Misschien wel wat veel avontuur

Wellicht zijn we met het verhuurbedrijf van de camper op verkeerde voet gestart, waardoor de vrijheid van het rijden in een huis op wielen mogelijk wordt overschaduwd door negatieve ervaringen en een soort kater die ondanks al ons relativeren, vrij hardnekkig steeds opnieuw boven komt drijven… Bij mij overheerst een beetje het gevoel dat Nieuw Zeeland ons niet wil….

Ja, voor de meeste mensen die mij als doorgaans optimistisch en positief mens kennen, zal bovenstaande misschien wat negatief overkomen. Zo is het niet bedoeld, maar zo voelt het wel een beetje. Want na die eerste paar zonnige dagen, waarbij ik lyrisch was over het landschap en de wisseling van flora en fauna, is het druilerig en nat geworden. Nu kan dat natuurlijk, want ook in Kenia was het regenseizoen wat vroeger ingevallen. Echter, hier heeft het door ook de lage temperatuur een behoorlijk effect op mijn humeur. Nu valt dat echter samen met de prachtige melancholieke muziek van LOTR/Hobbit, omdat ik altijd al gevoelig ben voor stemming in muziek, waardoor ik gisterochtend wat somber gestemd op weg ging. Zo’n dag dat je gewoon even wat minder lekker in je vel zit… Echter, zoonlief had eenzelfde gevoel, waardoor we elkaar aanstaken in sombere sfeer in de auto…. Dat werd nog versterkt doordat enig speurwerk op internet hem leerde dat wat hij in gedachten had; een rondleiding en eventueel een workshop in het atelier waar veel attributen voor de film gemaakt werden, volledig volgeboekt zat, tot na het weekend. Kennelijk is vooruit plannen en vooraf reserveren toch nog niet zo slecht…. Nadat we het sombere gevoel een beetje van ons af wisten te schudden stelde hij voor om de route te veranderen waardoor we langs nog een paar filmlocaties zouden komen, hetgeen garant zou staan voor schitterende landschappen, maar wel ons einddoel Wellington voor ogen houdend. Aangezien het ondertussen droog was geworden en we al een mooi eind op weg waren, vond ik dat prima!

Op een gegeven moment, zo’n 50 kilometer voor Wellington, hoorde ik een vreemd geluid aan mijn kant van de auto. Kwam dat van het vreemde wegdek, of wat er iets met mijn band? Op dat moment was er niet echt een plek waar ik even de auto zou kunnen neerzetten, maar ik nam me wel voor om op de eerste de beste parkeerplaats even te kijken. Zover kwam het echter niet, want nog geen 500 meter verder werd het geluid oorverdovend, was het sturen aanzienlijk lastiger en wist ik dat ik een klapband had. Gelukkig was ter plaatse een bredere plek in de vluchtstrook, dus alarmlichten aan, remmen en daarheen sturen. Zo wist ik de camper gelukkig veilig naast de weg te zetten, al stond het heel dichtbij de doorgetrokken streep van de vluchtstrook…. Voor noodgevallen hadden we een alarmnummer gekregen en ook hadden we al op de luchthaven een lokale simkaart gekocht, waardoor we dus goedkoop konden bellen en altijd onderweg internet hebben voor het navigeren… De man aan de andere kant van de lijn begon mij uit te leggen hoe ik de band kon verwisselen… Maar gezien het langs denderende (zware) verkeer en mijn onervarenheid met het verwisselen van een band én het gewicht van de camper, leek mij dat geen goed plan. Hij zou dan de lokale wegenwacht inschakelen, maar dat zou mij ruim 200 NZD kosten… Hoewel ik dat vreemd vond, aangezien ik ervan uit ging goed gedekt op weg te gaan en omdat dit een onvoorziene omstandigheid is, ging ik toch maar akkoord! Ik moest immers nog verder? Ook vertelde hij me dat we zelf vervolgens z.s.m. het reservewiel moesten vervangen en betalen…. Je voelt ‘m al aankomen… het voelde zo als afzetterij, na het akkefietje met de afkoop van de liability…. Dat ik ‘m zwaar had zitten!! Door alle extra kosten had ik mijn creditcard al zwaar belast en dit zou niet helpen…. De sfeer van die ochtend, de regen, de financiële tegenslag én het gevoel van onrecht begonnen zijn tol te eisen…. Ik was heel dicht bij een enorme huilbui. Dit was absoluut niet zoals ik me de vakantie had voorgesteld… het zou immers gewoon mooi en zorgeloos genieten moeten zijn…. Mooie positieve herinneringen makend…

We werden op ons lokale nummer teruggebeld, want we waren moeilijk te lokaliseren… Aangezien zoonlief altijd navigeert en mij zegt waar ik heen moet gaan, stond hij zelf de dame te woord. Ook bleef hij uitermate kalm en positief terwijl we op de hulpdienst wachtten… Daardoor kon ik mezelf ook weer samen rapen. De regenboog, die we eerder die middag al breed en rond hadden gezien, was ook nu zichtbaar en maakte dat ik hardop uitsprak ‘dat alles goed zou komen’ en het ook nog meende. Mijn emotionele crisis was voor dat moment bezworen!

