzus meegekregen en gaf hem een briefje van 50. Hij vond dat te weinig en wilde meer. Maar aangezien hij zijn diensten ongevraagd had aangeboden zei ik hem: ‘dit of niets’. Hij nam het aan en ging weer.
Binnen moesten we alle bagage op een band leggen en door een poortje lopen. 30 meter verderop gaven we onze koffers af voor de binnenlandse vlucht waarna we opnieuw alles op een band moesten leggen en door een poortje moesten. Ditmaal een ouderwetse scan, dus bijna alles moest eruit. En dat terwijl ik mijn schoenen net weer had dichtgeknoopt… Maar goed, beter een keer teveel gecontroleerd dan te weinig. Wel moesten we ons water achterlaten of opdrinken… Dus in één keer een hele liter opgedronken.

Eenmaal bij de terminal bleek Manon boos/van streek. Want wat ik in mijn argeloosheid en goedgelovigheid niet had bedacht was haar wel door het hoofd geschoten: “Wat als de man de koffer had ‘gegijzeld’ of een mes had getrokken?” Ik gaf mijn fout toe en beloofde dat ik voortaan zou nadenken over dit soort potentieel gevaarlijke situaties en meer zou overleggen. Toen Manon vervolgens op de luchthaven blij was met het open Wifi-netwerk om even te kunnen appen dat het eerste deel van de reis goed was verlopen, kon ik haar duiden op de gevaren van inloggen in een onbeveiligd netwerk waar je de herkomst niet van kent. Zo vullen we elkaar mooi aan en kunnen we elkaar beschermen tegen ‘de boze buitenwereld’.

De vlucht naar Mombasa was kort en aangenaam. Ook nu iets te drinken, nootjes en de landing werd weer ingezet. Daar wachtte ons een vriendelijke dame van Tui en een smalle 28-persoons bus waarbij onze bagage op het dak werd gehesen en vastgeknoopt. Het zou nog 1,5 tot 2,5 uur duren voor we op ons resort zouden arriveren, afhankelijk van de ferry die eens per half uur van de ene naar de andere kant vaart. En dat terwijl het intussen 01:00 uur plaatselijke tijd was. De busrit gaf ons een voorproefje van de ‘African massage’ met het slechte wegdek en de vreemde snelheidsrichels.

Tijdens de rit naar het resort verbaasde ik me vooral over het feit dat er op dit tijdstip nog zoveel mensen (ook heel jonge) op straat waren. Wat ik zag bestond vooral uit heel veel aftands uitziende soort winkeltje en kioskjes die gemaakt leken te zijn van omgebouwde zeecontainers of herbruikt hout met dito golfplaten en gammel meubilair. Het is mij vrij snel duidelijk dat iedereen op eigen wijze probeert rond te komen en een kleinigheid te verdienen met beperkte investeringsmiddelen. Daarnaast zijn vele plastic stoelen met her en der slapende mannen bepalend voor het straatbeeld. Het is duidelijk dat dit de tegenstelling van onze luxe vakantie sterk onderstreept. Moet ik me schuldig voelen? Ik denk erover na maar kom tot de conclusie dat wij, toeristen, ervoor zorgen dat veel anderen wel gewoon (goed?) betaald werk hebben en een min of meer normaal bestaan kunnen opbouwen.

Naarmate we verder uit de stad geraken verandert het straatbeeld naar veel groen, voor zover we dat in het donker kunnen zien, waarna we ineens aan onze rechterhand allemaal witte muren zien tussen het groen. Dat blijken de verschillende resorts te zijn. De passagiers in de bus moeten naar drie verschillende hotels en uiteraard zijn wij de laatsten. Uiteindelijk om 03:45 uur arriveren we op Baobab Resort op Diani Beach. Zodra de bus langs de beveiliging is (!) rijden we een mooi aangelegd park op, met groen en daartussen gebouwen tot drie etages hoog, tot we bij de open receptieruimte komen. Een vriendelijke man achter de receptie schrijft ons in, terwijl we van een ander een heerlijk fris geurende doek overhandigd krijgen om even over ons gezicht en handen te halen. Eenmaal ingeschreven worden we door een bell-boy begeleid naar onze kamer. De kamer ziet er weliswaar iets anders uit dan op de plaatjes, maar voldoet. Het horscherm heeft echter een grote winkelhaak, waardoor ongedierte vrij spel kan hebben. Ik geef aan hier toch wel een probleem mee te hebben en we besluiten de meegebrachte klamboes meteen maar op te hangen. We houden de deur dan maar dicht en doen de airco aan, hetgeen geen onnodige luxe is met ruim 26 graden op de kamer.

Nadat de klamboes hangen en we de wifi hebben geactiveerd om het thuisfront van onze veilige landing te vertellen is het tijd om even de foto’s te bekijken en op adem te komen. Het is dan ook al tegen 05:00 uur voor we in slaap vallen.

Dit artikel werd geplaatst op: 09-03-2018