Na ca. 50 minuten stopte er inderdaad een auto van de hulpdienst bij ons. Hij keek in het onderhoudsboekje van de camper waar zich de nodige materialen bevonden en begon aan de klus. Hij gebruikte de krik van de camper én die van zichzelf, omdat hij anders het nieuwe wiel er niet op gelegd kreeg, nadat de auto wat meer in de berm was gereden. Dit zouden we zelf dus ook nooit voor mekaar hebben gekregen. Vervolgens vertelde hij ons dat hij dit eigenlijk ook niet mocht doen. Hij was naar ons toe gestuurd om polshoogte te nemen en had eigenlijk een servicewagen moeten laten komen. Dat zou echter nog twee uur geduurd hebben en hij wilde ons dit niet aandoen. Met zijn materiaal leek het een fluitje van een cent dus reden we na 45 minuten op vier goede banden en de geklapte band achterin bij de bagage richting Masterton, alwaar zich een tyrecentre bevond. Daar werden we vriendelijk te woord gestaan, al hadden ze daar ook geen goed nieuws voor ons. De band was een bijzondere maat, die zij niet op voorraad hadden en mogelijk pas maandag zouden krijgen… Toen we uitlegden dat we op weg waren naar Wellington en dat we de volgende dag de ferry moesten hebben, belden ze met een filiaal in Lower Hutt, een voorstad van Wellington, die volgens het computersysteem deze maat wel op voorraad zou moeten hebben. Inmiddels was het bijna donker, had ik ruim 5,5 uur gereden en was ik het allemaal wel even goed beu. We besloten dus te blijven om de volgende dag verder te rijden, helemaal toen we hoorden dat we over een gemene bergrug zouden moeten rijden… De man in kwestie keek mij wat zorgelijk aan, maar toen hij hoorde dat we met onze camper ook al de bergpas van ‘the forgotten world’ hadden gereden wist hij dat het wel goed zat en adviseerde hij ons een zeer nabij gelegen camping.

Omdat het filiaal tussen 08:00 en 12:00 uur open was en het minstens 2 uur rijden was besloten we vroeg te vertrekken en mijn ochtendkoffie bij de MacDonalds te halen om tijd te sparen. Zoonlief navigeerde mij naar een Bridgestone Center in Lower Hutt, waar ze echter geen weet hadden van ons probleem…. Al snel bleek dat zoonlief niet het gemarkeerde adres uit de folder in Google maps had gezet, maar zelf had gegoogled en we naar een filiaal 3,2 km verderop moesten…. De mannen vonden het wel vermakelijk en lachten ons nog na terwijl wij weer met de lege velg in de auto vertrokken. Bij Bayview werd ons verhaal herkend. Ook daar werden we weer bijzonder vriendelijk geholpen. De reserveband kostte NZD 400 en werd aangemeld bij het nummer dat ik de dag ervoor gebeld had om de klapband te melden.

Ondertussen had ik een antwoord op mijn mail aan ons reisbureau dat ik alle kosten vergoed zou krijgen via de speciaal afgesloten verzekering en dat het verhuurbedrijf mij inderdaad geen liability verzekering hadden mogen afsluiten, omdat ik die in NL al had… Ze hebben mijn verhaal doorgezet naar WorldWideCampers en als het goed is wordt achter de schermen alles geregeld dat ik ook die extra kosten retour krijg. Nu alleen hopen dat het krediet op mijn credit card het tot woensdag uithoudt…. (Dank voor de prima service en het snelle antwoord: Vemde Travel!!)

De 3-uur durende overtocht op de ferry verliep voorspoedig, al was zoonlief wel een beetje zeeziek. Eenmaal op het zuidelijke eiland vervolgden we onze weg naar een camping die ik op 16 km afstand had gevonden. Het was inmiddels wel donker, maar dat zou moeten kunnen. De weg voerde ons echter al snel een berg op met behoorlijk stijle bochten… en dat in het donker… en het was weer gaan regenen… Na 3 km op hooggespannen zenuwen, met nog scherpere bochten in het vooruitzicht op Google maps, stelde zoonlief voor om toch maar om te keren en een andere camping te zoeken… hetgeen mij een prima plan leek. We voegden de daad bij het woord en vonden op slechts 500 meter van de ferry een prima plek.

Daar zijn we dus nu, in Pecton… buiten regent het, binnen draait het kacheltje… we moeten eigenlijk eruit om te eten en om water te halen, maar besluiten het maar te laten voor wat het is. Morgen is er een nieuwe dag… we hebben nog yoghurt en fruit… genoeg avontuur voorlopig.

We gingen op vakantie om herinneringen te maken… de bedoeling was om mooie herinneringen te maken… het zou een avontuurlijke vakantie worden…. We lijken alle ingrediënten te krijgen… misschien zelfs wel een beetje teveel van het goede! Eén ding is zeker… deze vakantie wordt niet snel vergeten en er is genoeg voor zoonlief om later met een glimlach op terug te kijken!

Wat wel heel bijzonder en noemenswaardig is, is dat toen we op de hulpdienst stonden te wachten, maar liefst drie burgers stopten om te vragen of we hulp nodig hadden.... Die vriendelijkheid maakt wel een hoop goed!!

Dit artikel werd geplaatst op: 12-05-2018